του Ανδρέα Ρουμελιώτη
10/12/2024
Θυμάσαι την Ματίνα; Θυμάσαι την Ματίνα Κανελλοπούλου; Βουρκωμένα αλλά βουβά τα κορίτσια, μόλις που πρόλαβαν να την ντύσουν νυφούλα. Λίγο πριν σηκωθεί το στολισμένο φέρετρο πρώτη φορά σε τέσσερων τον ώμο. Δεν μας επέτρεψαν να μεταφέρουμε την σορό της στο σπίτι των γονιών της για να την κλάψουμε, να την τιμήσουμε όπως εμείς ξέραμε, και να κηδευτεί την επόμενη μέρα. Γι αυτό τα κορίτσια την στόλισαν νύφη την τελευταία στιγμή. Μόλις που κατάφερε ο αείμνηστος δήμαρχος Περιστερίου ο Δημήτρης Φωλόπουλος να την πάρει απ το νεκροτομείο και να την φέρει σπίτι.
Ο ιατροδικαστής έγραψε ότι χτυπήθηκε με γκλομπ σε πολλά μέρη του σώματός της αλλά κυρίως στο κεφάλι. με ιδιαίτερη βαναυσότητα. Τα χτυπήματα ήταν αμέτρητα, της το έλειωσαν. Στην σορό δε υπήρχε καθόλου το πίσω μέρος του κεφαλιού της Ματίνας. Τα κορίτσια το έκρυψαν, το κάλυψαν αυτό με το λευκό πέπλο. Ήταν πανέμορφη με το νυφικό. Σηκώσαμε τις γροθιές όταν την κατέβαζαν στο μνήμα και ορκιστήκαμε εκδίκηση. Δεν εκδικηθήκαμε. Ορκιστήκαμε ότι δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ. Την ξεχάσαμε. Εκτός αν αυτό που θα γράψω τώρα επαναφέρει για λίγο την αιώνια μνήμη…….
Θυμάσαι την Ματίνα; Ήταν 16 Νοέμβρη του 1980. Η πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου ξεκίνησε μια μέρα νωρίτερα φέτος. Η κυβέρνηση του Γεωργίου Ράλλη έχει απαγορεύσει να καταλήξει η πορεία στην Αμερικάνικη πρεσβεία. Έθεσε ως επιτρεπτό σημείο κατάληξης το Σύνταγμα. Λίγους μήνες πριν η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είχε ηττηθεί κατά κράτος από ένα πανίσχυρο αυτόνομο φοιτητικό κίνημα.
Ο Ράλλης αναγκάστηκε να αποσύρει τον νόμο 815 για τα πανεπιστήμια μετά από ένα πλειοψηφικό αδιανόητο κίνημα μαζικότατων καταλήψεων σε όλες τις σχολές της χώρας, τον δικό μας, μικρό, ετεροχρονισμένο, Μάη του 68.Μπορεί να ήμασταν και 5.000 κυρίως φοιτητές. αποφασισμένοι να σπάσουμε την απαγόρευση και να φτάσουμε ως την Αμερικάνικη Πρεσβεία. Ισχυρές δυνάμεις των ΜΑΤ μας μπλοκάρουν στα λουλουδάδικα της βουλής. Ο Βασίλης του ΟΦΗ (Ομάδα Φοιτητών Ηλεκτρολόγων) λέει στον διοικητή των ΜΑΤ απ την ντουντούκα: “Έχετε μόνο πέντε λεπτά διορία να διαλυθείται”!
Μας επιτίθονται. Χτυπούν μέχρι θανάτου. Τεράστιο μακελειό. Δύο από μας νεκροί, εκατοντάδες οι τραυματίες. Γέμισαν τα νοσοκομεία. Ο Βασίλης το πήρε προσωπικά. Είχε φοβερές ενοχές, νόμιζε ότι έφταιγε αυτός. Έγινε Χριστιανός. Έκανε έξη ή οκτώ παιδιά στην μνήμη της Ματίνας και του Ιάκωβου. Στην γενιά μας όλοι ξέρουν ποιος είναι ο Βασίλης.
Αυτοί ήταν οι δικοί μας νεκροί. Στις 16 Νοεμβρίου 1980 δολοφονούνται από αστυνομικούς των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια της πορείας για την επέτειο του Πολυτεχνείου η 21χρονη εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου απο το Περιστέρι και ο 24χρονος Κύπριος φοιτητής της Νομικής Ιάκωβος Κουμής.Αφιερωμένο στην μνήμη των 15χρονων μαθητών, του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, του Μιχάλη Καλτεζά, που δολοφονήθηκαν στην μεταπολίτευση με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και έπεσαν θύματα της αστυνομικής βίας και της κρατικής τρομοκρατίας. Α, ναι και του 16χρονου Ισίδωρου (Σιδέρη) Ισιδωρόπουλου της Οργάνωσης ΜΑΧΗΤΗΣ και της Παράταξης ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ που άφησε την τελευταία του πνοή στην Πλατεία Κοτζιά την Πρωτομαγιά του 1976. ….
Είναι κάποιες στιγμές στην ζωή που ο χάρος σου ψιθύριζει στ’ αυτί. Βλέπεις το νεκρό σώμα του συντρόφου και λες θα μπορούσα να ήμουν εγώ. Είναι σούρουπο. Απέναντι από τα λουλουδάκια στην Βασιλίσσης Σοφίας το μπλοκ της “Β Πανελλαδικής,” συνθήματα, μπροστά μας το οδόφραγμα της Αστυνομίας. Τα ΜΑΤ χτυπούν. Ο κόσμος κολλητά ο ένας πάνω στον άλλο. Χιλιάδες κόσμος. Οπισθοχωρούμε. Η Άσπα φωνάζει “έχασα την ταυτότητα.” Είχε γυρίσει το ταγάρι και άδειασε όλο το περιεχόμενο στο δρόμο. Σκύβουμε να βρούμε την ταυτότητα. Πίσω μας χαμός, κόσμος σπρώχνει, ουρλιαχτά, ξύλο. Από θαύμα την βρίσκουμε και συνεχίζουμε το τρέξιμο προς Πανεπιστημίου. Στο άνοιγμα ο κόσμος σκορπά, τα ΜΑΤ είναι πλέον παντού, πίσω, στο πλάι, χτυπάνε αλύπητα. Είμαστε στο πεζοδρόμιο δεξιά και τρέχουμε με κομμένη την ανάσα προς Προπύλαια.
Από δεξιά μας, Κολωνάκι μεριά, κατεβαίνουν και αλλά ΜΑΤ. Εκεί, εκείνη τη στιγμή έπεσε η συντρόφισσα. Σκοτώσανε στο ξύλο την 21χρονη Ματίνα Κανελλοπούλου. Λίγο πιο κάτω τον 24χρονο Κουμή.Το ίδιο βράδυ θα πυροβολήσουν με ευθεία βολή στο στήθος τον Στέφανο Παπαπολυμέρου που ήταν μέσα στο εγκαταλειμμένο Πολυτεχνείο. Σώθηκε από θαύμα. Το τραύμα ήταν διαμπερές. Θα ήταν ο τρίτος νεκρός. ….
Είμασταν παιδιά ρε γαμώτο! Παιδιά. Και άοπλοι. Μας χτυπούσαν με τόσο μίσος. Ήθελαν να μας σκοτώσουν. Απομονώνουν την Ματίνα στη βιτρίνα, στη γωνία Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου και την χτυπούν με τα κλομπ μέχρι θανάτου. Με κλομπ σύνθλιψαν και το κρανίο του ….. Αθώου πέρα ως πέρα κοριτσιού σε καιρούς δημοκρατίας… παρακαλώ.
