31/1/2025
γράφει: ο Πέτρος Ιωάννου*

Θυμάμαι από τα 6/7 να πρωτομπαίνω στα λεωφορεία. Β’ και Γ’ Γυμνασίου κάθε μέρα, στα χρόνια της χούντας, Σκοτούσα – Φάρσαλα κι επιστροφή (22 χλμ) με λεωφορεία . Μάθαμε όλα τα χωριά απ’ τις εκφωνήσεις. Πανεπιστήμιο, Λάρισα – Θεσσαλονίκη πάλι με ΚΤΕΛ. Στα χρόνια της στρατιωτικής θητείας έγινε η μετάβαση από τα πούλμαν στα τρένα.
Έκτοτε, επί 40 χρόνια σώμα και ψυχή, ανήκα, ταυτιζόμουν με το τρένο.

Αυτό πούγινε στα Τέμπη, αρκετοί δεν το συνειδητοποιήσαμε αμέσως. Όταν είδαμε, ακούσαμε, αισθανθήκαμε το μέγεθος της εγκληματικής αμέλειας, για τα λαθραία μεταφερόμενα φορτία, με την κόλαση πυρός που δημιούργησαν. Όταν ο αριθμός των νεκρών όλο και αυξανόταν, αρχίζεις και καταλαβαίνεις.
Άνθρωποι γεμάτοι όνειρα και ζωή, σκοτώθηκαν, εξαυλώθηκαν, απανθρακώθηκαν. Άλλοι πολυτραυματίες καλούνταν να ξεπεράσουν το τραυματικό και μετατραυματικό άλγος. Οι συγγενείς των θυμάτων, φιγούρες τραγικές και το κράτος δια του πρωθυπουργεύοντος να δηλώνει συντριβή για το ”ανθρώπινο λάθος”… Με όλα αυτά, πως να μην συγκλονίζεσαι; Πώς να μην κλωνίζεται το δέσιμο μ΄αυτό το μέσο μεταφοράς; Ξαναπήρα πέντε φορές τρένα αλλά τα πράγματα δεν ήταν πλέον όπως παλιά.
Τον Αύγουστο του ’23 επέστρεφα εγγόνια στην Αθήνα. Ήταν ενθουσιασμένα! Ειδικά στο κυλικείο. Προφανώς δεν ήξεραν για τη φρίκη των Τεμπών. Στα μισά της διαδρομής ”τάπαιξε” , χάλασαν τα ηλεκτρικά, μέσα στο βουνό 🗻 (Καλλίδρομο). Μας εξήγησαν πως ξέρει η Αθήνα τη θέση μας…
Στο ημίωρο ο μηχανοδηγός αποκατέστησε το πρόβλημα. Έβλεπες τίγκα τα βαγόνια πλην του 1ου του δικού μας πούταν μισοάδειο.
Θα το θεωρήσετε Αποκοτιά και συμφωνώ μαζί σας. Εδώ κι ενα χρόνο προσπαθώ να “απογαλακτισθώ” . Συνεχόμενα προς Αθήνα πάω με ΚΤΕΛ. Όπως και σήμερα.
Πού καταντήσαμε λοχία … Η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών έχει ασφαλή σιδηρόδρομο κι εδώ δουλεύουν μόνον τα γκισέ, τα ταμεία εδώ και 15 χρόνια. Εγκατάλειψη; Ε ναι. Ποιός φταίει;
Μα οι νεοέλληνες δεν “ορίζουν” τα εκάστοτε καθεστώτα. Πότε με το στέμμα 👑, πότε σε εμφύλιουςκαι αλληλοσπαραγμούς, πότε στο μυστρί του Πατακού , διά της ανοχής ή της συμφωνίας (ακόμη υπάρχουν παπαδοπουλικοί) πότε με κάποιο, κάποιας δυναστείας 💯 χρονών και πότε με κάποια αριστεροδεξιά , Καμμένου – Τσίπρα…
Στο Καλλιμάρμαρο και προχθές έδειξε ο λαός να “απογαλακτίζεται” (τόπαν και οι καλλιτέχνες στην Καρυστιανού: Συναυλίες κάναμε πολλές αλλά σαν κι αυτή όχι) . Ο γράφων, λέγεται Πέτρος, καταλαβαίνει όμως και τον Θωμά, τον δύσπιστο Θωμά. Μετά από 7 – 8 αποτυχημένες εμπλοκές σε ισάριθμα μικρά κόμματα, πρέπει να το δω για να το πιστέψω.
Θυμίζει λίγο την εποχή των αγανακτισμένων που την έζησα πολύ κοντά σε Λάρισα κι Αθήνα. Θυμάμαι, Ιούλιος ήταν, 15η περίπου επαναλαμβανόμενη συνάντηση.
– Θα κάνουμε πορεία; Καμιά απόκριση. Αντιστρέφω το ερώτημα.
– Ποιός δεν θέλει να γίνει; Πάλι νωχελικό το σώμα 60 περίπου νοματαίων. Άρα πάμε, προχωράμε λέω και κινήσαμε με τα συνθήματα της εποχής. Ακολούθησαν τα μπάνια του λαού κι αυτό ήταν όλο…Μας προέκυψαν Μιχαλολιάκος, Καμμένος και Τσίπρας, το τρίτο μνημόνιο, οι Σκοπιανοί που έγιναν Μακεδόνες με τη βούλα και οι γρήγοροι ψηφιακοί πλειστηριασμοί από τράπεζες και κοράκια. Αυτό ηταν όλο…
Τότε και τώρα φοβάμαι πως είμαστε σε αχαρτογραφητα νερά. Θέλουμε μα δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Ούτε καν ν’ ακούσουμε τον διπλανό μας.
Αυτά λοιπόν, το βλέπω δυσκολάκι το πράγμα. Θεωρώ πως το καθεστώς ήδη ρίχνει νερό στο κρασί 🍷 του για να κρατηθεί στον αφρό. Θα χαλαρώσει το σκοινί και στη δίκη, μα αν κάποιος πληρώσει θάναι μαρίδα…
Πολλά έγραψα, adios amigos 🖐️ για σήμερα . Για να έχουμε πρέπει να προσέχουμε . Κι αυτό το ρημάδι το εγώ μήπως πρέπει να το λιγοστέψουμε; Λέω, μήπως…
* Ο Πέτρος Ιωάννου, είναι διαχειριστής της ιστοσελίδας enotikos.gr