Βρίσκουμε καταφύγιο στη μετριότητα από απελπισία για το ωραίο που ονειρευτήκαμε.
Γκυστάβ Φλωμπέρ
Λάρισα 16/8/2024
γράφει: ο Πέτρος Ιωάννου
Στην Ελλάδα που αργοπεθαίνει – κι αυτό επιλογή είναι – στην Ελλάδα που δεν μπορεί να σώσει μια πυκνοκατοικημένη περιοχή και τους ανθρώπους της απ΄τις φλόγες, μια νεαρή δασκάλα η Διάνα Βουτυράκου μόλις στα 23 της μετά από διακρίσεις σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό, σε Παγκόσμιο Διαγωνισμό στο Abu Dabi και στην Ολυμπιάδα της Κόστα Ρίκα, κατέκτησε με την ομάδα της, πρώτο βραβείο στην Παγκόσμια Έκθεση Νεανικής Καινοτομίας και Τεχνολογίας στη Σαγκάη.
Τελειόφοιτη η ίδια στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πολυτεχνείου με εξειδίκευση στη Ρομποτική – Χειρουργική, με πυρετώδεις ρυθμούς και τους μαθητές της, Γιάννη Παπαδόπουλο – Ιάσωνα Σομόγλου κατασκεύασε μετά από ενάμιση χρόνο τη μακέτα της κοινότητας που τους εξασφάλισε την πρωτιά.
Στους συγκεκριμένους μαθητές Λυκείου η Διάνα διδάσκει εκπαιδευτική ρομποτική και προετοιμάζει γι΄ αντίστοιχους πανελλήνιους διαγωνισμούς και παγκόσμιες Ολυμπιάδες.
Το project τους αφορούσε μια αυτόνομη, αειφόρο κοινότητα που παράγει, εξοικονομεί, μετατρέπει και μοιράζεται ενέργεια. Μέσα από αλγόριθμους που έφτιαξαν μπορεί να εκτιμηθεί ποια σπίτια χρειάζονται ενέργεια κάθε λεπτό και ποια έχουν περίσσεια και άρα μπορούν να στείλουν, συνυπολογίζοντας την απόσταση των σπιτιών ώστε να αξιοποιηθεί η ενέργεια με το βέλτιστο τρόπο. Παράλληλα τα σπίτια εξοπλίστηκαν με αισθητήρες ώστε καμία ηλεκτρική συσκευή να μη λειτουργεί όταν δεν χρειάζεται αλλά και σύστημα Bluetooth προκειμένου ο χρήστης να ελέγχει τη θερμοκρασία και τις ηλεκτρικές συσκευές της οικίας του από το κινητό του. Με παρόμοιο τρόπο τα φανάρια των πεζών αντλούσαν ενέργεια από τον ήλιο και λειτουργούσαν μόνο όταν ανίχνευαν πεζό να περιμένει να περάσει το δρόμο. Ακόμη τόσο στα γυμναστήρια όσο και στην παιδική χαρά η κινητική και δυναμική ενέργεια μετατρεπόταν σε ηλεκτρική.
Η πρώτη φορά που ήρθε σε επαφή με τη ρομποτική ήταν όταν τελείωνε την Α΄ γυμνασίου. Ο καθηγητής της τεχνολογίας της έδωσε το ερέθισμα και ξεκίνησε δειλά τις συμμετοχές σε διαγωνισμούς. Έκτοτε αποφάσισε πως θέλει να το σπουδάσει και όλα πήραν το δρόμο τους! Φτιάχνει τη δική της ομάδα με έδρα το σπίτι της και ακολουθούν οι επιτυχίες! Τα πρώτα εμπόδια, ήταν τα στερεότυπα για τις γυναίκες που ασχολούνται με θετικές επιστήμες. Στο Πολυτεχνείο είναι 80% άνδρες και 20% γυναίκες . Πολλοί την είδαν με δυσπιστία, μα κείνη απάντησε με πράξεις.
«Στην Ελλάδα του 2018 το έδαφος δεν είναι πρόσφορο για τη ρομποτική σε επαγγελματικό επίπεδο. Μπερδεύουν την ρομποτική με τα ανδροειδή. Στη ρομποτική φτιάχνουμε μια μηχανή με αισθητήρες ώστε να λαμβάνει ερεθίσματα και αναπτύσσει έναν αλγόριθμο ώστε να σκέφτεται με κάποιο τρόπο. Ακόμα και τα έξυπνα πλυντήρια που λέμε είναι ρομπότ, καθώς διαθέτουν μια πολύ πρωταρχική μορφή νοημοσύνης».
Η Διάνα είναι συνιδρύτρια της φοιτητικής ΜΚΟ Unique Minds, η έμπνευση της οποίας έγινε όταν αντιλήφθηκε, μαζί με τον φίλο της Παύλο, κενά στην εκπαίδευση. Έν΄ απ΄ αυτά είναι ότι το σύστημα δεν μπορεί να εντοπίσει τις ιδιαίτερες δεξιότητες και κλίσεις του υποψηφίου και να της ενθαρρύνει.
«Μέσα στα αρνητικά της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης υπάρχουν και μικρές φωτεινές ενδείξεις. Παρ΄ ότι τα πανεπιστήμια της χώρας είναι δημόσια, μπορούμε να συναγωνιστούμε –και με το παραπάνω– φημισμένα πανεπιστημιακά ιδρύματα του εξωτερικού με τεράστια δίδακτρα.
Αυτό οφείλεται εν μέρει στο ότι ο φοιτητής με την εισαγωγή του στη σχολή έρχεται αντιμέτωπος με ένα «χάος» που καλείται να διαχειριστεί πολλές φορές ολομόναχος και χωρίς σωστή καθοδήγηση από καθηγητές. Έτσι πρέπει να ψαχτεί, να βρει βιβλία, συμπληρωματικό υλικό, σχετικά σεμινάρια… Ουσιαστικά, έναν τρόπο να ανταπεξέλθει στη σχολή μόνος του. Αυτή η διαδικασία προσφέρει πολλά οφέλη».
Δύο φοιτητές σαν αυτούς, λοιπόν, ιδρύουν μια ΜΚΟ για να περιορίσει τις χιλιάδες περιπτώσεις φοιτητών που δεν ξέρουν γιατί μπήκαν στη σχολή, η οποία εν τέλει δεν τους καλύπτει σαν αντικείμενο. Ρόλο σε αυτό το φαινόμενο παίζουν ξανά τα γνωστά στερεότυπα που λένε πως, όταν βγάλεις μεγάλο βαθμό, πρέπει να πας σε μία σχολή με μεγάλη βάση ανεξάρτητα αν σ’ αρέσει ή όχι.
«Στην Ελλάδα εξακολουθούμε να ρωτάμε ένα παιδί τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, ποτέ όμως τι του αρέσει να σπουδάσει. Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα πως αν εγώ, ως καθηγήτρια, είχα βοηθήσει το μαθητή πριν μπει σε οποιαδήποτε σχολή να βρει τι του αρέσει πραγματικά να κάνει όπως έγινε και μ’ εμένα, μήπως θα ήταν αλλιώς η κατάσταση;».
Η Unique Minds ασχολείται με τον ακαδημαϊκό προσανατολισμό. Ανοίγει τα πανεπιστήμια σε μαθητές με σκοπό να δουν ποια σχολή τούς ελκύει ανεξάρτητα από το φύλο τους, το επάγγελμα των γονιών τους, τι λένε στα φροντιστήρια. Δίνει την ευκαιρία στον μαθητή να δει όλο το πανεπιστήμιο, να μιλήσει με φοιτητές μέσα από βιωματικά σεμινάρια, ανοιχτούς διαλόγους και ημερίδες.
Πρωτοπόρος η Διάνα και στον επαγγελματικό προσανατολισμό και το καλύτερο, σύντομα θα ταξιδέψει στη Γερμανία όπου θα εργαστεί σε ένα ερευνητικό κέντρο πάνω στη ρομποτική χειρουργική. Σαφώς και μαντεύουμε όλοι μας ότι η χώρα που θα την κερδίσει, δεν θάναι η Ελλάδα.
Στο μεταξύ Kατερίνα Στεφανίδη, Νικόλ Κυριακοπούλου, Μίλτος Τεντόγλου, μόλις 20 ετών κι άλλοι πρώτευσαν στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στίβου του Βερολίνου. Τις δικές του νίκες αφιερώνει κι ο τενίστας Στέφανος Τσιτσιπάς στους πληγέντες της 23/7μαζί και 5.000 ευρώ.
Νίκες στο ποδόσφαιρο στο στίβο, παντού, εκτός απ΄τους πολ-ήττες της αριστεράς και της δεξιάς που ανήγαγαν τις μετριότητες σε δημόσια πρόσωπα και μετράνε νεκρούς ήττες και ξανά ήττες.
Μια κοινωνία που απο αγγυλώσεις, δειλία ή πονηρία , αρνείται να ονειρευτεί το όμορφο, να απαιτεί το καλύτερο …δεν έχει καμία τύχη!
* Ο Πέτρος Ιωάννου ήταν καθηγητής ,υποψ. Βουλευτής, τώρα δε ραδ. παραγωγός
ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ