γράφει: η Ειρήνη Μουμούρη*
Η γέφυρα σε κάθε δρόμο σου γίνεται το πέρασμα, που αγγίζει ουρανό.
Η λάσπη σε περιμένει σκέτη παγίδα, είναι τελευταίο σκαλί πριν από κάθε χαμό.
Υπάρχουν άνθρωποι δυνατοί σαν γέφυρες στέκονται ψηλά σου χαμογελάνε, και ας τους πατάς για να περάσεις.
Υπάρχουν και άνθρωποι βρώμικοι σαν την λάσπη, όταν τους πατάς σε βυθίζουν και να σε πνίξουν προσπαθούν.
Πάντα στην δύσκολη στιγμή τους συναντάς και τους δύο.
Αν είσαι τυχερός από άνθρωπο –γέφυρα θα σωθείς.
Αν είσαι άτυχος από άνθρωπο- λάσπη θα χαθείς.
Όλοι βρισκόμαστε τυχεροί και άτυχοι σε αυτή τη ρώσικη ρουλέτα, που κάθε μέρα ζούμε.
Κάθε ξημέρωμα εσύ τι γίνεσαι μέσα στον κόσμο σου γέφυρα ή λάσπη;
Εσύ διαλέγεις, εσύ ορίζεις! Πού αφήνεις το χνάρι σου πάνω στον άνεμο της γέφυρας ή πάνω στην βρώμα της λάσπης;
Ξέρεις καλά, ότι αυτό το χνάρι δεν σβήνει! Μένει το αποτύπωμα του παντοτινό στην ψυχή σου στις ψυχές γύρω σου.
Οι γέφυρες της ανθρωπιάς δίνουν άξονα σε αυτό τον κόσμο για να σταθεί.
Το μουσκεμένο βαρύ από την απανθρωπιά χώμα τον πνίγει.
Οι άνθρωποι -γέφυρες στέκονται πάντα από Ανάγκη πάνω απο την λάσπη των υπανθρώπων και η Ζωή ανοίγει τον δρόμο.
Τώρα μέσα στο νερό και στο θανατικό πάλι υψώθηκαν άνθρωποι- γέφυρες! Γίνονται πέρασμα, σωτηρία, δρόμος και δόσιμο για όλους. Έχουν για υποστυλώματα την ψυχή τους, που δεν λογαριάζει φόβο, κίνδυνο και βόλεμα.
Ξέρεις τί φοβούνται οι βουρκάνθρωποι του κάθε πρόστυχου καιρού; Την ανθρωπιά! Είναι η μόνη γέφυρα που δεν γκρεμίζεται ούτε από φωτιά, ούτε από νερό, ούτε από πείνα και θάνατο.
* Η Ειρήνη Μουμούρη, σπούδασε Νοσηλευτική και Φαρμακευτική, εργάζεται δε στον «Άγιο Ανδρέα» Πατρών.
