…και οι πέτρες έκλαψαν στο  μοιρολόγι του νεκρού Κωνσταντίνου

YouTube ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ. ΤΟ ΜΟΙΡΟΛΟΙ ΤΟ ΣΑΒΒΑ ΣΙΑΤΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΤΣΙΦΑ – 8/11/2018

Η καταιγίδα συνθημάτων κ΄ η απάντηση… «Εσείς τα λέτε αλλά θα φύγετε… Εμείς μένουμε εδώ, περιμένουμε κ΄ τα παιδιά μας να γυρίσουν. Δεν θέλουμε εκδίκηση, δικαιώματα θέλουμε!»

Η ιστορία θα πρέπει να απολογηθεί
όχι τόσο για τις αποτρόπαιες πράξεις
κάποιων μοχθηρών ανθρώπων,
όσο…για την εκκωφαντική σιωπή των υπολοίπων”
Μάρτιν Λούθερ Κινγκ


14.11.2018

γράφει: ο Πέτρος Ιωάννου*

 Εκτεταμένες συζητήσεις γίνονται αυτόν τον καιρό για τον Κωνσταντίνο Κατσίφα. Πολλά τα γιατί …οι ερμηνείες. Βρέθηκα στους Βουλιαράτες, μ΄ενστάσεις καθ΄οδόν για τον τρόπο που έφυγε. Με το που πάτησα όμως τη δίχως ασφάλεια κατεχόμενη γη, άλλαξα άρδην.

 Ανέβαινα, ασθμαίνων να προλάβω να ζήσω λεπτό προς λεπτό όλη την τραγωδία απ΄το Α έως το Ω… αν υπάρχει τελειωμός, στις περιπέτειες, που θα υποστεί η «ανώριμη» Ελλάδα σφιχταγγαλιασμένη με τους δυτικούς.  

Έφτασα ακριβώς στην έξοδο του νεκρού απ΄το υποστατικό του. Μπροστά η γιγάντια σημαία  ακολουθούσε η σωρός και οι οικείοι. Ο ψύχραιμος  γονιός ,η εξουθενωμένη μάνα του, οι αδερφές, η κόρη. Τα συνθήματα τράνταζαν το καλντερίμι, έσκιζαν τους αιθέρες και τις ψυχές μας.

Ο Εθνικός ύμνος , το «Κατσίφα Ζείς εσύ μας οδηγείς», «Κουκλίτσα λυγερή…», «το αίμα κυλάει ,εκδίκηση ζητάει» Στο τελευταίο μια κυρία, αρχόντισα δίχως υπερβολή, αντέδρασε: «Εσείς τα λέτε αλλά θα φύγετε… Εμείς μένουμε εδώ , περιμένουμε και τα παιδιά μας να γυρίσουν. Δεν θέλουμε καμιά εκδίκηση , δικαιώματα θέλουμε!»

Το μεγάλο σε μήκος και παλμό, ανθρώπινο ποτάμι κατηφόριζε αργά – αργά ,(στα δεξιά μας το προαύλιο και η προτομή ενός άλλου σπορέα και μάρτυρα της πνευματικής επανάστασης του αγ.Κοσμά Αιτωλού) ως το  νεκροταφείο. Όσο πλησιάζαμε τόσο, η ένταση,  η συγκίνηση δυνάμωναν.

Απ΄ την τελετή στον παλιό φτωχικό ναό – που δεν έμοιαζε μ΄ άλλες που έζησα – θα κρατήσω την παραίνεση του γηραιού μητροπολίτη Αργυροκάστρου: «το αίμα του, ας συνετίσει και μας, Να σταματήσουμε τον εναγγαλισμό με την εξουσία». Επικριτικοί για τις εκατέρωθεν κυβερνήσεις ήσαν όλοι οι ομιλητές: «Ως πότε θα κωφεύει η ωραία κοιμωμένη, η Ελλάδα;», «Συγγνώμη Κωνσταντίνε που σ΄αφήσαμε μόνο σου»

Η ακολουθία ολοκληρώθηκε οι μπελάδες με τη σωρό συνεχίζονταν. Οι βαστάζοντες άκουγαν προχωράτε εμπρός , άκουγαν και αριστερά. Η διχογνωμία ήταν αν θα ταφεί στο νεκροταφείο των πεσόντων του ΄40 ή εκεί στου χωριού, όπερ και εγένετο ως «επιθυμία της οικογένειας» αφού άδεια για τ΄ άλλο δεν εξεδόθη απ΄ το προξενείο.

Η ταφή ολοκληρώθηκε με το  μοιρολόγι, όπου και οι πέτρες έκλαψαν. Παιδιά, μεγάλοι, όλοι με κόπο συγκρατούσαμε το κλάμα, τ΄ αναφιλητά. Τελευταία επιθυμία της οικογένειας ήταν ν΄ ακολουθήσει πορεία ως τον κεντρικό δρόμο, με την οποία και ολοκληρώθηκε η εκεί παρουσία μας.

Στο μεταξύ αποσπάσθηκα ταχέως να ειδώ, τους τάφους των πεσόντων του ΄40 και καθ΄ οδόν έλυσα και την απορία μου περί «εναγγαλισμού με την εξουσία». Καλά ρωτώ δεν ψηφίζετε μόνο «Ομόνοια»; Όχι βέβαια ήταν η απάντηση, κυρίως αλβανικά.

Πόσο μοιάζουμε… ξένων συμφερόντων καθεστώτα, ψηφίζουνε κι εδώ…

  Έτσι έκλεισε το δράμα αλλά πώς άνοιξε; Είναι μια ιστορία που δεν χωρά  σε 700 λέξεις που ορίζει η εφημερίδα.

Θα σταθώ μόνο στα στερνά. Αυτό που έκανε, ο Κωνσταντίνος έγινε μέσα σε φόρτιση, απειλές, κοροϊδίες… «προειδοποιήσεις» απ΄ την αλβανική αστυνομία και ειδικά  έναν αξιωματικό, τσάμικης καταγωγής, από το αστυνομικό τμήμα του διπλανού χωριού Γεωργουτσάτες.
«Περιμένω εντολή για να κατεβάσω τις σημαίες», του έλεγε και γελούσε. Αρκετή ώρα τον ειρωνευόταν και του φώναζε «ξεκινάω σε λίγο», ενώ κάθε τόσο, πλησίαζε τις σημαίες στο μνημείο του Αγίου Κοσμά, έξω από το σχολείο περιπαίζοντας.

 Κάποια στιγμή ο 35χρονος  χάνει την ψυχραιμία του: «Άμα είσαι άντρας κατέβασέ τες» και σηκώθηκε εκνευρισμένος. Ο Τσάμης έβγαλε προκλητικά το περίστροφο στο τραπέζι. «Άμα είσαι τόσο άντρας, έλα να μου τα πεις από κοντά», είπε δείχνοντας το όπλο του, απλώνοντας ένα τεράστιο χαμόγελο αυταρέσκειας και αλαζονείας στο πρόσωπό του. «Μόνο εσύ νομίζεις ότι έχεις όπλο» είπε ο Κωνσταντίνος και έφυγε ντροπιασμένος.

 Έτρεξε στο σπίτι. Μπήκε στο σαλόνι όπου καθόταν η μητέρα του, Λίκα (Βασιλεία). «Μάνα, κράτα το σταυρουδάκι μου γιατί θα πάω κάπου, μην το χάσω», της είπε και της έβαλε στο χέρι ένα σταυρουδάκι από σχοινί που είχε φτιάξει μόνος του. 

Βγήκε, πήγε στο εργαστήριό του, πήρε το όπλο του και τρέχοντας κατέβηκε στην πλατεία. Πρίν, διόρθωσε την εμπλοκή, παρέδωσε τις πραγματικές σφαίρες σε μια σακούλα με σημαίες στον φίλο του ρωτώντας τον: « Θα με θυμάσαι » ; Αναζήτησε τον αστυνομικό, που μόλις τον είδε κρύφτηκε πλάι από το σχολείο. «Πού είσαι τώρα ρε λεβέντη με το περίστροφο;» του φώναξε ο Κωνσταντίνος και μόλις τον διέκρινε πυροβόλησε 2-3 φορές στον αέρα. 

Ο αστυνομικός τρομοκρατήθηκε, κρύφτηκε πίσω από τον τοίχο του σχολείου και πυροβόλησε εναντίον του 1-2 φορές. Ο 35χρονος κινήθηκε προς το μέρος του πυροβολώντας και πάλι, αλλά στον αέρα. Το ίδιο και στα 2 περιπολικά που κατέφτασαν και τράπηκαν σε φυγή
Πήρε την ανηφοριά και βλέποντας τους χωριανούς τρομαγμένους, να τον αποφεύγουν, τους φωνάζει: «τι φεύγετε ρε σεις, τι κρύβεστε; Ελάτε μαζί μου. Κατεβείτε. Εγώ θα πεθάνω σήμερα αλλά θα πεθάνω για σας. Δεν πειράζει. Θα πεθάνω αλλά χαλάλι»…

* Ο Πέτρος Ιωάννου ήταν εκπαιδευτικός και τώρα ραδιοφωνικός παραγωγός

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *