18/3/2025
γράφει: ο Πέτρος Ιωάννου
Κάποια στιγμή θα έρθουν κι οι λεγόμενες εκλογές και οι κουραστικές προεκλογικές παράτες…
Όμως από τώρα ξέρω πως θα πάω ως τη σχολική μονάδα – εκλογικό κέντρο αλλά το πιθανότερο είναι να επιλέξω το άκυρο.
Πάντως με πάσα βεβαιότητα δεν θα ψήφιζα ποτέ Κωνσταντοπούλου. Στην απόφαση αυτή παίζει ρόλο ο σκαιός, περιφρονητικός τρόπος που με αντιμετώπισε στην 1η και τελευταία συνάντησή μας σε Πλατεία της Λάρισας. Παίζουν ρόλο τα πριν και τα μετά.
Ήταν κάπου στα 2016. Τελειώνει η ομιλία της την πλησιάζω πλαγίως και τη ρωτώ αν θέλει να τα πούμε στη καθημερινή μου ραδιοφωνική εκπομπή “ακροβάτες του ονείρου”. Δεν λέει λέξη και ίσως το βλέμμα της να έκανε στροφή ολίγων μοιρών. Δεν θα μπορούσε να πει ένα ναι ή ένα όχι. Ενα υπό γωνία βλέμμα και ούτε. Σαν νάχα μπρος, τον Μπενίτο Μουσολίνι. Πάει αυτό προσπαθούμε να το ξεχάσουμε.
Κατόπιν λογικό είναι να αθροίζουμε πληροφορίες για το “θωρηκτό Ποτέμκιν”, εκ νεότητός της, παρακαλώ. Για ν’ αντιληφθείτε το μέγεθός της θα πάμε στο Παρίσι πριν πολλά χρόνια. Σαββατόβραδο και οι φοιτητές διασκεδάζουν. Κάποιοι φεύγουν γιατί την άλλη μέρα είχαν εγερτήριο για φοιτητικές εκλογές. Η Κωνσταντοπούλου με την παρέα της έμεινε παραπάνω. Ξημερώνει και η κάλπη, η εφορευτική είναι στη θέση τους. Ελληνες σπουδαστές έρχονται ήδη και ψηφίζουν.
Κάπου 9.30 με 10.00 ξεπροβάλλει και η περί ο λόγος φοιτήτρια και κατσαδιάζει τους παρευρισκόμενους γιατί άρχισαν εν τη απουσία της. Της εξηγούν τα στάνταρ των εκλογών μα κεινη δεν πείθεται. Αρπάζει την κάλπη και τραβά προς το ταξί.
Τελευταία στιγμή πρόλαβαν και πήραν πίσω ξανά την κάλπη. Αυτά είναι τα πρώτα σημάδια αυταρχικότητας.
Πάμε τώρα δύο χρόνια πίσω. Θυμάστε οι τελευταίες εκλογές έγιναν σε δύο διαδοχικές Κυριακές. Η εν λόγω κυρία δεν έπρεπε να σεβαστεί τη λαϊκή βούληση και να μείνει ίδια η κατάταξη των υποψηφίων βουλευτών; Δεν το έκανε. Αντ’ αυτού υποσκελίζει κάποιους για να βάλει σε εκλόγιμη θέση το αμόρε και τα στενά έμπιστα πρόσωπα. Τόσο έμπιστα που το πρώτο διάστημα αποχώρησε μάνα, γιός και μια τρίτη κυρία. Παρά τις απειλές να παραδώσουν τις έδρες, τις κράτησαν.
Κατά τα άλλα είναι φανερό πως ότι υπάρχει είναι προσωποπαγές, όπως και στα άλλα ταλαίπωρα κόμματα. Μπορεί να με διαφεύγει αλλά συνέδρια δεν άκουσα δεν είδα… Ο έρωτας με τα μικρόφωνα, μου θυμίζει διευθυντές σχολείων. Η κατάχρηση του χρόνου δεδομένη. Κόκκινο πανί για προεδρεύοντες και μη. Το ρεύμα των Τεμπών είναι άλλο κεφάλαιο, πανελλήνιο, όμως Βελόπουλος και Κωνσταντοπούλου το εξαργυρώνουν μονόπατα, θαυμάσια.
Στον καιρό του Κοσκωτά, στη δίκη θαύμαζα τον πατέρα της . Καλοζυγισμένος άνθρωπος με καλά πατήματα. Θυμάμαι ακόμη τη φράση του: ” Κύριοι δικαστές μάρτυρες παρήλασαν πολλοί, μα η αλήθεια δεν παρήλασε” Αυτό το κορίτσι έχει κάποια θετικά δεν το αρνούμαστε, μα τα αρνητικά του συνθλίβουν την όλη εικόνα.
Η χώρα τραβάει ζόρια. Οι συνέργειες είναι ο μόνος δρόμος. Τα ασθενή κόμματα δεν εψουν κατα νου τη σύνθεση αλλά το σφερερισμό της δυσαρέσκειας. Κουκιά θέλουν και τίποτε άλλο.
Τρέφω μια εκτίμηση σε φίλους πρώην πρεσβευτές που είναι κοντά στο να στήσουν τη “δύναμη συμμετοχής” αλλά κι εδώ κανένας δε ρωτά αν έχουμε ιδέες στην προεργασία.
Άβυσσος ψυχές μου, τα δρώμενα και οι κυριότεροι εν Ελλάδι πρωταγωνιστές, ζυγίζονται καθημερινά. Στον καιρό του ίντερνετ ουδέν κρυπτόν. Κανένας είτε στη βάση είτε στην κορυφή δεν έχει ελαφρυντικά για πράξεις και παραλείψεις.
Πότε θα αντιληφθούμε οτι το ⛵ σκάφος η σκούνα δεν πάει καλά και πρέπει το κυρίαρχο ρόλο να τον εχουν οι πολίτες 🏃 κι όχι οι τύποι 10 καρδιναλίων όπως οι αγαπημένοι τελευταία των δημοσκοπήσεων Βελόπουλος και Κωνσταντοπούλου…
