Γράφει: η Ειρήνη Μουμούρη*
Και πείνα και ψυχή ήταν η Ελλάδα, τώρα μας έμεινε μόνο η πείνα! Σκληρή πείνα, χωρίς όριο, που έχει τρυπώσει παντού και σε κοιλιές και σε ψυχές.
Πεινάνε οι φτωχοί, που γίνονται φτωχότεροι, πεινάνε οι πλούσιοι για να γίνουν πλουσιότεροι. Πάνω σε αυτή την στιγμή, που στο μέτρημα βγαίνουν όλα λίγα σε ανθρωπιά και θάρρος σε λευτεριά και ήλιο ήρθε και το γελοίο, με τον φίλο του τον εξευτελισμό να σταθεί μπροστά στα μάτια μας.
Στήθηκαν τα νιάτα αυτού του τόπου σε μεγάλο λιμάνι για να χορεύουν δήθεν ευτυχείς και να υποδέχονται χαμογελαστοί τους τουρίστες. Για χρόνια, η ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας στηρίζεται στο Greek mosusaka, τώρα όμως αποφάσισαν να βάλουν και ανθρωπάκια αντίγραφα του Ζορμπά για να δείξουν τι;
Oτι όλα εδώ, που ήρθατε καλά και όλα λυμένα! Χορεύουμε!
Ενώ μας χορεύουν. Χοροπηδούν σαν ιθαγενείς μπροστά στον τουρισμό, βρίζει ο αληθινός Ζορμπάς!
Όποιος θέλει να δει τους χορούς μας ας έρθει στα πανηγύρια μας και όχι να στηνόμαστε σαν τους κράχτες στα λιμάνια, όπως την εποχή που ερχόταν ο στόλος στην Τρούμπα.
Δεν είμαστε κράχτες, λαός είμαστε!
Λαός, που να ζει από τον τουρισμό αλλά να μην ζει και να μην εξευτελίζεται για τα αργύρια του. Οι εργαζόμενοι στον τουρισμό είναι οι πρώτοι, που δουλεύουν με συνθήκες σκλαβιάς στην γαλέρα και με διαβίωση του σύγχρονου δούλου.
Την ίδια στιγμή στα όμορφα μέρη μας , οι άνθρωποι τους άσχημα πεθαίνουν! Στα νησιά πάνω σε καρότσες, στο δρόμο για το γιατρό. Στην Αθήνα αναγκάζονται να καλέσουν ταξί γιατί αργεί το ασθενοφόρο.
Από Ακρόπολη μέχρι το κύμα των νησιών για χρόνια “χορεύει” η απουσία στην αντιμετώπιση του επείγοντος!
Μην χορεύετε λοιπόν δήθεν χαρούμενοι Ζορμπάδες διαλύοντας κάθε έννοια αξιοπρέπειας. Μην χορεύετε σε κακοστημένες παραστάσεις του δρόμου τώρα, που ο τόπος μας έχει χάσει την ψυχή και παλεύει με την πείνα του. Ο δρόμος είναι για φωνή και όχι για τουριστικό συρτάκι.
Επειδή όμως οι ξαπλώστρες ήδη γεμίζουν ποιος θα φωνάξει;
Η ανάγκη μας!
Η ανάγκη μας για τα στοιχειώδη θα ουρλιάξει κάποια στιγμή αργότερα. Στιγμή όχι και τόσο μακρινή, που προφανέστατα αυτό το καλοκαίρι στο τελείωμα του θα αρχίσει να φέρνει.
Ο Ζορμπάς χόρευε από χαρά για την στιγμή και την απόλαυση, χόρευε και από πόνο το ζεϊμπέκικο, όταν η ψυχή του γονάτιζε. Έσφιγγε το στόμα, άνοιγε τα χέρια του και φωνάζοντας δυνατά απαιτούσε από Θεό και από ανθρώπους να ζήσει.
Να ζήσει όπως σε άνθρωπο αξίζει και για αυτό το λόγο δεν έκανε πίσω. Χόρευε πάνω στο δίκιο και έφερνε στροφή μπροστά στο άδικο. Χόρευε, έβριζε και δεν γονάτιζε!
Τώρα όμως ο Ζορμπάς βρίζει! Βρίζει, όσους μικροί και μεγάλοι καταντούν τον τόπο τουριστικό… φέρετρο!
(*) Η Ειρήνη Μουμούρη, σπούδασε Φαρμακευτική κ΄εργάζεται στον ”Αγ. Ανδρέα” Πατρών.
