Ούτ΄εχθρός ούτε φίλος μη βρεθεί σε πλειστηριασμούς, εμείς όμως οφείλουμε νάμαστε

10/6/2017

γράφει: ο Πέτρος Ιωάννου*

Δεν ξέρω, τι είναι τελικά τέχνη.

Να γράφεις ; Να λες , να κρατάς αμείωτο το ενδιαφέρον των μαθητών, ν΄ακούς , ν’αφουγκράζεσαι, να σέβεσαι τους γύρω σου, την ιστορία σου , τον εαυτό σου , τα παιδιά σου , τα παιδιά των αλλονών, (γιατί κι αυτά δικά μας παιδιά είναι), το δικαίωμα στην ζωή, στ’ όνειρο, στην ελευθερία , στην ανεξαρτησία, στην αυτοδιάθεση, στη στέγη, στην επαγγελματική στέγη, στη δουλειά και γενικά δε στη δημιουργία, ή να «γράφεις» τους άλλους, να «δουλεύεις» εαυτόν και αλλήλους, να΄σαι δάσκαλος το ίδιο όμως φοβισμένος κι αγγυλωμένος με τους γονείς, να μπαίνεις στο σύστημα τάχα να το ανατρέψεις από μέσα, να αυτομολώ στο στρατόπεδο του εχθρού (Τσίπρας) γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς…να «βαφτίζω» ένα ηχηρό όχι ναι γιατί έτσι βολεύει το διεθνές – ευρωπαϊκό ιερατείο, να γονατίζω σκυφτός στο κόμμα γιατί εκεί ήμουν όλη τη ζωή και γιατί το πείραμα συνεχίζεται…

Αυτά και άλλα , ούτε λέγονται ούτε είναι τέχνη! Είναι προφάσεις εν αμαρτίαις, φόβος υποτέλεια και υποταγή στο διηνεκές (περίπου 90 με 120 χρονάκια ,ζωή νάχουμε….)

Ζωή νάχει και η Άννα που μας θύμισε βεζύρηδες κ πολυχρονεμένους σουλτάνους και τα χρόνια της τουρκο-κατοχής. Πάει καιρός που τόπε αλλά τόπε: ΄΄εδώ αντέξαμε 400 και βάλε χρόνια και γκρινιάζουμε για τα 90 της Ευρωκατοχής; Αντέδρασαν πολλοί, ειδικά στα κοινωνικά δίκτυα.

Η Βαγενά όμως δεν κιότεψε. Μάλλιστα στους γάμους παιδιών ιστορικών στελεχών του συριζα εμφανίστηκε με περιβολή όχι ανάλογη. Με χιτώνιο παραλλαγής παρακαλώ απ΄έξω κι από μέσα τα καλά της φαντάζομαι. Η αλήθεια είναι ότι μετά τη νεροποντή και τ’ απόβρεχο το κρύο τσιμπούσε λίγο, αλλά και φαιοπράσινο τζάκετ;

Γιατί όχι ! Επαναστάτες δεν είμαστε εκεί στον συριζα; Αυτό το καλαμπούρι κάποτε πρέπει να σταματήσει. Δεν αντιλέγουμε πως κάποιοι απ τους σημερινούς στα νιάτα τους καταδιώχθηκαν , φάγαν ξύλο και υπέστησαν περιπέτειες.

Για ποιο λόγο;για το κόμμα;για την πατρίδα;για να πέσει η τυρανία; Για να πάρουν την εξουσία οι ίδιοι και να κυνηγούν όλα τα στρώματα του ελληνικού λαού,πλην των εφοπλιστών;

Ελληνικός λαός! α μάλλιστα τα βρήκαμε τα λεφτά μας.Ένας λαός σαν τους άλλους… Μακάρι να μπορούσα να συμμεριστώ το τραγούδι του Γιάννη Μαρκόπουλου:

Προσκυνώ τη χάρη σου, λαέ μου,

σκύβω το κεφάλι στα μαρτύριά σου

και θαυμάζω, λαέ μου,

τα έργα σου.  

Αυτός ο λαός υπήρξε δεν υπάρχει πια, σήμερα τουλάχιστον,αύριο ποιός ξέρει …

Θέλουμε φρεσκάδα στην κορυφή,στην διοίκηση ,στα κόμματα. Αλήθεια από πού θα προκύψει αυτό; Είδατε εσείς φρεσκάδα στη βάση , στα επιμελητήρια , στις ομοσπονδίες , στους συνδικαλιστές, στους δικαστικούς , στους κληρικούς, στους ένστολους;

Α εδώ θα σταθώ λίγο γιατί εμπίπτει στο πονεμένο θέμα των πλειστηριασμών.

Είναι γνωστός ο αγώνας όλων για ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μας, μια στέγη για την επιχείρηση κ.ο.κ. με την συνδρομή των τραπεζών βεβαίως.Καλά ως εδώ , σήμερα;

Σήμερα το νόμισμα με τις μυθικές του ιδιότητες ,το ευρώ ντε, όλο και εξαφανίζεται απ΄ τις τσέπες μας , απ΄ τις επιχειρήσεις. Ήταν πρωτοχρονιά του ΄16 που δώσαμε ένα προιόν σε γειτονικό μύλο κι ακόμη δεν πήραμε ούτε τα μισά κι αυτά 100 100 και ούτε . Αυτό δεν λέγεται χρεοκοπία ,κύριοι του ευρωπαϊκού τόξου;

Πλειστηριασμοί λοιπόν η απάντηση των τραπεζών που πήραν κάμποσα απ τους πελάτες και 239 Δις απ’ έξω . Λογικό θάταν και στη Λάρισα να προκύψει αντίδραση πολιτών,που όμως… Με το στανιό 19 στην 1η συνέλευση ,8 στην πρώτη γραμμή, την πρώτη Τετάρτη,και 3 την επομένη (άγονη) τι κατάντια λέω μέσα μου, από μια πόλη χιλιάδων… Κείνη τη μέρα όμως γνώρισα τον Ταξίαρχο και Δντή της αστυνομίας και είχαμε μια γόνιμη κουβέντα κι εξαιρετικούς ανθρώπους ένα συνταγματάρχη και μια οικογένεια θύμα ξένης βιομηχανίας αμέσως μετά στα δικαστήρια. Δέστε ωραία δουλειά που ξεκίνησαν αυτοί οι άνθρωποι: Plexiglass .

Αποκωδικοποίησαν τα μυστικά του προιόντος, τέλεια ποιότητα ,απορούσαν και οι άγγλοι προμηθευτές,μέχρι που μια πρωία Γάλλοι του είδους ΄΄ενδιαφέρθηκαν΄΄ να στείλουν δικές τους πρώτες ύλες,οι οποίες κ διέλυσαν όλα τα μηχανήματα ,όλη τη γραμμή παραγωγής.Αυτό ήταν και το μοιραίο. Το τηλεφώνημά τους ήταν παγίδα. Η οικογένεια χάνει το εργοστάσιο , τώρα διεκδικούν το κατάστημα και τι άλλο, αύριο μεθαύριο.

Προχθές την Τετάρτη ένας συμπολίτης μας ήταν τυχερός στην ατυχία του (υπόθεση υπερχρεωμένου μαγαζιού / από αλλαγή ισοτιμίας ελβετικού φράγκου – ευρώ οι οφειλόμενες δόσεις όλο και σκαρφάλωναν στα ύψη). Οι 33 και πλέον ΄΄φράξαμε΄΄ την είσοδο στους συμβολαιογράφους που απλά περίμεναν την εκπνοή του χρόνου.

Θα επαινέσω δημόσια τον παλιό μου μαθητή Πέτρο Κρίκη, την δημοτική παράταξη Κ.Κ.Ε. για την παρουσία τους και τις λοιπές συμμετοχές).

Κοινοβουλευτικά και μη κόμματα έλαμψαν δια της απουσίας των. Κυβερνήσεις όλου του φάσματος έχουν στο καναβάτσο όλα τα στρώματα της κοινωνίας κι ένας ένας θα περνά απ΄ το ικρίωμα.

Καλά μου τάλεγε ο Δήμαρχος παραμονές εκλογών στο ραδιόφωνο ,μήπως είναι ώρα και στιγμή να τα κάνει πράξη;

Την Πέμπτη σε μια συνάντηση γνώρισα ένα ωραίο άνθρωπο τον Γιώργο Βούρο (βασιλιάς Λήρ) ο οποίος είναι σκηνοθέτης, ηθοποιός, μεταφραστής και καθηγητής υποκριτικής. Ανάμεσα στ΄άλλα κρατώ την κουβέντα του: Δεν κάνω θέατρο για να ζήσω αλλά για να μην πεθάνω!

Μήπως κάτι πρέπει να κάνουμε, πριν μας πεθάνουν; Και επειδή τέτοιο καιρό πρίν 15 χρόνια έφυγε νεότατη η Μαλβίνα Κάραλη το επιμύθιο θάναι δικό της : Κυβέρνηση που λυσσά να μείνει στην εξουσία σε χώρα πτωχευμένη ,ή έχει περιθώρια ακόμη να φάει ή φοβάται την φυλακή.

Καλό βόλι αμίγκος!

* Ο Πέτρος Ιωάννου ήταν καθηγητής και υποψ. βουλευτής

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *