Μια φορά κι έναν καιρό: ''Γραμματείς κ' Φαρισαίοι''

Άλα μπόχα

Πέτρος Ιωάννου1 μήνα ago1 μήνα ago01 mins

(καλημέρα, στη γλώσσα των Ζουλού)

23/8/2020

γράφει: Ο Πέτρος Ιωάννου*

Όταν αμίγκος μάθουμε και το χιλιοστό του κορμιού και της ψυχής μας ,τότε θα γλυτώσουμε, έγραψα στο προηγούμενο σημείωμά μας . Θα πω δε το εξής για να το κάνω πλέον σαφές.

Πριν διαμορφώσουμε τσι αποφάσεις μας προηγείται η γνώση η βούληση και η γνώμη. Τα θέλω μας τα διασαφηνίζουμε ανάλογα με τις πτυχές της καθημερινότητας πολλώ δε μάλλον απ’ το πόσο καλά γνωρίζουμε τις πτυχές της ψυχοσωματικής μας οντότητας , τα σταυροδρόμια του μυαλού μας ακόμη και το υποσυνείδητο.

Είθισται χάριν της ευκολίας να πετάμε σε κοινόχρηστους χώρους, στον ακάλυπτο, στ΄ ακατοίκητα της γειτονιάς, σε ιδιωτικούς χώρους, ό,τι νάναι. Όπως και τα σκουπιδάκια μας ,τα τραυματικά και δυσάρεστα δηλαδή, σε υποτιθέμενες κρύπτες ως επτασφράγιστα κι επώδυνα μυστικά. Ρίξε – ρίξε όμως είναι ζήτημα χρόνου η μπόχα νάρθει σε κάθε περίπτωση , στην επιφάνεια.

Αυτές καθαυτές οι λέξεις λένε και δεν λένε ή σημαίνουν άλλα πράγματα. Βρεθήκαμε πετώντας από Κινσάσα του Κονγκό την Μεγάλη Εβδομάδα του 1998 , στους Ζουλού στην Νότιο Αφρική, μετά από ένα υπέροχο ταξίδι.

Εξαιρετικό γιατί η Γ΄Λυκείου (5-6 όλοι κι όλοι) και οι συνοδοί τους (2) λόγω της Ελληνίδας αεροσυνοδού έκαναν το αεροσκάφος δική τους υπόθεση. Μέχρι και στο κόπκιτ φτάσαμε στο πιλοτήριο για ν΄αποθανατίσουμε στον φακό τους πιλότους και για καλή μας τύχη από κάτω βλέπαμε ως ένα μεγάλο πιάτο την Πραιτώρια .

Πόσο προκατάληψη πέφτει…Μικροί και μεγάλοι όταν λέγαμε Ζουλού μάλλον θέλαμε να μειώσουμε κάποιον. Κι όμως εισπράξαμε καλή φιλοξενία. Κάποια στιγμή ο φύλαρχος μιας εκ των τεσσάρων φυλών πλησιάζει την μοναδική μας μαθήτρια και συστήνεται :από δω η 4^η γυναίκα μου ,για να υπονοήσει τις τρείς γυναίκες του που ήδη αμέριμνες πλέκαν τα σουβενίρ πλάι του. Λαός μ’αισθήματα αλλά όλα υπηρετούν μια τουριστική ατραξιόν. Αυτά που δεν κάνουμε εμείς δηλαδή. Οι στρογγυλορομβοειδείς τους ασπίδες,η υπερήλικας μάγισα της φυλής, η μεγάλη καλύβα τους ένα μικρό παλαί ντε σπόρ ,φαντασθείτε,για τους χορούς γύρω απ’ την φωτιά (μέχρι και ΄γω που δεν χόρεψα ποτέ , επιστρατεύθηκα από μια Νοτιοαφρικανή γι΄αυτό τον κυκλικό χορό ) το δείπνο, και οι φούστες τους. Ναι καλά διαβάζετε, φορούν κοκκινωπές καρό φούστες τους, ξένο πέρα ως πέρα στοιχείο, για να τους θυμίζουν την ιστορία τους: τις νίκες που κατήγαγαν κατά των Σκωτσέζων (Αγγλων) επικυρίαρχων.

Εδώ έχουμε να σταυρώσουμε νίκες απ΄την περίοδο 1821-22 .Οι 8-9 νίκες ήταν πρώτες και τελευταίες. Ακολούθησαν τα δάνεια της Αγγλίας, τυχαίο; η διασπάθηση του μικρού ποσού που έφτασε (1/3) , οι δύο εμφύλιοι και οι 29 ήττες μέχρι τον ερχομό του Καποδίστρια τον οποίο και εξολόθρευσαν ξένοι και ντόπιοι σχετικά γρήγορα. Δεν κρύβω ότι απ’ την επιμονή του Άγιου της πολιτικής , Ιωάννη Καποδίστρια και τις επόμενεςκαραμπόλες της διεθνούς διπλωματίας η Ελλάδα διπλασιάστηκε και τριπλασιάσθηκε. Όπως δεν κρύβω τις αιματοβαμμένες νίκες των βαλκανικών πολέμων ,κείνες τις μικρασίας (μέχρι και το Καλε Γκρότο, 60 χιλιόμετρα απ΄την Άγκυρα) και τέλος της Πίνδου (χάρις στην διαφοροποίηση απ΄την κεντρική στρατιωτική και πολιτική διοίκηση, των Χ. Κατσιμήτρου και Β. Βραχνού). Μοιραίοι πολιτικοί με τους στρατιωτικούς, δικαστικούς και τραπεζικούς τους βραχίωνες επεσώρευσαν ήττες, εξόφθαλμες και ξέφρενες ανώμαλες για την πατρίδα μας καταστάσεις. Κατέδειξα προηγουμένως την αγάπη των Ζουλού για τα τρόπαια και την ιστορία τους. Εδώ άλλοι αποφασίζουν για την ιστορία μας, τα οικονομικά μας , τα πιστεύω μας.

΄΄Οι αγράμματοι του 21^ου αι.γράφει ο Αμερικανός συγγραφέας Alvin Toffler δεν θάναι αυτοί που δεν μπορούν να γράψουν και να διαβάσουν ,αλλά εκοίνοι που δεν μπορούν (ή δεν θέλουν θα πρόσθετα) να μάθουν,να ξεμάθουν και να ξαναμάθουν΄΄.