Ο Καταδρομέας Χρήστος Λιγδής (Κύπρος 1974) και ο πατέρας του Λουκάς, πάνω στο Μνήμα του…..
Λάρισα 15/8/2024
γράφει: ο Πέτρος Ιωάννου*
”Όταν ο πατέρας του Καταδρομέα Χρήστου Λιγδή, Λουκάς επισκέφθηκε τον Τύμβο της Μακεδονίτισσας στη Λευκωσία, έπεσε πάνω στην μαρμάρινη πλάκα με τα ονόματα των νεκρών Καταδρομέων, μία στιγμή που αποτελεί ένα από τα σύμβολα του σύγχρονου Ελληνισμού….
Ο Καταδρομέας Χρήστος Λιγδής από την Αταλάντη Φθιώτιδας υπηρετούσε στην Α’ Μοίρα Καταδρομών στο Μάλεμε της Κρήτης, η οποία πήρε διαταγή να ετοιμαστεί για την Κύπρο, με την επιχείρηση ΝΙΚΗ. Επέβαινε στο μοιραίο ΝΙΚΗ 4, το αεροσκάφος που καταρρίφθηκε από φίλια πυρά ενώ προσέγγιζε για προσγείωση το αεροδρόμιο της Λευκωσίας.
Το αεροσκάφος συνετρίβη στις παρυφές της πόλης, στον λόφο της Μακεδονίτισσας, εκεί όπου ανεγέρθηκε το μνημείο για να θυμίζει τη θυσία των Ελλήνων στρατιωτών που αντιστάθηκαν στους Τούρκους εισβολείς το 1974 στις προδομένες Κυπριακές Θερμοπύλες…” (Θεοφάνης Μαλκίδης)
Πόσες φωτογραφίες είδαμε με το δράμα της Κύπρου; Πάρα πολλές κι όλες μιλάνε! Όλες αποτυπώνουν τη φρίκη τον πόνο αλλά και τη μικρότητα, την ανικανότητα, την προδοτική στάση όλων των θλιβερών πρωταγωνιστών Κυπρίων και Ελλαδιτών κείνων των εποχών (1959 – 1974). Τούτη όμως μιλά περισσότερο. Βγάζει κλάμα, απόγνωση, συγκίνηση, οργή, ενσυναίσθηση, αγανάκτιση, μίσος, κατανόηση, γαλήνη κι ένα πελώριο γιατί αργοσαλεύει στον αέρα. Η χούντα Ανδρουτσόπουλου, Ιωαννίδη, Γκιζίκη πελαγοδρομεί, ο Σαμψών το ίδιο. Ο Μακάριος απ΄τον ΟΗΕ μιλά 7 φορές για εισβολή ελληνική και 2 για εισβολείς… Τρικυμία στον εγκέφαλο; Όχι, λέει ακριβώς ότι του σφύριξαν οι της αγγλικής και τουρκικής αντιπροσωπία, κοιτώντας να επωφεληθεί… Μα θα μου πείτε, δεν ήταν; Ήταν αλλά δεν λέγονται αυτά. Δεν ήταν ειλημμένη η τουρκική απόφαση, απόβασης; Ήταν, είχαν ήδη ξεκινήσει… Όμως οι Τούρκοι ανεμίζουν το λογύδριο Μακαρίου και στις μετέπειτα, πριν τον Αττίλα 2, ”διαπραγματεύσεις”.
Αποφασίζεται λοιπόν μες τη χαώδη κατάσταση να πάνε με 15 αεροπλάνα καταδρομείς προς βοήθεια. Ενθουσιασμός ανάμεσα στους φαντάρους κι αυτό φαίνεται κι απ΄τη συμπεριφορά κρητικού που τον απέκλεισαν κι όμως βρήκε τρόπο να πάει Κύπρο! Ίντα θα πω εγώ στους χωριανούς, πως δεν με πήρατε… Τα 2 αεροσκάφη …χάσαν το δρόμο και πήγαν Ρόδο. Όσα έφτασαν αντίκρυσαν κόλαση από φίλια κυρίως πυρά . Ένα κατερίφθη, νεκροί όλοι οι επιβαίνοντες πλην ενός που τόλμησε να πηδήξει. Όσα δεν χτυπήθηκαν το οφείλουν στη μαεστρία των πιλότων τους. Κατέβηκαν με κάθετη εφόρμηση επιλέγοντας απυρόβλητο χώρο.
Φίλια δηλ. απ΄τους ελληνοκυπρίους τα πυρά. Αδιανόητο κι όμως έγινε. Έχει σημασία αν πήγε το σήμα μισή ώρα πριν; Αλαλούμ κι εδώ… Μεταξύ των θυμάτων όπως γράφει παρά πάνω ο Μαλκίδης κι ο Χρήστος Λιγδής. Εδώ στον ομαδικό τάφο των αδίκως πεσόντων ολοφύρεται με περισσή αγάπη κι ο πατέρας του Λουκάς Λιγδής με καθυστέρηση μεγάλη… βέβαια. Γιατί;
Διότι οι ανεγκέφαλοι μπάζωσαν ως είχαν λαμαρίνες και πτώματα μαζί και 41 χρόνια μετά έγινε εκταφή των. Άλλη πίεση ψυχολογική και τούτο. Να στερείσαι το αγόρι σου σ΄ένα κωμικοτραγικό πόλεμο και να μην έχεις έστω τη δυνατότητα να τον θάψεις ως οικογένεια.
Το αλαλούμ βέβαια συνεχίζεται και με την ”Τρίτη Χούντα” που κυβερνά αντάμα με Καραμανλή. Μαθαίνουν για την έναρξη του Αττίλα Β’ συσκέπτονται το χάραμα 5.30 της14ης Αυγούστου και ”σκέπτονται” να μπουν οι Καραμανλής Αβέρωφ σε πλοία πολεμικά για Κύπρο. Όμως οι χουνταίοι αρχηγοί των όπλων απαντούν … θα δούμε δεν γίνεται… Παίρνουν σβάρνα τηλεφωνικά τις Πρεσβείες ΗΠΑ – Βρετανίας είτε να εγγυηθούν είτε να ”βοηθήσουν” και εισπράττουν άρνηση – απαγόρευση κινήσεων – ”κόκκινο” κι απ’ εκεί. Κάπως έτσι φτάσαμε στο ”Η Κύπρος κείται μακράν” ενώ το αληθές ήταν πως τα καινούρια F4 μπορούσαν και να πάνε και να χτυπήσουν και να γυρίσουν.
Ας μην τα πολυλογώ κορυφαίος εδώ στο σημερινό μου σημείωμα είναι αυτός ο Πατέρας που αψήφησε τα φλας, τις ίντριγκες τις πολιτικές, τις ξένες, τις ντόπιες και οδύρεται με τον δικό του τρόπο. Αφού δεν μπορεί ν’ αγκαλιάσει το νεκρό παλληκάρι του, αγκαλιάζει το κενοτάφιο το μνημείο. Ξαπλώνει δίπλα του σαν να μην πέρασε μια μέρα. Που να τα ξέρουν αυτά τα αισθήματα, οι βουτηγμένοι στη λίγδα την ΄΄πολιτική” πολιτικάντηδες… του τότε και του σήμερα, που ούτε κροκοδείλια δάκρυα δεν έχουν ν΄αποθέσουν στα θύματα.
Εγώ καταλαβαίνω τι του συμβαίνει και τον συνοδεύω με το δικό μου γοερό κλάμα μου, κάθε φορά που ”ανηφορίζω” με τον κέρσορα ως τη φωτογραφία.
Σταματώ εδώ. Τί νόημα έχει να συνεχίσω… Θα ευχηθώ μόνον, να μην έχουμε ξανά απώλειες ελλην. εδαφών και παλληκαριών αλλά πολύ φοβάμαι πως με τις τρέχουσες ”ηττοπαθείς” και δέσμιες στον ξένο παράγοντα ”ηγεσίες” μόνον ασφάλεια δεν νοιώθω, δεν νοιώθετε!
adios amigos
* Ο Πέτρος Ιωάννου είναι διαχειριστής της enotikos.gr
