Μην είμαστε και τόσο βέβαιοι…
3/5/2025
γράφει: ο Πέτρος Ιωάννου
Πάντα κάποιοι θα βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο κι άλλοι μισοάδειο. Για να βοηθήσω θα πώ πως όσοι βλέπουμε ποδόσφαιρο, μπάσκετ καταλαβαίνουμε και τί θα γίνει. Αν μπορεί να βάλει μια ομάδα γκολ, αν θα διασυρθεί κ.ο.κ. Στο μπάσκετ διακρίνουμε, αν θα ευστοχήσει ο παίκτης μόλις φεύγει η μπάλα από τα χέρια του.
Κάτι ανάλογο ισχύει και στα πολιτικά πράγματα, στα γεωπολιτικά κ.ο.κ. Δεν χρειάζεται νάναι κανείς μάντης, η ιστορία σχεδόν επαναλαμβάνεται. Ο Τρικούπης όταν έλεγε : “Η Ελλάς προώρισται να ζήσει και θα ζήσει” περισσότερο το λέει από συναισθηματικούς λόγους. Μια χώρα δε φτάνει να θέλει. Όταν τα κάνει σχεδόν όλα λάθος, δεν θα αποφύγει την ήττα, όπως έγινε και τότε το 1897. Μπορεί όμως να έχει κάνει σωστά πραγματάκια και ένα τραγικό λάθος στο τέλος. Τότε ισχύει του Δημοσθένη: “Έκαστον εκ των πριν υπαρξάντων προς το τελευταίο εκβάν κρίνεται“. Δηλαδή η τροπή που θα πάρουν στο τέλος τα πράγματα, κρίνει, επισκιάζει και τα προηγούμενα. Αυτό δε συνέβη και στο Βατερλώ;
Όταν πλέουμε σε αχαρτογράφητα νερά και κυριαρχεί η απροκάλυπτη βία, το δίκαιο της πυγμής, τα τετελεσμένα γεγονότα, και οι ηγεσίες της χώρας μας, προτιμούν τακτική κατευνασμού της γειτονικής χώρας, είναι να μην ανησυχεί κανείς ιδιαίτερα;
Αυτό μου θυμίζει πολύ την υποδοχή και κατσάδα που έφαγε ο Τσάμπερλεν Υπ. Εξωτερικών της Αγγλίας όταν γύρισε άπραχτος μετά σπό συνομιλίες στη ναζιστική Γερμανία, απ’ τον Τσώρτσιλ: “Είχατε μια ευκαιρία να επιλέξετε την ειρήνη ☮️ και επιλέξατε τον πόλεμο”. Δηλαδή η υποχωρητικότητά σας θα ανοίξει την όρεξη του Χίτλερ, για πόλεμο…
Μακάρι να βγω ψεύτης αλλά η Κύπρος του ’74 φωτογραφίζει και τα μελλούμενα. Η Τουρκία μπορεί από μόνη της ή με μικρές δορυφόρους χώρες ή με τον Πόντιο Πιλάτο (ΗΠΑ) να μας κάνει σοβαρή ζημιά. Το γιατί θα το δείτε και στις παρακάτω σκέψεις μου:
