17 Μαρτίου 2025
σημειώνει: ο Πέτρος Ιωάννου
”Προς επιστροφή τα έργα του Κατσαδιώτη – Μιλάμε όμως για “νίκη”; γράφει στο NEWS 24/7 η ΓΕΩΡΓΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ. Τα τέσσερα βανδαλισμένα έργα του Χριστόφορου Κατσαδιώτη σύμφωνα με πληροφορίες του NEWS 24/7 ενδέχεται να επιστρέψουν στην Εθνική Πινακοθήκη – Τι σημαίνει ωστόσο αυτό για την καλλιτεχνική ελευθερία στην Ελλάδα του 2025; Η επιστροφή των έργων μπορεί να φαίνεται ως ένα θετικό βήμα, αλλά αν το δούμε στο πλαίσιο ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών πιέσεων, δυστυχώς δεν φαίνεται παρά να αποτελεί μία αμφίρροπη νίκη”.
Με αφορμή το παραπάνω απόσπασμα θα σημειώσω λίγες σκέψεις. Στις τρέχουσες δημοσκοπήσεις 55% τάχθηκαν κατά της προβολής των έργων στην Εθνική Πινακοθήκη και το 45 υπέρ. Όμως δεν τις θεωρώ αξιόπιστες. Είναι σαφές πως οι παράξενοι αλλόκοτοι καλλιτέχνες είναι κομμάτι της ελλ. κοινωνίας. Μικρό αλλά υπαρκτό. Προς εκεί βαδίζει κι ένα μεγαλύτερο κομμάτι νεαρών ηλικιών.
Εμείς που βαδίζουμε στη ζωή μας τα 60 + μεγαλώσαμε με άλλες αξίες, άλλους κώδικες. Προσωπικά είμαι ευγνώμων στο δάσκαλό μου Βάϊο Καραίσκο και στη σχολική βιβλιοθήκη του. Ρούφαγα κυριολεκτικά τα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα. Στο σπίτι είχα συναξάρια μαρτύρων. Με μάγεψαν οι ήρωες και οι καταδιωκόμενοι χριστιανοί των κατακομβών. Εδώ να προσθέσω τα τρία σκοτωμένα στον εμφύλιο, αδέρφια της μάνας μου ( στο τσαφ γλύτωσε κείνη). Άδικα φονικά, θυσίες που πέρασαν ως βιώματα και χαράχτηκαν βαθιά στο πετσί μας στην ψυχή. Θα προσθέσω την ανώμαλη περίοδο της Χούντας την επιστράτευση την ήττα στην Κύπρο. Όλα αυτά αθροίζονται εποικοδομητικά στο είναι μας, μας προσδιορίζουν.
Πινέλα έχουμε για τους τοίχους, καλλιτέχνες δεν είμαστε. Αλλά και να ήμουν υπήρχε περίπτωση τα θέματά μου να είχαν Παναγιά με πούρο στα χείλη; Απέδωσαν κι άλλοι βυζαντινοί αγιογράφοι τον άγιο Χριστόφορο με μορφή σκύλου αλλά δεν σκανδαλίζουν. Σαφώς εδώ η στάση των καλλιτεχνών είναι εχθρική στις οντότητες της Χριστιανοσύνης. Γενικώς οι καλλιτέχνες δεν είναι και ο μέσος όρος των κοινωνιών. Αρκετοί είναι ακραίοι, άλλοι εξ αυτών αφανείς ή διάσημοι είχαν ή έχουν και προβλήματα ψυχικής υγείας.
Καλές μου φίλες, φίλοι το θέμα είναι ευρύτερο. Η Χώρα δεν χρεοκόπησε μόνον οικονομικά. Αυτό που λένε οι κουλτουριάρηδες ελευθερία τέχνης για μας είναι δίκοπο μαχαίρι. Προσωπικά δεν θέλω να βλέπω λ.χ. στους κυκλικούς κόμβους της Λάρισας κυβάκια που μοιάζουν με τσιμεντόλιθα πνιγμένα στην αγριάδα. Εκεί θα επιθυμούσα ήρωες που έγραψαν ιστορία στο Θεσσαλικό κάμπο: ο Μαρίνος Αντύπας, ο βουκεφάλας, αετοί, λιοντάρια, σύμβολα δύναμης. Μπαίνεις στα Φάρσαλα και βλέπεις ένα ωραιότατο μυρμήγκι και δίπλα η ασπίδα.
Μπράβο στον καλλιτέχνη, κρίμα που το κατέκριναν ενώ γνωρίζουν για τον τοπικό ήρωα, αρχηγό των Μυρμιδόνων Αχιλλέα.
Ο καλλιτέχνης με την αφηρημένη τέχνη βγάζει το μεροκάματό του, το γούστο. Εγώ τί βγάζω; Τούρκος γίνομαι όταν βλέπω αυτές τις μαλακιούλες. Δεν μπορώ όμως να κάνω κάτι…
Πήραμε την κατιούσα; Πάμε για μάχες χαρακωμάτων;
Μάγκες της δικής μου γενιάς, χάσαμε ας το πάρουμε χαμπάρι. Από δικές μας πράξεις και παραλείψεις προκύπτει το αλλόκοτο που το ονομάζουν και σαγήνη. Το αλλόκοτο δεν είναι μόνον εκεί, είναι στην πολιτική, στα τρένα, στο δημόσιο, στα ράφια των σούπερ (τιμές), στα γόνιμα χωράφια (φωτοβολταϊκά), ατημέλητα παρατημένα ποτάμια που πλημμυρίζουν και πνιγόμαστε, στα μοιραία δάση και σπίτια που ”όμορφα καίγονται” , στα πολεμικά μέτωπα, στις ισχυρές και μη κυβερνήσεις, στις ανθρώπινες σχέσεις, είναι παντού.
Το αλλόκοτο δεν θάπρεπε να αργοσαλεύει όχι να κυριαρχεί. Πρίν κοπάσει ο θόρυβος της πινακοθήκης, νάσου και η ασχήμια ”της γυναίκας του λεωφορείου” στην όμορφη Αριστοτέλους. Γιατί κι αυτή η γυναίκα πρέπει νάχει φρικτό τερατώδες προσωπείο; Τόσο κιτσαριό για να λέμε ότι είμαστε in και της μοδός; Χώρα χωρίς σύμβολα δεν πάει πουθενά, μα πουθενά…
adios amigos
* Ο Πέτρος Ιωάννου είναι διαχειριστής της enotikos.gr
