Τον πόνο μπορούμε να τον βάλουμε στη Ζυγαριά; Νομίζω, πως όχι. Είναι μεγάλη, βαριά η φράση ”καλύτερα να άναβε εκείνη το δικό μου καντήλι”. Απ΄την άλλη η ελαφρότητα των ψηφοφόρων και η πανουργία των κυβερνήσεων (αναφέρομαι στις μίζες…) Κοντολογίς ο πόνος της κοπελιάς που έφυγε ήταν στιγμιαίος, ο πόνος του αγαπημένου της που έζησε είναι διαρκής.
Το έγκλημα των κυβερνήσεων επίσης διαρκές και παρατεταμένο. Ο μικρός Χρίστος όσο μεγαλώνει θα υψώνει τα δικά του θλιβερά και ανικανοποίητα γιατί… Τραγωδία!!! Στις ράγες της ανευθυνότητας.
Adios amigos
Πέτρος Ιωάννου
