1η Μάη 2023
Γράφει: ο Πέτρος Ιωάννου
“ Όλη η Ελλάδα θρήνησε τους νεκρούς. Πρωτοφανές ατύχημα. Κοινά, διαχρονικά σφάλματα όλων των κυβερνήσεων. Όλοι ευθύνονται. Οι Έλληνες αξίζουν και απαιτούν καλύτερες οικονομικές συνθήκες, ώστε να εξασφαλίζεται η βιώσιμη διαχείριση των υποδομών”, μου γράφει ο φίλος Γιώργος Δασκαλούλης. Όμως δεν βλέπω ν’ αρκεί ο γενικός θρήνος. Δεν βλέπω τα λόμπυ εξουσίας να επιθυμούν δίκαιες και καλύτερες οικονομικές συνθήκες ή «χρηματοβόρες» λύσεις…
1η Μάη, ημέρα σύμβολο επιλέξαμε για το ξεκίνημά μας. Ξεκινάμε – όχι με τους καλύτερους οιωνούς – αγαπητές φίλες και φίλοι μια προσπάθεια και το όνομα αυτής enotikos.gr. Όχι για να ενώσουμε κάποιους, δεν είναι ευκολάκι σ΄αυτή τη χώρα αλλά να γυρέψουμε την αλήθεια , την κανονικότητα, τις αρετές αυτού του λαού. Παρά την «ζυγισμένη» δική μας μετριοπαθή στάση, οι συμπληγάδες είναι δεδομένες και μείς κάθε μέρα θα πρέπει δια μέσου αυτών να περνάμε αντίκρυ στο αύριο , στο μέλλον, στο αληθές!
Τρίτωσε το κακό στην κοιλάδα των Τεμπών και άναυδοι μένουμε όλοι, παρ΄ότι κάποιο στέλεχος του σιδηροδρόμου το είχε «φωτογραφίσει» ένα χρόνο πριν, όταν έκλεισαν τον σταθμό του Βόλου. Eίχε πει, ότι έρχεται μεγάλο ατύχημα. (Γιώργος Αποστολέρης / πρώην σταθμάρχης Βόλου)
Πράγματι όλη η Ελλάδα θρήνησε τους νεκρούς και ένα σημαντικό κομμάτι βγήκε στους δρόμους στις πλατείες. Όμως αυτά πρέπει να έχουν συνέχεια, διάρκεια, αυξανόμενη συμμετοχή, ένταση (δέστε στη Γαλλία κι όχι μόνον, τι γίνεται… για τις συντάξεις κι όχι για παραλείψεις εγκληματικές, όπως εδώ).
Αυτό που γίνεται, έλεγα παλιά στους ‘’αγανακτισμένους’’ της Λάρισας και της Αθήνας, πρέπει να έχει στόχο , μπούσουλα και κυρίως μορφή αλλιώς θα διαλυθεί. Όπερ και εγένετο. Θυμάμαι ένα απόγευμα (είχα την πρωτοβουλία κείνη τη βδομάδα) ρωτούσα το λιγοστό πλήθος 55 νοματαίοι περίπου:
- Θέλετε να κάνουμε πορεία στους δρόμους όπως προχθές; Σιγή και ελιγμός… απ΄τον υποφαινόμενο με αντιστροφή της ερώτησης.
- Ποιος δεν επιθυμεί να γίνει η πορεία; Κανένα χέρι στο νωχελικό κι άβουλο «σώμα».
- Πάμε λοιπόν, η πορεία ξεκινά… αλλά μετά από 7-10 μέρες οι αγανακτισμένοι πήγαν διακοπές…
Στην Αθήνα όταν μετέφερα τα συμπεράσματα της Λάρισας η εναντίωση, όλο και γινόταν πιο ατροφική. Ήταν Σαββάτο και οι παριστάμενοι 300 και ούτε. Αναρωτιέμαι δημόσια, το κίνημα αργοσβύνει… Όχι μου λένε, αύριο θα δεις θα είμαστε περισσότεροι. Την επομένη ήταν ακόμη λιγότεροι… και λίγες μέρες κατόπιν συνέβη αυτό που φοβόντουσαν: Συνεργεία του Δήμου αποκαθήλωσαν τις σκηνές, τα «αγανακτισμένα» τσαντήρια. Ήταν το άδοξο τέλος μιας πρόχειρης προσπάθειας.
Αν προσθέσουμε και το φιάσκο των συλλαλητηρίων κατά της συμφωνίας των Πρεσπών, θα μπορούσα να συμπεράνω πως οι σύγχρονοι νεο – Έλληνες δεν έχουν τρόπο να οργανώσουν, να επιβάλλουν την θέση τους, τη θέλησή τους. Απέχουμε πολύ απ΄τις κινητοποιήσεις υπέρ της Κύπρου (απέτυχαν, αλλά τουλάχιστον έγιναν…) τη 10ετία του 50 – 60.
Είναι τραγικό να εξαυλώνονται άνθρωποι σαν να είχαμε πόλεμο. Γονείς να κλαίνε μέρα και νύχτα, να γυρνάνε σαν σβούρες άυπνοι, παρηγορώντας ο ένας τον άλλον. Επιζώντες κι αυτοί να μην μπορούν να κοιμηθούν γιατί αναδεύουν στο μυαλό τους κραυγές και εικόνες σφαγμένων απ΄τις λαμαρίνες. Σε τροχιά θανάτου κι ένα σημαντικό στέλεχος του ΟΣΕ, πριν καταθέσει… Τραγικότερο όμως είναι αυτό το εξάμβλωμα που θα προκύψει απ΄τις κάλπες για πολλοστή φορά και θα καταστεί μήτρα νέων δεινών.
Δεν εννοώ μόνον το νέο αίμα στον βωμό συμφερόντων αλλά και κάτι που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, μια συμφωνία, αλλά Πρέσπες, στο Αιγαίο…
Χρόνια τώρα οι Αθηναίοι τα σέρνουν στον δήμαρχό τους Μπακογιάννη αλλά σε μια ανάρτησή του για την 25η Μαρτίου ο δήμαρχος, σημειώνει σωστά πραγματάκια: «Τα παιδιά ήταν άψογα. Να φροντίσουμε και εμείς να είναι υπερήφανα για όλους εμάς. Ας ξεπεζέψουμε, λοιπόν, ας τα ακούσουμε με προσοχή, με σεβασμό. Η συμμετοχή να είναι πολιτική, μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος. Χρόνια Πολλά και καλά». Λιτό και λίγο δυσνόητο κειμενάκι αλλά κρατώ το «ξεπεζέψουμε» αλλιώς, να κατέβουμε απ΄το καλάμι… και «η πολιτική, μέρος της λύσης κι όχι του προβλήματος» ως είθισται απ΄τον καιρό της «ευμάριας» ως τα τρέχοντα μνημόνια.
«Πρέπει να τελειώνουμε με την Μνημονιακή διαχείριση τύπου Τεμπών. Σκοτώνει. Υπάρχουν όρια και ποια είναι αυτά»; (Γιώργος Δασκαλούλης). Όμως γι’αυτά θα πούμε στο επόμενο σημείωμα.
Μετά τον απόηχο του Πάσχα, amigos, τον απόηχο του θριάμβου της ζωής απέναντι στον θάνατο, δεν μας πρέπουν κι άλλες στοιχειωμένες καταστάσεις. Αξιοποιούμε τα μυαλά μας, τη νιότη, τις ψυχές μας , και δουλεύουμε για εγρήγορση στον δέοντα χρόνο.
*Ο Πέτρος Ιωάννου είναι διαχειριστής της enotikos.gr , απόμαχος εκπαιδευτικός.
