11/3/2025
σημειώνει: ο Πέτρος Ιωάννου
Είναι ευχής έργο ν΄αλλάξει ρώτα η Ελλάδα. Ποιός δεν το θέλει… Αναρωτιέμαι όμως τι θα κάνουμε ένα σωρό κόσμο, τους κομματικά εγκάθετους… Νεοδημοκράτες, Πασόκους, Συριζαίους και λοιπούς της αριστεράς και της ”προόδου” της αριστεράς της πολυσχιδούς, σταλινικής, της κινεζικής κ.ο.κ. θα τους πετάξουμε στη θάλασσα;
Είναι σαν να λέμε μερικές φορές να πάρουμε την Πόλη. Και τα 18.000.000 Τούρκων θα τα πετάξουμε στη Θάλασσα; Πλάκα κάνω, απλοϊκή η σκέψη μου . Πριν 100 χρόνια οι στραμμένοι στο Βενιζέλο τους παλαιοκομματικούς τους πέταξαν στη Θάλασσα; Πριν 50 χρόνια τους χουνταίους τους έριξαν στη θάλασσα; Μαζί πορεύτηκαν στην αρχή (τότε που με τον αττίλα 2 χάσαμε το 30% της Κύπρου).
Κοτζιάς , Ακρίτα ψηφίζουν Καρυστιανού για πρωθυπουργό μα η Μαρία Καρυστιανού δεν πολιτεύεται. Ούτε να ακούσει δε θέλει. ”Το χειρότερο που μπορεί να με συμβεί είναι να περάσει ο μύθος αυτός” έχει πει. Κατ’ ιδίαν μας είπε: ΄΄ Καταλαβαίνω εσάς αλλά και τους γονιούς συγγενείς θυμάτων, που αυτή τι στιγμή τους ενδιαφέρει να κερδίσουν τη δίκη και τίποτε άλλο” και σε ΑΕΙ ”Ξέρουμε πρώην δικαστές που μπορούν να βοηθήσουν τη κατάλληλη στιγμή”. Eίναι άλμα σφαλερό να κεφαλαιοποιήσουμε πολιτικά τη δυναμική των συλλαλητηρίων που προς το παρόν μόνον για δικαιοσύνη ενδιαφέρονται. Αν θέλουμε θετική εξέλιξη αυτές οι διαδηλώσεις να αποκτήσουν στόχους, μορφή!
Μακάρι! Ποιός είμαι εγώ για να προβοκάρω θετικές εξελίξεις; Όμως καθαρά θα πω πως δυσκολεύομαι να πιστέψω την πολιτική ωριμότητα, των νεοελλήνων. Δύσκολος ο απογαλακτισμός από τα άρρωστα πολιτικά κόμματα.
Αφήνουμε τον παράγοντα συλλαλητήρια. Δεν θέλει η Μαρία οκ. Δεν υπάρχουν άλλες Μαρίες ώριμες μαχητικές για το ποθητό; Υπάρχουν σαφώς αλλά ούτε στα κόμματα θα γίνουν ποτέ αποδεκτές ούτε στη βάση αν επιχειρούσαν να αυτονομηθούν. Βαρίδια θεωρώ και τα συνδικάτα, τις κομματικές νεολαίες τις φοιτητικές παρατάξεις που τα κεφάλια τους είναι γανωμένα με το ”καλάϊ” των κομμάτων. Και το βηματισμό τους ακόμη τον καθορίζει ο ταμπουράς των κομμάτων. Κι η λαλιά τους, πέρα ως πέρα ξύλινη!
Συνήγορός μου ο Στήβεν Χόπκιν : Πώς γίνεται απ΄ τη μια να λένε δεν γίνεται τίποτα, τίποτα δεν αλλάζει κι από την άλλη στο δρόμο να κοιτούν επισταμένως αριστερά και δεξιά για να περάσουν, για να πάνε μπρός;
adios amigos
