Πάτρα 18/12/2023
γράφει: η Ειρήνη Μουμούρη
Λιγνά παιδιά πάνε στον Άδη. Πέφτουνε στα χέρια του, τα βουτάει μέσα στη μέρα, τα κυνηγάει μέσα στην νύχτα. Μόλις τα πετάξει στα χαντάκια της βρωμιάς του τα λιγνά παιδιά του Άδη, βρίσκονται με σκισμένη την σάρκα και την ψυχή.
Παιδιά με κατεβασμένα τα κεφάλια τους από ντροπή γιατί «εκλεκτοί» τους κατέβασαν όχι μόνο τα ρούχα πάνω στης παιδοκτηνίας τα κρεβάτια, κυρίως την ψυχή τους κατέβασαν. Η ντροπή αυτή δεν είναι των παιδιών των μεγάλων είναι ντροπή κατάδική μας.
Κατάδικοι και τα παιδιά μας γίνονται αυτής της σιωπής και εμείς είμαστε αυτόπτες μάρτυρες δικαστικών τραγωδιών. Σιωπηλοί μάρτυρες, που βλέπουν, ότι κανένας δικαστής δεν μπορεί εύκολα τους παιδοβιαστές να φυλακίσει. Άλλωστε στις μέρες μας δεν αποφασίζει πια ο νόμος αλλά ο «αθωωτής»! Ρήτορας δεινός, που στέκεται πάνω από την ζυγαριά της δικαιοσύνης και επιδέξια την γέρνει πάντα υπέρ του θύτη.
Σε αυτούς τους θύτες όμως η αποφυλάκιση δεν είναι αρκετή θα πρέπει να επέλθει και η κοινωνική αποκατάστασις! Θα πρέπει η βιτρίνα τους να ξαναστηθεί μπροστά στα μάτια μας, και ας μην μας ξεγελάνε.
Η παράσταση με τίτλο «Τεκμήριον αθωότητος» εύκολα απο τον έμπειρο θεατρίνο ανεβαίνει. Για την πλάκα του αυτός κατεβάζει το κεφάλι, τσακίζει από συγκίνηση την φωνή και επικαλούμενος την λέξη «αθωότητα» την ευτελίζει μέσα σε μια στιγμή.
Και εμείς μια κοινωνία, που ξέρει, βλέπουμε να στριμώχνουν παιδιά Άδη και Μοιχού γωνία. Λιγνά παιδιά, που την βγάζουνε κρυώνοντας σε μια πλατεία γιατί τα σπίτια τους είναι πιο κρύα, γιατί η μάνα τους δεν γίνεται εστία αναμμένη και αγκαλιά. Μάνα, που μπορεί και η ίδια να δίνει τιμή και να προάγει του παιδιού της όχι την προκοπή αλλά την αγοροπωλησία.
Λιγνά παιδιά καταλήγουν Άδη και Μοιχού γωνία γιατί ο πατέρας τους, μόλις μεθάει τα κοπανάει, τα σπάει στα πλευρά. Λιγνά από την πείνα παιδιά προσφυγόπουλα, ασυνόδευτα στην πράξη χαμένα καταλήγουν και πάλι χαρισμένα στου παιδόφιλου την γωνία.
Μπροστά σε επικίνδυνους υποκριτές η εποχή μας έχει απομείνει σαν παγωμένη θεατρίνα, που το ρόλο της δεν θυμάται , λέξη δεν βγάζει. Η ατιμία την μια παράσταση μετά την άλλη ανεβάζει μόνο τα ονόματα των πρωταγωνιστών αλλάζουν και τα θύματα είναι πάντα τα παιδιά. Το φινάλε για τον θύτη καταλήγει πάντα το ίδιο να είναι η «Αθώωση» .
Αθώος ο κατηγορούμενος και λιγνά στον…Άδη, παιδιά θα συνεχίσουν να πηγαίνουν περνώντας μέσα από του πιο σκληρού βιασμού το σκοτάδι!
Θα συνεχίσουν τα λιγνά παιδιά να βασανίζονται γιατί ο Άδης τώρα, έχει πάρει ξανά ρόλο πρωταγωνιστικό, σχεδόν αθώος δακρύζει με μεγάλη επιτυχία. Κάπου όχι πολύ αργότερα το φιλοθεάμον κοινό θα τον χειροκροτήσει ξανά, κάνοντας πως δεν ακούει τις κραυγές των παιδιών πίσω στις κουϊντες. Το θέατρο και η Ζωή στο παρασκήνιο κρύβουν πάντα τις αλήθειες τους, στη σκηνή κρύβουν πάντα τα ψέματά τους.
«Άδη βγαίνεις «θα σου έλεγαν στο θέατρο. Στη ζωή δυστυχώς ήδη βγήκες! Περπατάς δίπλα σε λιγνά παιδιά και η τραγωδία μας παίζεται χωρίς σταματημό!
* Η Ειρήνη Μουμούρη, σπούδασε Νοσηλευτική και Φαρμακευτική, εργάζεται δε στον Άγιο Ανδρέα Πατρών
Απαραίτητη εξήγηση: Η βράβευση κρύβει πάντα και την ευθύνη. Ποια ευθύνη έχουν όσοι γράφουν; Η εξής μια είναι η ευθύνη τους, το φως! Το θέατρο στην ψυχή δίνει φως επειδή το θέατρο ήθος ποιεί! Το κείμενο γράφτηκε στην κόντρα για αυτό το σκοτάδι του…Άδη, που δεν πρέπει να ξεχνιέται γιατί μέσα σε αυτό το σκοτάδι χάνεται όχι κάθε παιδί. Χάνεται μέσα του κάθε λιγνό , αδύναμο παιδί, που κανένας δεν το σκεπάζει το βράδυ.
