1/11/2024
γράφει: η Ειρήνη Μουμούρη*
Για τον Γιάννο μου, σήμερα στη καταμέτρηση τέσσερα χρόνια απών, στην ουσία τέσσερα χρόνια παρών!
Είσαι στον αναπνευστήρα, με φάρμακο ναρκωμένος για να μην βασανίζεσαι άλλο από την δύσπνοια. Για μια στιγμή άνοιξες τα μάτια σου και μας είδες από πάνω σου. Ξαναβυθίστηκες, τα χέρια σου πρόλαβαν είχαν βουτήξει τα δικά μου, κι έσφιγγαν , χωρίς σταματημό. Ήταν το τελευταίο χάδι, που έδωσες πριν από το χαμό σου.
Αχώριστα αδέρφια εσύ κι εγώ, που τα χέρια μας μεγάλωναν μαζί. Τα δικά σου έγιναν χέρια γίγαντα, τα δικά μου παιδικά, όπως τα έλεγες. Δούλευες, μαστόρευες, τα πλήγιαζες και ερχόσουν να τα φροντίσω.
Μετά κέρναγες πάντα βόλτα με παγωτό, τον δημόσιο υπάλληλο και γέλαγες πάνω από τις πληγές τους.Και στον καρκίνο γέλασες κατάμουτρα, πείσμωσες, δεν τον λογάριασες. Ζούσες σφίγγοντας τα δόντια ακόμα και τις μέρες, που η χημειοταλαιπωρία σε έκανε κουβάρι.
Αυτόν τον κόσμο τον σεβάστηκες περισσότερο από οτι του άξιζε. Όλους τους σεβάστηκες, ακόμα και αυτούς, που είδαν την αρρώστια σου για κέρδος. Έφυγες ακουμπώντας τα χέρια σου στο στήθος λέγοντας μας «ευχαριστώ».
Ακόμα και εκείνη την τελευταία στην κυριολεξία στιγμή, που δεν μπορούσες να μιλήσεις πια, συνέχιζες να μας αγαπάς.Τα χέρια μας, πάντα κρατημένα μαζί μέτρησαν για χρόνια , χαρές και στενοχώριες.Τα χέρια σου μπήκαν μπροστά για εμένα σαν γροθιές, με σκέπαζαν, όταν κοιμόμουν, σήκωνες στον αέρα την μάνα μας για να γελάσει, βούταγες, ότι κουβάλαγε ο πατέρας μας για να μην φορτώνεται. Τα χέρια σου πρόλαβαν να ταϊσουν το παιδί μου, να του ανοίξουν για αγκαλιά.
Αυτή η αγκαλιά δεν ξαναβρίσκεται, κοιτάζω τα χέρια μου, δεν είναι τα δικά σου μέσα στο σπίτι για να τα σκεπάζουν. Έχει μείνει μόνο η φωτογραφία, που να βρείς το άγγιγμα;Σαν σήμερα τα χέρια μας χώρισαν, γονάτισα, έδωσα λόγο στο Θεό, θύμωσα και του φώναξα στα ίσα «Γιατι;». Τέσσερα χρόνια μετά ο πόνος έγινε ο σύμβουλός μου, μου είπε το γιατί. Οι άγγελοι έρχονται για λίγο σε αυτόν τον κόσμο, τον μετράνε , τον ακούνε τι ζητάει και μετά φεύγουν και συνεχίζουν την δουλειά τους πάλι για εμάς.
Μην γελιόμαστε, αυτός ο κόσμος δεν είναι για αγγέλους! Μόνο, που σώζεται από τους αγγέλους του, αλλιώς δεν θα υπήρχε ούτε η καταβολή του.Έμαθα και κάτι ακόμα, να μετράω την ζωή όπως εσύ, με την ώρα, με την στιγμή της, να λέω «Σήμερα, τώρα αξίζει να ζείς, ακόμα και όταν φθηνές παγίδες σου στήνουν».
Τα χέρια σου με έμαθαν να στέκομαι γροθιά και χάδι για την δική μου τη ζωή, πάντα μου δίνεις από την δύναμή σου!
Τελικά, εμείς δεν χωρίζουμε ποτέ, η αγάπη είναι η μόνη αιτία. Αγάπη, τόσο δυνατή, που τον θάνατο τον βούτηξε με τα χέρια της και τον έβαλε κάτω!
Υ.Γ Η φωτογραφία δείχνει ότι γράφτηκε για εκείνο το τελευταίο χάδι. Βαρύ ενθύμιο.
* Η Ειρήνη Μουμούρη σπούδασε Νοσηλευτική και Φαρμακευτική εργάζεται δε στον Άγιο Ανδρέα Πατρών
