ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ”ΠΟΤΑΜΙ”…

Κατακαλόκαιρο και για θάλασσες σου μιλάνε, δήθεν ότι είσαι ελεύθερος για να τις ταξιδεύεις γελαστός «δια αναψυχήν». Χαρούμενα ταξίδια με δανεικά λεφτά είναι κόλπα ψεύτικα, το ξέρεις καλά. Στην άδεια σου τσέπη τα ψίχουλα λίγα, τα αφεντικά πολλά!
Ο κόσμος στένεψε, η διαδρομή είναι πια ένας μονόδρομος.
Έχεις βγει μπροστά όχι στη θάλασσα, που τάζουν αλλά στο ποτάμι. Αυτό το γνωστό πολιτικό ποτάμι, που μας λένε ότι δεν γυρίζει πίσω. Εκεί μπροστά του στέκεσαι για ώρες, μπορεί και για όλη σου την ζωή.
Θα μπεις για να το περάσεις; Θες γιατί στην απέναντι όχθη έχει ένα χωράφι με παπαρούνες, ακριβώς ίδιο με αυτό, που είχες βρεθεί μικρός. Ακόμη το θυμάσαι, ανάμνηση ακριβή.
Αν δεν περάσεις το ποτάμι σκέφτεσαι, ότι στην καρότσα θα καταλήξεις . Εκεί καταλήγουν πεθαμένα τα κορμιά μας τον τελευταίο καιρό, δεν προλαβαίνουν να φτάσουν στην πόρτα του νοσοκομείου και ξεψυχάνε. Τα αυτοκίνητα της υπαίθρου άλλαξαν χρήση, δεν έχουν καρπούς να κουβαλήσουν μόνο την χρεωκοπία μιας μάνας γης. Σκόπιμα αφήνουν ευλογημένη γη στέρφα. Τα στάχια μας έμειναν σπορά εμποδισμένη, και εμείς παίρνουμε το ψωμί μας με δελτίο.
Η ελευθερία μας πνίγεται μπροστά μας σε αυτό το ποτάμι, που τελικά δεν κυλάει γιατί η κάθε απαγόρευση βαλτώνει την ζωή μας. Βούρκωσαν τα μάτια μας , βούρκωσε και η ζωή μας από το άδικο.
Στέκεσαι με την σκέψη σου ανάμεσα σε βλαστήμια και σε προσευχή.
Όσο πιο μικρός είσαι τόσο πιο μεγάλο αγώνα να πρέπει να κάνεις, για να μη σου κλέψουν τον μεγάλο ήλιο, που σε αυτόν τον τόπο για σκεπή έχει χαριστεί.
Μεγάλος ήλιος, μεγάλοι κλέφτες τον σκοτεινιάζουν! Κλέφτες παλιοί και καινούργιοι, μοιραίοι, δειλοί και αχόρταγοι. Μοιραίος κι εσύ περιμένεις αμίλητος μπροστά τους.
Και ας είναι κάμα του καλοκαιριού συνέχεια φυσάει ξερός βοριάς, η παγωνιά του μας καίει και πληγιάζει κορμί και ψυχή.
Σαν τον παλιό στρατιώτη κάθεσαι κουρασμένος μπροστά στο ποτάμι. Στην όχθη του μετράς το ψωμί, τον στρατιώτη και τον δικαστή. Βάζεις σε όλα απουσία.
Φοβάσαι να μπεις στον βουρκοπόταμο γατί σου λένε ότι θα πνιγείς. Φοβάσαι πάνω στις πέτρες του μέσα στο νερό του να χτυπηθείς.
Φοβάσαι στην αληθινή θάλασσα για να βγεις και περιμένεις από ηγέτη να πιαστείς. Τότε είναι που σίγουρα θα πνιγείς! Οι ηγέτες γελώντας κατάμουτρα πάντα τις μάζες βυθίζουν.
Μόνο όποιος είναι ελεύθερος και από τον ηγέτη ας τρώει την μαχαιριά εκείνη την ίδια στιγμή θεριεύει! Θάρρος για να κλείσει την πληγή μαζεύει.
Ματωμένος στο ποτάμι μπαίνει και στην αληθινή την ανοιχτή θάλασσα βγαίνει. Η Μοίρα ποτέ δεν χάνει την διεύθυνση και ας σε πηγαίνει στα βαθιά σου λέει «Φτάσαμε στα αληθινά, εκεί που τα ποτάμια από βούρκοι γίνονται καθαρά νερά».
Εκεί μπροστά στο ποτάμι να σκέφτεσαι ότι τα θαύματα αργήσανε μα θα ρθούν. Μόλις στο νερό μπεις δεν θα πνιγείς αλλά από τον φόβο σου θα ξεπλυθείς!
* Η Ειρήνη Μουμούρη σπούδασε Νοσηλευτική και Φαρμακευτική, εργάζεται δε στον Άγιο Ανδρέα Πατρών.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *