Ένα ωραίο αρχαιολογικό εύρημα γεμάτο ευχές. Πρόκειται για ένα τμήμα ψηφιδωτού δαπέδου του 4ου αι. μ.Χ. από την Αλικαρνασσό της Μικράς Ασίας που ανακαλύφθηκε το 1857 και βρίσκεται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο.
Βίος ανεόρταστος μακρή οδός απανδόκευτος
Βρήκα στα ΕΥΡΗΜΑΤΑ του Lifo στις 31.12.2013 μια αναφορά στον καθηγητή Δεσποτόπουλο και στην επερχόμενη τότε Πρωτοχρονιά :
“Κάποτε είχα την μεγάλη χαρά και τιμή να παρευρεθώ σε μια κοπή βασιλόπιτας όπου ήταν παρών ο σπουδαίος καθηγητής Φιλοσοφίας, πρώην υπουργός και νυν ακαδημαϊκός κ. Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, ο οποίος έκλεισε το 2013 τα 100 του χρόνια.
Τελειώνοντας τη μικρή μας γιορτή, αυτός ο αληθινά σημαντικός άνθρωπος με το χαμόγελο στα χείλη ευχήθηκε σε όλους με μια ρήση του Δημόκριτου (από τα Σπαράγματά του) που μου έκανε μεγάλη εντύπωση κι έκτοτε την ανακαλώ συχνά.
Ο σοβαρός ακαδημαϊκός, ο άνθρωπος των γραμμάτων, μιας ζωής αφιερωμένης στην ενδελεχή μελέτη και στην προσφορά, μας ευχόταν αυτό:
“Βίος ανεόρταστος μακρή οδός απανδόκευτος“
Να γιορτάζουμε με κάθε ευκαιρία γιατί αλλιώς η ζωή μας μοιάζει με έναν ατέλειωτο μακρύ δρόμο που δεν συναντά κανείς ούτε ένα πανδοχείο για να ξεκουραστεί”.
“Υγεία λοιπόν, Ζωή, Χαρά, Ειρήνη, Ευθυμία, Ελπίδα”
Στο σημείο αυτό οφείλω να συμφωνήσω με τα παραπάνω. Οφείλω να ευχαριστήσω τους διαδικτυακούς φίλους για τις ευχές τους (προχθές). Απ’ την άλλη για νάμαι αληθινός σ’ αυτό τον εικονικό κόσμο κρατώ και μία υποσημείωση, μια επιφύλαξη, μια ανάδρομη κίνηση – “πισινή”. Γεννήθηκα σ’ χώρο που έπρεπε να γιορτάζω ετεροχρονισμένα. Μετά από πάροδο 42 χρόνων αποφάσισα με πόνο, να μην ανήκω σε κανένα θρησκευτικό πολιτικό, οικονομικό χώρο. Στις καθιερωμένες ευχές ποτέ δεν μπορείς να βάλεις stop, πάντα θα είναι καλοδεχούμενες. Το δέον όμως και ιδανικό είναι να καταφέρουμε κάθε ξημέρωμα, κάθε μέρα νάναι γιορτινή, φωτεινή. Κι εδώ είναι τα δύσκολα…
adios amigos
και του χρόνου με υγεία χωρίς να ξεχνάμε τα θύματα της βαρβαρότητας, των αγρίων πολεμικών και μη αναμετρήσεων. Φιλώ σας
Πέτρος Ιωάννου διαχειριστής της ιστοσελίδας
