γράφει: ο Πέτρος Ιωάννου *
Τραπεζάκια έξω προ πολλού και οι θαμώνες απολαμβάνουν τον καφέ τα τσίπουρα, τα ψητά τις παγωμένες μπύρες, τις παρέες κ.ο.κ.
Εκεί στην ευωχία στην ικανοποίηση, στη χαρά, νάσου ξεπροβάλλει και κάποιος ζητιάνος για να προάγει την ανάγκη του, τη πραμάτεια του, τον πόνο του. Η δυσφορία των θαμώνων είναι ολοφάνερη.
Η ζητιανιά δεν είναι σημερινό φαινόμενο, είναι πανάρχαιο. Στο Βυζάντιο η γυναίκα του Ιουστινιανού Θεοδώρα τους ειχε για εργαλείο να στέλει και να παίρνει μηνύματα… Ενδιαφέρουσα ήταν μια ανάλυση σε “θερινό σχολείο” στο Κρίκελλο κοντά στο Καρπενήσι για φαμίλιες ζητιάνων και τον τρόπο που δραστηριοποιούνταν, επί τουρκοκρατίας στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια.
Η δικές μου εμπειρίες περισσότερο αφορούν το Κονγκό και την Αιθιοπία. Πιτσιρίκια μεγαλύτερα, μικρότερα, δεν ζητιάνευαν για ένα κομμάτι ψωμί αλλά για ένα μπουκάλι κόκα κόλα, γιατί δεν ποντάραν μόνον στην ευχάριστη γεύση αλλά και στον κορεσμό που θα “έσβηνε” την πείνα τους.
Στην Αιθιοπία το μεροκάματο του ζητιάνου ήταν μεγαλύτερο απ’ του εργάτη. 20 μπιρ έναντι 7 αντίστοιχα. Τότε προ 25ετίας η αντιστοιχία ήταν 3 μπιρ ένα δολλάριο. Στο σχολείο οι γηγενείς μαθητές με πληροφορούσαν πως πετσόκοβαν ανθρώπους για να είναι καλοί στη ζητιανιά. Αυτό γίνεται σε πολλές κοινωνίες. Σε μια κηδεία με πλησίασε ένα πανέμορφο πιτσιρίκι, του δίνω 1 μπιρ και παρατηρώ πως αμέσως αλλάζει χέρια, στον γύρω στα 20 χρονών, πρώτο της σπείρας. Αριστοτέχνες στην κλεψιά ήταν από άλλες σπείρες που λυμαίνονταν τους δρόμους για κέρματα, σταυρουδάκια …
Εδώ στην Ελλάδα κατ’ εξοχήν έμπειροι στη ζητιανιά είναι τσιγγάνοι Ελλάδος ή εισαγόμενοι βαλκάνιοι… Όμως πρωτεύοντα ρόλο έχουν και στην ανακύκλωση πολύ πριν οι Ευρωπαίοι τρέξουν προγράμματα ανακύκλωσης.
Λέμε πως οι τσιγγάνοι γυρίζουν την πλάτη στην εκπαίδευση όμως υπερτερούν κατά κράτος έναντι ημών των “πολιτισμένων” στην αξιοποίηση αχρήστων – ανακυκλούμενων υλικών. Να και σακούλες ανακύκλωσης μοίρασε παλιά ο δήμος δεν νομίζω πως εμπεδώθηκε το φαινόμενο. Υπάρχει πρεμούρα να ξεφορτωθούμε υλικά και όπως νάναι, όπου νάναι. Πας να πετάξεις σκουπίδια και δεν χωρούν γιατι ο “εφυής” μαγαζάτορας το γέμισε με κουτιά. Κάθε μέρα το ίδιο βιολί.
Έρχεται η ώρα των εκλογών και μας πιάνει οίστρος… Αναλύσεις επί αναλύσεων για έρευνες κοινής γνώμης, γι’ αποτελέσματα, για κερδισμένους και χαμένους…
Όμως η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται και δη στη μάχη της καθημερινότητας. Στις καθημερινές μας επιλογές, φαίνεται και η σοβαρότητα.
Καταναλωτικοί λίγο πολύ είμαστε μα όταν σε Βόρειες χώρες αξιοποιούν με καύση τα γενικά σκουπίδια και τροφοδοτούν με ενέργεια σπίτια και εργοστάσια, δεν θάπρεπε εδώ να κάνουμε τα στοιχειώδη;
Το κάνουν για τον επιούσιο, οι τσιγγάνοι διχως καν στοιχειώδη μόρφωση, ενσωμάτωση, μεταπτυχιακά και περγαμηνές. Μπράβο τους.
Φίλοι μου καλοί κοινή λογική χρειάζεται και λίγη σοβαρότητα και μεράκι για τη ζωή μας. Τίποτε άλλο…
adios amigos
* Ο Πέτρος Ιωάννου είναι απόμαχος εκπαιδευτικός, διαχειριστής της enotikos.gr
