αλλά εκείνοι μπορούν να χτίσουν πάνω στο φιλότιμο που υπάρχει ακόμη.
γράφει: ο Πέτρος Ιωάννου
29/10/2025
- Είναι δύσκολο να εκφέρεις συμπεράσματα για την υγεία την κοινωνική εν Ελλάδι. Έζησα τα σχολεία 30 χρόνια μέχρι το ’14. Μετά τον κορωνιο μαθαίνω από κόρες και άλλους συναδέλφους, η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη έως ποινική σε όλες τις βαθμίδες… Και λύση είναι η φυγή… (σύνταξη) για όσους θεμελίωσαν. Προφανώς ο άνεμος αδιαφορίας οφείλεται στο πρεσαρισμα μεταξύ του πρωινού σχολείου του απογευματινού (φροντιστήρια), της αβλεψιας των γονιών που κοιτούν να βγει το α’ και β’ μεροκάματο, της αυριανής αβεβαιότητας, του εικονικού κόσμου των κινητών κ.ο.κ. Αυτά από ένα απόμαχο , ας βγάλουν την εικόνα παραέξω και οι μάχιμοι που επιλέγουν τη σιωπή. Αφορμή για αυτές τις σκέψεις ήταν το σημείωμα φίλου που εκφράζει προσμονή, ίσως και βεβαιότητες, το παραθέτω με μια ακόμη συμπερασματική δική μου πρόταση. Μάλλον αποτύχαμε φίλες και φίλοι όλοι εξ ολοκλήρου: Πολιτικές φαμίλιες , προηγούμενες και νεώτερες γενιές, ιδιωτικά σχολεία, δημόσια, της high κοινωνίας οργανώσεις (λυκόπουλα), θρησκευτικές οργανώσεις, ακαδημίες επιστημών, ΑΕΙ , στρατεύματα… κ.ο.κ. Και τι μένει, πέραν του θυμού; Μόνον το πατροπαράδοτο ελληνικό χαρακτηριστικό, το φιλότιμο. Ισως πάνω σ’ αυτό κτίσουν και οι επόμενοι ημών.
“Η συζήτηση για τις παρελάσεις και το ποιος είπε το ΌΧΙ τελείωσε: Νικήσαμε.
Φάγαν τα λυσακά τους φάγαν, όλοι αυτοί που το 2011 σε μια από τις πιο σκοτεινές στιγμές μας, πιστέψαν πως επιτέλους θα αλλάξουν το DNA μας, θα μας κάνουν να ξεχάσουμε όσα οι πρόγονοι μας δείξαν και στην θέση της Βέμπο, θα βάλουν τον ύμνο του ΕΑΜ με την μπαλαλάΪκα.
Η νέα γεννιά έρχεται με φόρα, δεν μπαίνει σε καλούπια και δεν ψυχογραφείται. Όλοι θυμόμαστε προηγούμενες χρονιές στην πόλη μας, όπου όταν έβρεχε η παρέλαση ματαιώνονταν και οι μόνοι που περνούσαν ήταν οι Πρόσκοποι και κάτι λίγοι από συλλόγους.
Από όλες τις παρελάσεις που καμάρωσα τα παιδιά μου, αυτή που θα θυμάμαι είναι εκείνη που ο πιτσιρικάς μου, έξι χρονώ χαριστικά λυκόπουλο, περνάει μπροστά μου με μισόκλειστα μάτια από την βροχή που έπεφτε με το τσουβάλι, λίγο πιο πίσω από την μεγάλη του αδελφή που δικαιωμένη για την επιλογή της να μην πάει με το σχολείο αλλά με τους Προσκόπους, μου έλεγε μετά, μουσκίδι ως το κόκκαλο όταν πήγα να την πάρω, εννιά χρονώ σκατό, “το ήξερα ότι οι πρόσκοποι δεν θα κάναν πίσω”.
Η νέα γεννιά είναι σκληρή. Αλλάζει δουλειές, βάζει προτεραιότητες, κοιτάει τον εαυτό της, δεν έχει ενοχές. Παιδιά του κινητού και όχι της εικόνας, κινούνται πολλές φορές ακατανόητα αλλά είναι αυτοί που θα κληθούν να βγουν μπροστά σε καταστάσεις που θα καθορίσουν τις επόμενες δεκαετίες, αν όχι αιώνες.
Μπορεί να μην έχουν τις δικές μας γνώσεις (είδαμε τι χαϊρι κάναμε μ’ αυτές) αλλά σίγουρα δεν έχουν την πλαδαρότητα των 30-35. Είναι παιδιά μιας άγριας δεκαετίας, μεγαλωμένα ξέροντας ότι θα ριχθούν σε ζούγκλα, προετοιμαζόμενα γι’ αυτή μόνα τους, μια κι εμείς παλεύαμε με το χάος της κρίσης, χαμένοι ανάμεσα στην προδοτική ελπίδα του Τσίπρα, το χρυσαυγήτικο ρόπαλο και την κοστουμάτη αλητεία.
Είναι μόνα τους, το ξέρουν και δεν τα νοιάζει. Και το πέρασμα μπροστά στους προφυλαγμένους επισήμους δεν το κάναν ούτε γιατί τους το ζήτησαν, ούτε γιατί τιμούν προγόνους, ούτε γιατί δεν είχαν άλλη επιλλογή. Το κάναν επειδή το γουστάραν. Κι αυτό από μόνο του, φέρνει προσμονή” (Νάρης Αλέξανδρος)
