Δεν έχει νόημα να γίνω Άγκαθα Κρίστι ή Νικολούλη ή Ηρακλής Πουαρώ για όσα συνέβησαν κατά και μετά την ”επιδρομή” των Κροατών στην ελληνική επικράτεια ή στο ξέφραγο αμπέλι κατ΄άλλους. Θα είχε ενδιαφέρον για μας, για τους γονείς του παιδιού που έφυγε, του Μιχάλη να ξέρουμε τις τελευταίες δραματικές στιγμές αγωνίας του. Ίσως και να μην συνειδητοποίησε πως το τραύμα θάταν θανατηφόρο, να το θεώρησε επιπόλαιο και να έσβησε αθόρυβα σαν το κερί… Η κυβέρνηση, το κράτος, η αστυνομία, όφειλαν να υπάρχουν, να δουλεύουν, να προλάβουν το κακό, κι αυτό δεν έγινε.
Απλά κάθε φορά ευχόμαστε νάναι το τελευταίο θύμα κι ας μη φροντίζουμε να εξοντώσουμε το απόστημα της ”οπαδικής” λεγόμενης βίας.
Δεν τρέφω αυταπάτες οτι το ελλην. κράτος άρδην θ΄αλλάξει περπατησιά, ανασύρω λοιπόν ένα άρθρο μου που δημοσιεύθηκε στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της Λάρισας στις 8/2/2022 κι αφορούσε τον άδικο θάνατο του ΑΛΚΗ από αρρωστημένες φυσιογνωμίες, τους εκτελεστές του, πριν 2 σχεδόν χρόνια για να καταλάβουμε τα λάθη επί λαθών, την αλυσίδα της βίας, τη μη κανονική κοινωνία μας, τη μήτρα του κακού.
Ως ταπεινό μνημόσυνο στη μνήμη όλων των θυμάτων.
«Παρακαλώ… μη με χτυπάτε άλλο!»
«Ού γαρ συνέχθειν έφυν αλλά συμφιλείν» (Δεν γεννήθηκα να μισώ αλλά ν’ αγαπώ) μάθαμε στη 10ετία ’70 (Αντιγόνη).
Δύο αυτοκίνητα σταμάτησαν. Κατέβηκαν με μαχαίρια, δρεπάνια… – τι ομάδα είσαι; Άρης. Έτσι άρχισε η σφαγή Άλκη. Γεμάτος όνειρα για τη ζωή, έφυγε άνανδρα, βάναυσα, απ’ την «τυφλή» βία της τοξικής κοινωνίας, που φτιάξαμε. «Δεν ήταν οπαδική συμπλοκή αλλά φόνος εκ προμελέτης. Οπαδός άλλης ομάδας! …έπρεπε να πεθάνει. Δεν ήταν η κακιά στιγμή. Τυφλός, εγκληματικός οπαδισμός; Η Δικαιοσύνη θ’ αποφασίσει.
Αναρωτιέμαι όσα λέμε, γράφουμε, υποθάλπουν, φουντώνουν ανεξέλεγκτους οπαδισμούς; Δεν είμαι ευτελής να χρεώσω πράξη ειδεχθή, σε ομάδα. Μα δεν θ’ αφήσω κανένα, αμέτοχο για την δολοφονία του 19χρονου». (Γ.Χελάκης) Κι όχι μόνον. Παναγιώτου (΄91), Καρνέζης (΄95), Φιλόπουλος (2007), Ρουσάκης (2011), Κατσούλης (2014), Μποζατζίσκι (2020).
Ποιος δεν θυμάται τον Μπλιώνα (΄86). Γι’ Αθήνα ετοιμάσθηκε, μέσω Αλκαζάρ. Δεν έφτασε ποτέ… Ανάμεσα στους δράστες ο χαμογελαστός Ρίζος, (συνυπηρετούσαμε στο Βόλο) η ζημιά όμως είχε γίνει. «Ο φανατισμός κάπου εκτρέφεται. Τους έμαθαν να εξαρτώνται από κάποιο χρώμα, κόμμα, …εξουσία. Γι’ αυτό η κοινωνία γέμισε από εγκληματικές συμπεριφορές » (Δ.Τριπολίτου)
Ποιος τους έμαθε πως: αφοσίωση στην ομάδα σημαίνει, μίσος στον αντίπαλο; Περιυβρίζονται στα ματς μανάδες παιχτών, διαιτητή, όλου του κόσμου και θεωρείται οκ! (Αν δεν βρίσω εκεί, που θα βρίσω μούλεγε λογιστής).
«Πόσοι κόψαν το γήπεδο για να μη «μπλέξουν»; Μια γύρα στα social media, δείχνει πλειοψηφίες πιτσιρικάδων ν’ απειλούν: «μαχαιρώματα», «θαψίματα», «τσιμέντωμα»… Μπορούν οι οπαδοί να καθαρίσουν τους Συνδέσμους, παρά να στήνουν ραντεβού για ξύλο, μαχαιρώματα;» (Ν.Μπουρλάκης)
«Δεν είναι δυνατόν να γίνονται αυτά σε χώρα με αρχαία ιστορία, πολιτισμό! Δεν πάμε καλά… Η νεολαία μας στραβοπατάει. (Γ.Τεριλίδης)
Μήπως η δική μας γενιά πήγε καλύτερα; Η τραγωδία τερματίζει εδώ ή «Ένας ακόμη νεκρός οπαδός και πάμε παρακάτω, έως τον επόμενο; Ο Άρης εξέδωσε εμπρηστική ανακοίνωση, δείχνοντας ασέβεια στην οικογένεια του νεκρού που ζήτησε φιλικό αγώνα ανάμεσα σε Άρη – ΠΑΟΚ. Οι ΠΑΟΚ, ΑΕΚ πήραν ύφος Π.Πιλάτου, ενώ ΠΑΟ, Ολυμπιακός, δεν ασχολήθηκαν καν»… (Α.Γιαννουδάκη)
Στο απόλυτο ζόφος ξεχωρίζει η Original (ΑΕΚ): «Δεν θα χύσουμε δάκρυα, κροκοδείλια, πάνω στο παιδί, κοροϊδεύοντας εαυτούς κι αλλήλους. Θα τοποθετηθούμε γνήσια: Αν ο Άλκης νοσηλεύονταν, Αρειανοί κι άλλοι θα καμάρωναν σε γλώσσα αργκό: “τους «ξεκωλιάσαμε»”. Η ζωή θα συνεχίζονταν. Σήμερα, πέφτουμε απ’ τα σύννεφα. Όχι μάγκες! Για να μην ξαναγίνει, πρέπει να μιλήσουμε γλώσσα αλήθειας. Χωρίς φόβο, στραφήκαμε ενάντια σε προέδρους, κυβερνήσεις, με όπλο το δίκαιο. Οι ευθύνες πολιτείας κ.α. που γεννούν βία είναι δεδομένες αλλά πρέπει να στραφούμε και στο οπαδικό κίνημα (μη εξαιρουμένων, ημών). Την λύση (ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ) μπορούμε να τη δώσουμε μόνο μεις. Θέλει όμως «όρχεις», Αυτοκριτική.
Ας στρέψουμε το “μαχαίρι” σε μας, σε κανέναν αντίπαλο. Ας δούμε κατάματα τα λάθη μας. Να καταλάβουμε τον δικό μας ρόλο στην κοινωνία, γνήσιοι , μάχιμοι, ανιδιοτελείς, ενάντια σε κάθε βία, φασισμό. Με ΠΡΑΞΕΙΣ, όχι λόγια.
Είν’ όμορφο: να βλέπουμε την ομάδα να νικά, πίνοντας μπύρες με τ’αδέρφια μας, να εκδράμουμε με πούλμαν, να τραγουδάμε στα πέταλα της Γης. Έχουμε τρόπο, να μην θρηνούμε κι άλλο Άλκη, για να μην μας βρωμίζει και εμάς η μπόχα της σημερινής πολιτείας. Είμαστε άλλος κόσμος. Διαφορετικός απ’ αυτές τις οντότητες. Αν δεν τα καταφέρουμε, είναι προτιμότερο από το να γίνουμε ψεύτες, ελεεινοί σαν αυτούς που κράζουμε. Το «μαχαίρι» να το χώσουμε κει που πρέπει κι όχι στην βουβωνική χώρα κάποιου “αντιπάλου”. Τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του ‘Αλκη. Όχι, γιατί είμαστε ηθικοί αυτουργοί, στυγερής δολοφονίας αλλά γιατί δεν κάναμε τίποτα, προς αποτροπή. ΣΥΓΓΝΩΜΗ»
Το κράτος θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα των χουλιγκάνων; Ίσως! Στην Αγγλία μετά το Χέιζελ, (39 νεκροί, 600 τραυματίες / 29.5.’85) η Θάτσερ δαιμονοποίησε το ποδόσφαιρο αλλά η βία δεν εξαλείφθηκε, μετατοπίστηκε εκτός γηπέδων (δρόμοι, παμπ, μετρό).
«Εναποθέτουμε ελπίδες σ’ ανθρώπους που από τύχη δεν έγιναν δολοφόνοι. Σ’ ένα κράτος διαλυμένο μένει να ελπίζουμε στην ατομική ευθύνη. Δεν επαναπαύομαι όμως… Κάθε μέρα, βλέπω γύρω μου τέρατα, με χειρότερο το κρατικό. Ο Χατζηδάκις επιβεβαιώνεται: «Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. …θα συνηθίσουμε τη φρίκη, θα μας τρομάζει η ομορφιά. Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί, τα βοηθά να συνθέσουν, ακριβώς, τη μορφή του τέρατος, που προΐσταται, ελέγχει, κυβερνά». (Α. Γιαννουδάκη)
«Βρίσκομαι στον χώρο, 30 χρόνια, ως αθλητής, παράγοντας. Μιλούσα, κατά της βίας, δίχως κατανόηση. Η βία συνεχίζεται, η νεολαία δεν παίρνει από λόγια. Χρειάζονται πλέον πράξεις, εμφατική διαπαιδαγώγηση, σε ζητήματα βίας, αυστηρότερη νομοθεσία. Να γαλουχηθούν μικροί, ωφελεί να φτάνουμε σε δολοφονία, εν ψυχρώ και να πάει κάποιος φυλακή;» (Α.Xαριστέας)
Την ώρα που η αστυνομία ψάχνει δράστες, η οικογένεια του Άλκη θρηνεί. Έπεσε νεκρός, επειδή βρέθηκε στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή. Μετά την κηδεία, η γιαγιά του «ξεσπαθώνει»: «Απ΄ τα χτυπήματα θα γλύτωνε. Ήταν ανάγκη να τον σκοτώσετε; Είστε δολοφόνοι, τέτοια τομή, μόνο χειρούργος μπορεί ή φονιάς… Να βρεθεί κι αυτός που τον παρότρυνε στη χαριστική βολή. Δεν ήταν μόνος του, ήταν συμμορία. Να μην κλάψει άλλη μάνα. Ηρεμήστε λίγο, γιατί να μαλώνετε για τα ποδόσφαιρα; Φίλαθλοι νάστε, όχι κακούργοι, Ο Άλκης πήγαινε στο γήπεδο ως οπαδός του Άρη, δεν συμμετείχε σε συμπλοκές, ήταν άκακος. Τον θάψαμε γαμπρό… Αυτά, να σταματήσουν. Να μην ζήσει ξανά, καμία μάνα αυτά που περνάει η κόρη».
Ξέρουμε φίλες –οι, πως όλοι υπολογίζουν την “πελατεία”, προβάδισμα όμως έχουν οι πολλοί φυσιολογικοί φίλαθλοι και όχι τα «παρακρατικά», «ιδιωτικά αποσπάσματα» εκάστης ΠΑΕ.
*Ο Πέτρος Ιωάννου είναι απόμαχος της εκπαίδευσης, διαχειριστής της enotikos.gr
Υ.Γ. : Αυτό που βλέπουμε κάθε άλλο παρά κανονικότητα είναι.
Η γλώσσα μας είναι πλούσια. Η ομάδα πίεσης ή Λόμπι αλλιώς, είναι μια ομάδα προσώπων που προσπαθεί να επηρεάσει τα όργανα της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας, υπέρ των δικών της συμφερόντων και το καταφέρνει. Το λόμπι διαφθοράς διαπλέκεται με το λόμπυ εξουσίας, τη Δικαιοσύνη και ιδού τα αποτελέσματα… Ήξεραν στο γειτονικό Ισραήλ πως θα ζήσουν κείνο το φρικτό ξημέρωμα της 7ης Οκτωβρίου; (το καθεστώς Νετανιάχου που ψήφισαν και οι προ αυτού ήταν κανονικότητα;)
Ήξεραν οι Παλαιστίνιοι τί κόλαση πυρός θ΄ακολουθούσε; Ήξεραν οι Κύπριοι για τον Αττίλα 1 και 2, τις θηριωδίες που θα ζούσαν στο πετσί τους, το βάθος της προδοσίας; Όχι. (Η ψυχρή λογική βέβαια λέει πως έπρεπε Ελλαδίτες και Κύπριοι, να πληρώσουν τις ασυναρτησίες τους)
Ήξεραν οι Έλληνες την επέλαση των φίλων δανειστών στα τζιβαερικά μας για 100 χρόνια; Ξέρουν τώρα που θα βγάλει η λυκοφιλία Ερντογάν – Μητσοτάκη;
Ας τρίψουμε λίγο τα μάτια, ας διώξουμε τις τσίμπλες κι ας βλέπουμε πλέον καθαρά… αλλιώς το νοσηρό πολιτικό σύστημα αυτά θ΄αναπαράγει. Καρατσεκαρισμένο! όπως έλεγε κι η Μαλβίνα.
Αντιός amigos, Καλά Χριστούγεννα, και ίδιο! το νέο έτος 2024, εφόσον δεν έχουμε όρεξη ν΄ αλλάξουμε τίποτε…
Εδώ μόνο αλήθειες θα βλέπετε…
