ΘΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΟΥΜΕ ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΜΑΣ;

Η παρέλαση έγινε αλλά προφανώς ο φόβος πια δεν παίρνει καμία μέρα αργία, ούτε ακούγονται τα εθνικά μας Οχι.

Μετά την παρέλαση, περπατώντας με το παιδί μου στο χέρι, άκουγα το μέλλον, που κρατούσε το σημαιάκι του γελαστό να σε ρωτάει «Εμείς οι Έλληνες θα λέμε πάντα Οχι;»

Δίπλα μας μια ηλικιωμένη, που ενώ είχε παρελάσει κουτσαίνοντας απελπισμένη μου έλεγε «Γιατί παλεύουμε, τι μας έμεινε;» ήταν το παρελθόν ,που δάκρυζε με παράπονο σαν σεβαστή γιαγιά.

Παρελθόν και μέλλον βαδίζοντας δίπλα-δίπλα περάσανε μπροστά από το παρόν, μπροστά από γεμάτα μαγαζιά. Εκεί, το παρόν έπινε τον τεμπέλικο καφέ του λόγω αργίας λέγοντας «Και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς; Άλλοι αποφασίζουν και τα πουλάνε όλα».

“Θα εγκαταλείψουμε το πλοίο μας;” είναι η μόνη απάντηση στην ερώτηση τους.

“Θα εγκαταλείψουμε το πλοίο μας ;» είχε ρωτήσει το πλήρωμα του ο κυβερνήτης του αντιτορπιλικού Αδρίας, το οποίο μόλις είχε προσκρούσει σε νάρκη. Με μια φωνή όλοι απάντησαν με λογική θανάτου: “Όχι ποτέ”. O Αντιπλοίαρχος Ιωάννης Τούμπας, έβλεπε γύρω του μόνο νεκρούς και τραυματισμένους, μοιραία αποφασισμένους.

Καράβι με πλώρη κομμένη από μια νάρκη ο Αδριάς τον Οκτώβριο του 1943 με άξιο καπετάνιο και ψυχωμένο πλήρωμα βρήκε λιμάνι και έδεσε.

Καράβι με πλώρη κομμένη όχι από μια νάρκη αλλά από πολλές γίνηκε ο τόπος μας με ανάξιους καπετάνιους και βολεμένο πλήρωμα. Καράβι, που βολοδέρνει ακόμα και μέσα στην νηνεμία.

Το αντιτορπιλικό Αδριάς έμεινε στην ναυτική ιστορία σαν «Το πλοίο που αρνήθηκε να πεθάνει».

Αυτός ο τόπος γράφει τα τελευταία χρόνια στην Ιστορία του, οτι δέχεται κάθε μέρα να πεθάνει.

Απόδειξη, οι νεκροί και οι τραυματίες, που κάθε μέρα σωριάζονται πάνω στο σκαρί του.

Νεκροί από φωτιά, από νερό, από φόβο, νεκροί από αυτόν τον ύπουλο καιρό.

Όλοι ζητάμε με απελπισία έναν καπετάνιο να δώσει μια γενναία εντολή, μήπως και η σωτηρία για λιμάνι μας βρεθεί.

Οι «καπετάνιοι» μας φοράνε μόνο την επίσημη στολή, σε καμία μάχη αληθινή δεν έχουν παραστεί.

Ψευτοκαπεταναίοι πολλοί και δειλοί, πάντα από άρπαγες ξένους βαλτοί!

Βλέποντας τους οι ναύτες γίνονται ακόμη, πιο φοβισμένοι πιο δειλοί,.

Και όσοι λίγοι φωνάζουν θαρρετά κυνηγιούνται σαν καταδικασμένοι.

Στο καράβι το δικό μας η σωτηρία από το πλήρωμα θα φανεί μέχρι καπετάνιος να βρεθεί.

Και εαν βρεθεί! Οι πατρίδες δεν σώθηκαν ποτέ από τους πολιτικούς.

Οι τόποι, οι πατρίδες τα όνειρα και τα παιδιά σώζονται μόνο από τους παράλογα γενναίους.

Από τους λίγους τρελούς της λογικής, που τα χτυπημένα καράβια από πίστη δεν τα εγκαταλείπουν.

Θα εγκαταλείψουμε το πλοίο μας;

Τότε καταδικασμένοι ναυαγοί βρίσκονται τα παιδιά μας κι’εμείς.

Να μείνουμε πάνω του και ας φάμε κύμα και πνιγμό!

Ο λαός, που παλεύει μοιραία πάντα το αδύνατο έχει καταφέρει.

Ας έπεσε πάνω σε νάρκη, και με κομμένη την πλώρη η Ζωή μας στην ανάγκη χίλια χέρια βγάζει για κουπιά!

Θα εγκαταλείψουμε το πλοίο μας;