Γράφει: η Ειρήνη Μουμούρη*
Όρθιο κορμί, στέκεται άδικα μαυροφορεμένο.
Όρθια ψυχή παραμένει και ας της έγινε άδικα το θανατικό φόρτωμα παντοτινό.
Μόνο αυτή η ψυχή στάθηκε όρθια μπροστά τους από σεβασμό στην μνήμη όλων των νεκρών παιδιών!
Μπροστά σε ποιους στάθηκε; Μπροστά στους εξεταστές! Τι εξετάζουν; Την ασέβεια προς τα δολοφονημένα παιδιά του τραίνου.
Εξαιτίας αυτής της μεγαλύτερης ασέβειας προς τα εκτελεσμένα παιδιά βρίσκεται η μάνα με τα μαύρα πρωταγωνίστρια όχι σε αρχαία αλλά στην πιο νέα, στην πιο άγρια τραγωδία.
Μια τραγωδία που ένα μόνο ματωμένο τίτλο πήρε «Η Σφαγή». Μια σφαγή, μέσα στην νύχτα, που άφησε τόσο θάνατο και φόβο με τους φταίχτες προκλητικά ελεύθερους ακόμα να κυκλοφορούν.
Οι αρχαίες τραγωδίες κατέληγαν πάντα στην κάθαρση. Για αυτή όμως την νέα τραγωδία, ο δικαστής, που θα μπορούσε να φέρει την κάθαρση, ύποπτα δεν έχει κληθεί. Μόνο τσιμέντο έριξαν γρήγορα και ακόμα πιο ύποπτα πάνω στην αλήθεια!
Μια μάνα παλεύει για να μην μείνει αυτό το έγκλημα χωρίς τιμωρία!
Μια μάνα στέκεται φωνάζοντας για το δίκιο ενός νεκρού παιδιού, ενός υποψήφιου προς θανάτωση κάθε στιγμή λαού.
Ένας λαός την ακούει και καταλαβαίνει, ότι δεν φωνάζει μόνο για τους νεκρούς .
Φωνάζει και για τους ζωντανούς, που εύκολα μπορούν να καταλήξουν για πτώματα ξανά και ξανά μέσα στα σάπια τα βαγόνια.
Ένας λαός την ακούει με σκυμμένο το κεφάλι, μόνο «’Εχει δίκιο» ψυθιρίζει, μέχρι εκεί φτάνουν τα κουράγια του.
Μια μάνα, που έχει χάσει το παιδί της δεν έχει τίποτε άλλο να χάσει και παλεύει για το Δίκιο.
Ένας λαός, που χάνει τα παιδιά του τι άλλο πιστεύει , ότι έχει περιθώριο να χάσει και δεν παλεύει για το Δίκιο;
Οι δολοφόνοι των παιδιών μας κυκλοφορούν ανάμεσα μας ατιμώρητοι για κάθε κοινωνικό, κρατικό, πολιτικό έγκλημα . Έχουν την βουλευτική ασυλία για προστασία. Η ασυλία τους είναι στη πράξη ιεροσυλία, που καταλύει την έννοια του όσιου και ιερού από τους επικίνδυνους εκλεγμένους .
Πολιτεία, που δεν σέβεται ο,τι πιο ιερό, που είναι το παιδί, είναι πολιτεία, που δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο!
Μια μάνα, για όλες εμάς τις άλλες τις μανάδες στέκεται πονώντας αλλά παλεύει.
Κάθε μάνα χρωστάει να παλεύει δίπλα της, να φωνάξει, για να μην ξεχαστούν τα άγρια σκοτωμένα παιδιά .
Να φωνάζουμε για αυτό το έγκλημα παντού και συνέχεια ειδάλλως η σιωπή μας θα καταδικάζει κάθε μέρα και το ασφαλές, όπως νομίζουμε παιδί μας. Να σηκώσουμε και εμείς ψηλά τα κεφάλια μας και την φωνή μας για να δικαιώσουμε τα παιδιά, που με «ασυλία» δολοφόνησαν.
Αυτός ο λαός καταλαβαίνει για τα καλά, ότι για να σώσει τα παιδιά του από τα όρνια τα πολιτικά, πρέπει να σηκωθεί επιτέλους ψηλά. Διαφορετικά, μένοντας στα χαμηλά τον περιμένει μόνο χώμα και θάνατος! Χωρίς τιμωρία θάνατος!
Αυτή η μάνα, που ζει πια μέσα στο σκοτάδι είναι από τον ήλιο πιο ψηλά!
Δίπλα της να σταθούμε, δίπλα της για να μετράμε για άνθρωποι.
* Η Ειρήνη Μουμούρη, σπούδασε Νοσηλευτική και Φαρμακευτική, εργάζεται δε στον Άγιο Ανδρέα Πατρών
