Γράφει: η Ειρήνη Μουμούρη*
Γραμμένο για τους αληθινούς πρόσφυγες από το Ναγκόρνο Καραμπάχ, που για αυτούς ύποπτα οι οργανωμένοι «ανθρωπιστές» σιωπούν.
Έχει μεγάλα μάτια η προσφυγιά και όλα τα ορα!
Από του κυνηγημένου παιδιού τα μάτια δεν ξεφεύγεις κόσμε κάλπη.
Μάτια , που πριν μάθουν να διαβάζουν την λέξη «Συμφέρον» την έχουν μάθει πάνω τους στην πράξη.
Μικρό παιδί, βλέπει την προσφυγιά, την κοιτά κατάματα και από τον χαμό της πορεύεται άγρια στον δρόμο.
Πάνω στον μεγάλο του πόνου δρόμο, μικρό παιδί φοβισμένο όλα τα ρωτάει.
Κάθε παιδί σημαδεμένο με του πρόσφυγα το «Γιατί» γίνεται πάντα αυτού του κόσμου η ντροπή.
Το «Γιατί» έχει για παιχνίδι και με παράπονο στα χέρια του σφιχτά το κρατάει.
Έχει μεγάλα χέρια η προσφυγιά!
Χέρια άγρια, που τραβάνε την ρίζα από το δεντρί και το αφήνουν πληγιασμένο για πάντα.
Τα δικά μας μάτια χαμηλώνουν μπροστά στην προσφυγιά όχι από ανθρωπιά.
Απο φόβο δεν την κοιτάζουν, μήπως και εμάς αρχίσει το «Συμφέρον» να μας κυνηγά.
Όταν τα μάτια σου βλέπουν από δειλία κατά το χώμα, τότε μην ζητάς να δεις ουρανό.
Εσύ είσαι ο πιο τραγικός πρόσφυγας !
Χώρεσες όπως-όπως την ζωή σου μέσα σε ένα μπόγο, αφήνοντας πίσω σου τα χιλιάκριβα σου όνειρα και ιδανικά σου.
Είμαστε όλοι πρόσφυγες από την απανθρωπιά διωγμένοι!
Τα μάτια μας να πάψουν να είναι φοβισμένα πουλιά.
Τα μάτια μας να γίνουνε θεριά και να ορμήσουν πάνω σε αυτού του κόσμου τα άδικα.
Έχει μεγάλα μάτια η προσφυγιά!
Χρωστάμε στα παιδιά μια πατρίδα, μια αγκαλιά!
* Η Ειρήνη Μουμούρη, σπούδασε Νοσηλευτική και Φαρμακευτική, εργάζεται δε στον Άγιο Ανδρέα Πατρών
