14/8/2025
γράφει: η Ειρήνη Μουμούρη*
- Εχθές, σήμερα και αύριο μέσα στα αποκαΐδια σε πόλεις και σε χωρια ο καθημερινός ο δουλευτής αυτού του τόπου από νοικοκυρης ξημερώνει πένητας και ξεσπιτωμένος.
Ξημερώνει στη γιορτή της Παναγίας με μοναδική του περιουσία μόνο με τα ρούχα, που φοράει κρατώντας έναν κουβά στο χέρι. Κάπου πιο περα βλέπει να γλεντανε σε πλούσια τραπέζια οι λήσταρχοι του τόπου. Ο δουλευτής μιλάει με λυγμο κατά τον ουρανό γιατί ούτε εικόνα του έχει μείνει.
-Παναγία μου έμενα το άδικο και η φωτιά μου όρμηξαν σαν το σκυλί το λυσσασμένο. Μόνο τα δάκρυα μου έμειναν για να σου φέρω στη γιορτή σου.
– Μόνο το δάκρυ σου αξίζει για κερί , απάντησε η Παναγιά.Μόνο το δάκρυ σου ραγίζει κατάψυχα εμένα την Παναγία επειδή είμαι η μάνα σου και η μάνα σου σε πονά.
-Παναγία μου για πόσο μέσα στις στάχτες θα με βάζουν να μετρώ της ζωής μας τα χαμένα;-Θα μετράς τα χαμένα για όσο δεν παλεύεις για τα αδικημένα. -Ο άνθρωπος, ο φτωχανθρωπος Παναγία μου το φοβάται το παλεμα, το φοβάται το σταύρωμα.
-Αυτό που φοβάσαι παιδί μου αυτό ζεις ! Καθημερινά δουλεύουν καταπάνω σου τα σφυριά και μπηγουν τα καρφιά χιλιοστό στο χιλιοστό. Φοβάμαι Παναγιά μου γιατι για άνθρωπο δεν με μετράνε όλοι αυτοί οι φονιάδες.
– Με τις πληγές σου να μετρηθείς για να αγριέψεις , για να αντριέψεις. Όπως ο γιός μου στον ναό του Σολομώντα και εσύ πρέπει να διώξεις τον κάθε έμπορο, που σου κλέβει της ζωής σου τα ακριβά. Από το φουστάνι μου να πιαστείς για να θαρρέψεις. Ο δουλευτής ρωτάει αναθαρρημένος: Αγγίζει το χέρι , το μαχαίρι και η φωτιά την ποδιά Σου Παναγιά μου ;
-Κάθε φορά που χέρι, μαχαίρι και φωτιά έχουν σηκωθεί μπροστά μου , μετά το χέρι κόπηκε, το μαχαίρι στράβωσε και η φωτιά έκαψε αυτόν που την έβαλε. Βάστα με και μην φοβάσαι κανέναν και τίποτα! Βαστά εμένα , βαστά τη ψυχή σου για να σβήσει η φωτιά απο το άδικο.
* Η Ειρήνη Μουμούρη σπούδασε Νοσηλευτική και Φαρμακευτική εργάζεται δε στον Άγιο Ανδρέα Πατρών
