Γράφει: ο Πέτρος Ιωάννου*
Σε μια ευνομούμενη περιοχή, θα εκπροσωπούνταν όλες οι εθνότητες. Θυμηθείτε την Ελβετία και τί δουλειά έριξε ο Καποδίστριας για τα καντόνια τους. Εδώ δεν βλέπω το Ισραήλ να βάζει μυαλό. Σαν να μην πέρασε μια μέρα απ΄την πρωθυπουργία της Γκόλντα Μέιρ (17 Μαρτίου 1969 – 3 Ιουνίου 1974) και την αήθη για γυναίκα, απάνθρωπη αλλά και προφητική δήλωσή της: ”Ξεκοιλιάστε κάθε κοιλιά Παλαιστινέζας, είναι ατομική μπόμπα για τα θεμέλια του Ισδραήλ” .
Δεν κάνω λάθος. Προτεραιότητα τους είναι να ξεπαστρέφουν ”μυρμηγκοφωλιές” πάνω και κάτω απ΄τη γη. Αντί να δώσουν κυριαρχία, σύμφωνα με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, χωράφια, εργοστάσια, επενδύσεις, ιδιοκτησίες, τους τα κλέβουν με τους εποίκους και το στρατό, μέρα μεσημέρι.
Έτσι βρήκαν ”δουλειά” και στις πανέμορφες Παλαιστίνιες και στους άνεργους συζύγους των κι ο δείκτης γεννήσεων όλο και μεγαλώνει. Αυτό που φοβόταν η Μέιρ, συμβαίνει. Όμως στο Ισδραήλ δεν κάθονται με σταυρωμένα χέρια. Βρήκαν τρόπους να τους αδειάζουν τη γωνία οι Παλαιστίνιοι. Κι αυτό που γίνεται και προ Γκόλντας Μέιρ και μετά έχει όνομα: ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ παρακαλώ. Ανθρωποφαγία, ανθρωποθυσίες στο βωμό της μεγάλης Ιδέας του Ισδραήλ.
Αντί νάχουμε χωράφια και βροχή απ΄τον Πανάγαθο, καλλιέργειες και σοδειές, βρέχει βόμβες, ρουκέτες ένθεν – κακείθεν. Στη Γάζα θάβονται κάτω από τόνους μπετόν, γυναικόπαιδα, ο ανθός της νεολαίας, γιατί έτσι θέλει το καθεστώς το εθνικιστικό του Ισδραήλ. Έτσι θέλει και η Δύση και η ορθή πλευρά της Ιστορίας. Όμως δεν μπορεί ν΄απαγορεύσει την αγκάλη, την αγάπη, τον έρωτα, την αυτοτροφοδότηση της ελπίδας, το σμίξιμο των ανθρώπων. Όσοι γλυτώνουν απ΄την κόλαση πυρός, εννοείται πως θα προστρέξουν ο ένας στον άλλον. Έτσι κι αλλιώς ‘εχουν εξοικειωθεί με τον θάνατο. Ξέρουν, πως ίσως είναι οι τελευταίες τους ώρες πρίν τους στείλει το απαρτχάιντ στον Μεγαλοδύναμο.
Γι’ αυτό βλέπετε στα χαλάσματα της πάλαι ποτέ πολύβουης πόλης, τόσα ανέμελα παιδιά να βλέπουν την καταστροφή. Ίσως γυρεύουν στα χαλάσματα, αδέρφια, φίλους, γείτονες, γονιούς, γνωστούς, ανθρώπους αθώους, που ενταφίασε, ξεπάστρεψε το καθεστώς. Είναι να κλαίς για τον χαμό αλλά και να γελάς με τις βεβαιότητες Νετανιάχου και πλειάδας υπουργών, πως θ’ αφανίσουν τους ισλαμιστές της Χαμάς. Βάλαν τη χώρα τους σ΄ένα πόλεμο και δεν θα ξέρουν πως να βγούν.
Ρώτησαν πιτσιρικά στα χαλάσματα το κοινότυπο: ”τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; κι απάντησε, ”γιατί θα ζήσω”; Άλλα πιτσιρίκια ήδη κυκλοφορούν με ξύλινα ομοιώματα καλάσνικοφ. Λέτε στα 18 με ξύλινα θα κυκλοφορούν;
Πέρασαν 200 χρόνια και ξεχάσαμε τα δικά μας. Στην Τριπολιτσά εσφάγησαν από Έλληνες 30.000 γυναικόπαιδα Τούρκων. Οι ”εισβολείς” Έλληνες απ΄τα τείχη μέχρι το ”Διοικητήριο” πατούσαν πάνω σε πτώματα. Σκληρό αλλά πραγματικό. Την άλλη χρονιά στη Χίο, οι Τούρκοι σφάξαν 40.000 Έλληνες.
Ποιός θέλει να ζήσει σκλάβος και ούτε, σε υπαίθρια φυλακή, σε στρατόπεδο συγκέντρωσης; Ποιός θέλει να τον μεταχειρίζονται ως β’, γ’ και δ’ κατηγορία; Το 1998 ετοιμαζόμασταν να πετάξουμε από Κινσάσα (Κονγκό) για τη Νότιο Αφρική, με σχολική εκδρομή. Στο αεροδρόμιο Τζίλι 25 χιλιόμετρα έξω απ την Κινσάσα βρήκαμε Έλληνες Αστυνομικούς της πρεσβείας που γύριζαν από Γιοχάνεσμπουρκ.
– Τί νέα ρωτάμε, όλα καλά, πως περάσατε; ”Δολοφονίες πολλές αδερφέ, η απάντηση. Χάος”. Πήγαμε! Δεν συνέβη τίποτε. Θυμάμαι σ’ ένα εμπορικό κέντρο βρήκα και τον τότε υπουργό Λουκά Αποστολίδη και τη συνοδία του. Δεν θάπρεπε του χριστιανού να του πω μια καλησπέρα; Θάπρεπε, αλλά εκείνη την εποχή έβγαζα σπυράκια και με τους πασοκους… μ’ όλους. Κείνη την εποχή (1998) οι απόγονοι των Μπόερς, οι λευκοί δυσκολεύονταν να παραδώσουν την εξουσία στην πλειοψηφία, στους μαύρους… Το απαρτχάιντ συνεχίζονταν.
Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αντιστραφεί. Οι άσπροι δεν μπορούν να βρουν δουλειά… είναι και β’ και γ’ κατηγορία! Παραλληλίζω εποχές για ν΄αντιληφθούμε όλοι και κυρίως το Ισδραήλ, πως τα παιδιά των εγκλείστων στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη αύριο με οποιοδήποτε τρόπο ίσως καταφέρουν να μην είναι κι αυτοί έγκλειστοι στα σύρματα της Γάζας.
Οι όμορφες γυναίκες της Παλαιστίνης δεν φέρνουν στη Ζωή μόνον πολλά παιδιά, φροντίζουν και να σπουδάσουν. Όσα και να εξολοθρεύσουν, ισοζύγιο στις γεννήσεις μεταξύ Ισδραηλινών και Παλαιστινίων, δεν υπάρχει… Ο επόμενος του Νετανιάχου, που έχει συγκεντρώσει τα πυρά και εντός Ισδραήλ και εκτός από ομοεθνείς του θα κληθεί να αντιμετωπίσει μια εντελώς διαφορετική κατάσταση.
Με κάθε βεβαιότητα θα πω πως ούτε οι πολίτες του Ισδραήλ ούτε της Παλαιστίνης θέλουν τα παιδιά τους ”ρομποκοπ” στην πρώτη γραμμή, τροφή για τα πυροβόλα του ”εχθρού”. Όπως ζούσαν παλιότερα μαζί ας ζήσουν και τώρα με πλήρη πολιτικά δικαιώματα, ισότιμα. Αλλιώς ας χωρίσουν τα ”τσανάκια” τους και να πορευτούν με δύο οντότητες. Πώς τα καταφέρνει ο πολύπαθος Λίβανος με περισσότερες;
Ελπίζω οι πολίτες του Ισδραήλ και της Παλαιστίνης αύριο, να εμπιστευθούν μετριοπαθείς, ανθρώπους κανονικούς μακρυά από ονειρεμένους εθνικισμούς και μακρυά απ΄το ”μέλι”. Το ίδιο εύχομαι, για τη δική μας χώρα και για όλες τις χώρες του κόσμου. Κανονικούς κυβερνήτες, ανθρώπινους χωρίς παντιέρες και πολεμικές ιαχές. Παρά ταύτα, καλό βόλι, αν χρειασθεί!
adios amigos
* O Πέτρος Ιωάννου είναι απόμαχος εκπαιδευτικός και διαχειριστής της enotikos.gr
