«…Σε πείσμα όλων των κυρίαρχων μηχανισμών δεν φαίνεται μέχρι στιγμής να έχει βρεθεί ένας αποτελεσματικός τρόπος για να ξεριζωθεί από το φαντασιακό των ανθρώπων η ιδέα ότι ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός»
Φωτεινής Τσαλίκογλου καθηγήτρια Παντείου

Δημοσίευση: 05 Νοε 2017
γράφει: ο Πέτρος Ιωάννου*
Όλοι οι άνθρωποι και ειδικά οι Έλληνες που τους ζούμε είναι συνήθως ερμηνεύσιμοι, όπως και τα γεγονότα που παράγουν, αναπαράγουν , είτε θετικά είτε αρνητικά. Απ’ τα σχολικά μας θρανία και όχι μόνον, η μνήμη μας είναι γεμάτη από ανθρώπους που ξεχώρισαν (ήρωες) αλλά κι ανθρώπους που έβλαψαν τον τόπο (προδότες).
Ξεχώρισαν ανεξάρτητα απ΄ τις φοβίες των πολλών, απ ΄το πόσο βοηθούσε ή όχι ο περίγυρος κι αφού πρώτα νίκησαν τους δικούς τους φόβους. Πόσες φορές, επιτρέπουμε το νού μας ν΄αποζητά κόσμους ωραίους, κοινωνίες φτασμένες, ανθρώπους καταξιωμένους στα ψιλά γράμματα εφημερίδων, περιοδικών, στα ερτζιανά, στα τηλεοπτικά κανάλια, στο ιντερνετ κι οπουδήποτε. Πόσες φορές ονειρευτήκαμε την δημοκρατία στην πράξη, με τον λαό μας αφέντη, χωρίς εσωτερικούς κι εξωτερικούς δυνάστες.
Στον απόηχο του άθλου της 28ης Οκτωβρίου και περί θάρρους και φόβου το σημερινό μας σημείωμα.
Θαυμάζουμε το «Όχι» του ’40 και τους Έλληνες κι Ελληνίδες που το στήριξαν με απαράμιλλο θάρρος. Δεν θα μπορούσαν και τότε να ζήσουν με το φοβικό: «Μη μιλάς, μην κάνεις τίποτα, υπάρχουν και χειρότερα»; Θα μπορούσαν (όπως μπόρεσαν οι 60 και πλέον οργανώσεις που συνεργάσθηκαν με τον εχθρό) έπραξαν όμως το χρέος και το καθήκον στο ακέραιο, ακόμη κι όταν ήξεραν ότι θα χάσουν.
Τα φασιστικά καθεστώτα της Ευρώπης και τα συνεργαζόμενα μαζί τους ήταν παντοδύναμα. Ωστόσο η Ελλάδα αντέδρασε. Δεν υπέκυψε στο φόβο, όπως τώρα. Ξέρουμε ότι οι φόβοι είναι απαραίτητοι για τη διατήρηση της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων, γι’ αυτό και κατασκευάζονται κι επιβάλλονται. Οι κοινωνίες όμως δε βολεύονται πάντα στο ψέμα και στο λίγο. Ζουν, διεκδικούν το μικρό ή μεγάλο άθλο της επιβίωσης, κόντρα στην αθλιότητα των καιρών.
Σήμερα οι σειρήνες της παγκοσμιοποίησης σου λένε καθαρά ότι δεν είναι έτσι ακριβώς η ιστορία σου. Άλλωστε τι να τους κάνεις τους προγόνους και τους ήρωες… Αρκεί να σαι ρεαλιστής, δικός μας κι όλα θα πάνε καλά.
Κουτοί είναι για να σου πουν πως είναι ένα μοντέρνο είδος τυραννίας;
Το πρόκριμα όμως είναι να είσαι εγκλωβισμένος στις αγκυλώσεις, τη μιζέρια του τίποτα και υποχείριος στον αφέντη φόβο ή να ‘σαι ο αφέντης λαός, ο περήφανος και γενναίος λαός;
Αντίκρυ στο μεγάλο όχι του ’40 θα μπορούσαμε να καταθέσουμε τα μικρά μας όχι στη σημερινή βαρβαρότητα. Σήμερα ενώ δεν κουνιέται φύλλο, καμαρώνουμε όμως ως απόγονοι… των Σαλαμινομάχων, του Λεωνίδα, του Κολοκοτρώνη κι άλλων πολέμαρχων!
Φίλες και φίλοι καταλαβαίνω ότι ο φόβος παραλύει τη σκέψη σου και παγώνει το συναίσθημα. Βλέπω τ΄ αόρατα συρματοπλέγματα που σε ζώσαν. Έτσι κι αλλιώς ο φόβος είναι μια ακόμη φυλακή, απ΄την οποία καλείσαι –αν δεν έχεις ιδρυματοποιηθεί- ν΄αποδράσεις.
Δεν είμαι βέβαιος ότι θα γενεί αυτό ,πιστεύω όμως στη γόνιμη και δημιουργική τρέλα των μικρών ομάδων. Το βλέπω, πως μια μικρή ομάδα του ΕΠΑΜ, μαζί μ΄ άλλους φορείς κατά των πλειστηριασμών. κατάφερε να κερδίσει το σεβασμό και να επιβάλλει την άποψή της. Ν΄ ακυρώνει δηλαδή τούτη την ξετσίπωτη άδικη και βάρβαρη διαδικασία της εν πολλαίς αμαρτίες, περιπεσούσας κυβέρνησης.
Όλα αυτά δεν τα λέω εκ του ασφαλούς ,αλλά πατώντας επί ξηρού ακμής. Καταλαβαίνω το δίκιο και τ΄ άδικο και η σύγκρουση είναι εκ των ούκ άνευ και στον δικό μου πολιτικό χώρο και ευρύτερα.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Το Όχι του ΄40 είχε μόνον 3 γράμματα.
Θα κλείσω το σημερινό σημείωμα, επαναλαμβάνοντας μια παρήγορη διαπίστωση της καθηγήτριας της Παντείου Φωτεινής Τσαλίκογλου:
«…Σε πείσμα όλων των κυρίαρχων μηχανισμών δεν φαίνεται μέχρι στιγμής να έχει βρεθεί ένας αποτελεσματικός τρόπος για να ξεριζωθεί από το φαντασιακό των ανθρώπων η ιδέα ότι ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός».
Ως τότε: Αέρα, Αέρα…να φύγει η χολέρα! Κι ο Θεός βοηθός.
* Ο Πέτρος Ιωάννου ήταν καθηγητής, υποψ. βουλευτής, τώρα δε ραδ. παραγωγός.
ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ