Τι λείπει, συγκέντρωση, εμπειρία, βούληση, στοιχειώδης γνώση, λογική, συναίσθημα, ικανότητα, στόφα επαγγελματισμού, μπρίο, εκπαίδευση, ωριμότητα, προσανατολισμός, ηρεμία, σοβαρότητα, αυτοέλεγχος αυτοσεβασμός κι έχουμε μακράν τις πλέον μη ικανές, διεφθαρμένες κυβερνήσεις;
4/10/2025
γράφει: ο Πέτρος Ιωάννου*
Διαβάζω στην Ημερησία, πως τα διαζύγια ανήλθαν σε 15.532, παρουσιάζοντας αύξηση 2,8% σε σχέση με το 2023 (15.114 διαζύγια). Αναφορικά με τον τύπο διαζυγίου, το 2024 εκδόθηκαν 12.805 συναινετικά (82,4%) και 1.886 κατ’ αντιδικία διαζύγια (12,1%), ενώ για 841 διαζύγια (5,4%) δεν δηλώθηκε ο τύπος διαζυγίου. Το 66,4% των διαζυγίων που εκδόθηκαν το 2024 αφορά σε γάμους που διήρκησαν 10 και πλέον έτη (10.314 διαζύγια).Η αναλογία διαζυγίων ανά 100 γάμους ήταν 42,4 το 2024, έναντι 37,5 το 2023, έναντι 33,4 το 2022, από 34,2 το 2021 και έναντι 41,2 το 2020.
Πήρα αφορμή για να γράψω αυτό το σημείωμα από τις παραπάνω επιδόσεις των νεοελλήνων στα διαζύγια, που κάθε χρόνο γίνονται όλο και περισσότερα. Σύμφωνα με την έρευνα λοιπόν το κομμάτι των διαζυγίων είναι το 42% της πίτας . Δεν το λες μικρό αυτό το νούμερο.
Οι μισοί σχεδόν των εγγάμων αποτυγχάνουν να στηρίξουν τη σχέση τους. Θα ήταν πληρέστερη η έρευνα εάν συμπεριλάμβανε λεπτομέρειες. Παράγοντες δηλαδή που επηρέασαν τα ζευγάρια στην λύση του γάμου τους. Οικονομικοί λόγοι λόγου χάρη, δυσκολίες διαχείρισης των παιδιών, τρίτα πρόσωπα, αρνητικός οικογενειακός περίγυρος, έλλειψη παιδιών, ψυχολογικοί λόγοι, ανίατη ασθένεια, κακοποίηση κ.ο.κ.
Όπως και να χει προσωπική μου άποψη είναι πως οι 15.532 απέτυχαν να κυβερνήσουν ένα μικρό μέγεθος 2 – και παραπάνω από 2 – ανθρώπων.
Αυτή η έλλειψη ικανότητας διαχείρισης ενός στάτους, δεν αφορά μόνο τις αρρωστημένες σχέσεις, μιας μικρής κοινωνικής ομάδας της οικογένειας. Είναι αρκετοί εκείνοι που χωρίζουν, μήνες μόλις μετά το γάμο τους. Σε αυτή την περίπτωση, όσο λείπει ο τρίτος κρίκος, ο μπόμπιρας, δεν συντρέχει οικογένεια. Η πίεση εδώ και εννοώ τα οικογενειακά βάρη δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει όμως και η ανέμελη, μποέμικη πρώτερη ζωή, τον καφετεριών.
Αν λοιπόν δύο άτομα δεν μπορούν να συνεχίσουν να συμφωνούν, να τα βρουν μεταξύ τους τέλος πάντων, καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι η διακυβέρνηση εκατομμυρίων ανθρώπων.
Δεν θα πρεπε λοιπόν ο καθένας από μας ενώπιος ενωπίω, των ευθυνών του σήμερα και του αύριο, στην κάλπη να είναι κατά το δυνατόν περισσότερο σοβαρός. Μη μου πείτε ότι δεν διακυβεύονται πολλά από τη γενική κυβέρνηση και από ένα κυβερνητικό blackout και μπάχαλο.
Δεν θα σημειώσω περισσότερα, έχω την εντύπωση πώς ο καθείς με τον χαρακτήρα που κουβαλάει είναι ίδιος και στο φιλικό του περιβάλλον και στο σπιτικό και στην οδήγηση και την ώρα που πετάει σκουπίδια και πρέπει να αποφασίσει ποια θα πάει στον πράσινο κάδο και ποια στο γαλάζιο… Δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν αχταρμά σκουπιδιών και τα πάνε όλα στον πράσινο ή ρίχνουν κουτιά ολόκληρα, στον πράσινο και δεν χωράνε κατόπιν τα “κανονικά”…
Προσωπικά σπάνια οδηγώ αυτοκίνητο και σήμερα δέχτηκε αυτή ακριβώς την παρατήρηση από τη σύζυγο ότι στην οδήγηση φαίνεται αυτό ακριβώς ο χαρακτήρας. Πρέπει νάχει δίκαιο.
Όταν λοιπόν από αγγαρεία κάνουμε αρκετά πραγματάκια καθημερινά από αγγαρία βρισκόμαστε και ενώπιον της κάλπης κάθε 4 χρόνια. Θυμάμαι πριν 20 σχεδόν χρόνια στο Σουδάν της Αφρικής, όταν αποφάσισα να φτιάξω ψωμί με μεράκι ήταν τέλειο , τη δεύτερη φορά που το έκανα αγγαρεία το ψωμί ήταν απαράδεκτο.
Αν λοιπόν η σβαρνιά μας χαρακτηρίζει σε αρκετά πραγματάκια της καθημερινότητας γιατί μπορεί νάμαστε διαφορετικοί ενώπιον της κάλπης;
Ο Δημοσθένης δίκαια είχε γράψει : “έκαστον εκ των πριν υπαρξάντων προς το τελευταίο εκβάν κρίνεται” δηλαδή και θετικά πράγματα να έχουμε κάνει προηγουμένως μετράει το τελευταίο το αρνητικό και αντιστρόφως.
Μήπως όμως είναι σωστό και το ανάποδο; Πως οι μικρολεπτομέρειες καθορίζουν και το αποτέλεσμα;
καλό βράδυ amigos
* Ο Πέτρος Ιωάννου είναι διαχειριστής της ιστοσελίδας
