Βάϊος Ζησόπουλος, ο ευπατρίδης που έφυγε νωρίς!

Κυριακή του Τυφλού ///   21/5/23

Γράφει: ο Πέτρος Ιωάννου*

Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,

όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.

Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,

πλούτισε τη χλώρη του και πλάτινε τη γη του,

κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,

και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.

 Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι,

ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,

και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.

Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής!..

 Κι αν είναι κ’ έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι,

κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,

για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,

μη φοβηθείς το χαλασμό!.. Φωτιά ! Τσεκούρι !Τράβα !,

ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,

και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,

για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,

που όλο την περιμένουμε, κι όλο κινάει  νάρθη,

κι όλο συντρίμμι χάνεται στο περάσμα των κύκλων!..

Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα σπαθί να στο προστάξει.

                                                                             Κωστής Παλαμάς

 

Κυριακή σήμερα, σαν όλες τις άλλες, αν δεν γίνονταν οι πρώτες βουλευτικές εκλογές. Τι τραγική ειρωνία, εκλογές, χωρίς ένα κυρίως πολιτικό όν τον αθόρυβο ευπατρίδη, Βάϊο Ζησόπουλο. 500 ακριβώς μέρες πέρασαν απ΄τη φυγή του για το μεγάλο ταξίδι. Ήταν μεσημέρι των Φώτων όταν χτύπησε το τηλέφωνο κι έμαθα τα θλιβερά μαντάτα για τον πιο κοντινό μου άνθρωπο τον Βάϊο Ζησόπουλο (τον πρόδωσε η καρδιά). Η είδηση συγκλόνισε την τοπική κοινωνία, ως τις Σέρρες ταξίδεψε.

Απ΄την αγροτική κοινωνία της εποχής του, ξεκινά ο Παλαμάς αλλά γρήγορα επεκτείνεται στα προβλήματα του μεγάλου χωραφιού που λέγεται Ελλάδα. Τον Βάϊο  δεν τον τράβηξε το Κατωχώρι, η γή του (επαρχία Φαρσάλων). Οι σειρήνες του λέγαν να πάει Καλών Τεχνών αλλά τελικά σπούδασε Αρχιτεκτονική στη Βενετία. Το πτυχίο το πήρε απ΄το Μιλάνο. Στην Ελλάδα ως ελεύθερος επαγγελματίας δούλεψε στον τομέα του. Ανέπτυξε πλούσια συνδικαλιστική δράση (διετέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Λάρισας)

«Αγάπησε τα ανθρώπινα» εκεί ανταμώσαν οι δρόμοι μας. Γνωριστήκαμε στα χρόνια των μνημονίων σ΄ένα μικρό πολιτικό χώρο (Ε.π.α.μ) που πότε ήταν σε λειτουργεία τοπικά και πότε σε «αδράνεια». Ο Βάϊος όμως ήταν σταθερά εκεί, ανοιχτός σε κάθε πρωτοβουλία. Όπως κείνη κατά των πλειστηριασμών. Μετρημένοι στα δάκτυλα των 2 χεριών σταθήκαμε αξιοπρεπώς 2 σχεδόν χρόνια απέναντι στο βίαιο μακρύ χέρι της υποταγμένης στην τρόϊκα πολιτείας (αστυνομία). 4κις κληθήκαμε  στο εδώλιο προς απολογίαν (τραγική ειρωνία η 4η κλήση ήρθε Τρίτη, ο Βάϊος έφυγε ξημέρωμα Πέμπτης).  Όταν ο υποφαινόμενος  συγκρούσθηκε, στο 7ο συνέδριο με τον   «ηγεμόνα» του Ε.Π.Α.Μ και προτάθηκε περιφερειακώς η διαγραφή μου ο Βάϊος και η ομάδα απάντησε: «Ο Πέτρος είναι χρήσιμος παρών κι όχι απών». Λίγο ενδιαφέρει το κοινό η συνέχεια (έφυγα αυτοβούλως). Τον ίδιο καιρό τρέχαν οι ζυμώσεις γι’  αυτοδιοικητική σύγκλιση φορέων. Ο Βάϊος και κει ήταν παρών. Παρών ήταν και στο ψηφοδέλτιο της «Συμπαράταξης Λαρισαίων» (δεν εξελέγη). Στις δεύτερες εκλογές δεν κατέβηκε, ανέλαβε όμως επικεφαλής του εκλογικού κέντρου. Παράλληλα ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Δημοτικής Πινακοθήκης Λάρισας βοήθησε το Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα να πάρει τη σημερινή του μορφή. 

Στα δύσκολα τελευταία χρόνια ανταμώναμε συχνά στο γραφείο και για προσωπικές εκκρεμότητες (ακίνητα). Είχε τον τρόπο ως ήρεμη δύναμη να ηρεμεί τον συνομιλητή, να βρίσκει λύσεις. Λέω δύσκολα γιατί μόλις προ 2ετίας οι πολυκατοικίες ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια. Τον ρωτούσα για τα εν Ελλάδι… ε δεν είχε ψευδαισθήσεις: «Ίσως αν τρέξει κάτι στην Ευρώπη, έρθει κι εδώ (ως αντιγραφή). Στα 10 σχεδόν χρόνια που γνωριζόμαστε δεν τον είδα ποτέ θυμωμένο. Μόνο μια φορά στο Αγιόκαμπο  όταν πήγαμε για κάτοψη και μας εμπόδιζαν 2 θηριώδη σκυλιά, έβαλε τις φωνές στην «ανισόρροπη» κυρία: «Καλά δεν μας αφήνετε να πάμε στην περιουσία μας»! Αναγκασθήκαμε να περάσουμε πάνω από όμορο φράχτη.

Εις μνήμην του ξεχωριστού φίλου σταχυολογώ απ΄το διαδίκτυο λίγες γραμμές και τις παραθέτω: – Μου είναι δύσκολο να το πιστέψω ….”Κρατώ ” την εντιμότητα του χαρακτήρα σου ,την σεμνότητά σου σαν άνθρωπος και την προσφορά σου στα χρόνια που πορευτήκαμε μαζί στο Δ.Σ. της Δημοτικής Πινακοθήκης Λάρισας – Μουσείο Γ.Ι.Κατσίγρα . Καλό ταξίδι Βάγιο. Kαλό κουράγιο στην οικογενειά του. (Άννυ Ψάρρα)

–    Υπέροχος, αξιόλογος, σοβαρός, ευαίσθητος, δοτικός με χαμόγελο, πολύ καλός στη δουλειά του. 

– Δεν υπάρχουν λόγια… βιάστηκε. Άννα μάζεψε τα κομμάτια σου και με δύναμη προχώρα. Θα μας λείπει….

 – Καλός άνθρωπος, πάντα ευγενής…έτσι θα τον θυμόμαστε!!! Άννα, Αλεξία, Μαρία ‘να στε γερές και δυνατές να τον θυμάστε… (Φωτεινή Παπαγεωργίου) 

 – «Ευλογημένη οικογένεια… Καλό ταξίδι να έχει… Όλοι οι δρόμοι που θα συναντήσει να είναι ανοιχτοί… Κουράγιο Άννα…. Η δύναμη θα έρθει μετά… Τα στάδια που θα περάσεις πολλά….(Πόπη Χάσταλη) 

Ο ακριβός φίλος, ‘’πατέρας’’,  ΄΄αδελφός’’, Άνθρωπος με (α) κεφαλαίο, δημιούργησε μια ζηλευτή, δεμένη οικογένεια κι έφυγε όρθιος! στα 64. Οι αλλαγές που πρόσμενε (να γίνουμε διαφεντευτές του τόπου μας) δεν ήρθαν. Ούτε καν ξέρουμε αν οι πολίτες είναι ώριμοι, να τις φέρουν. Αν κοιτάξουμε το “μαύρο κουτί” της κοινωνίας μας, θα διαπιστώσουμε πως νοσούμε βαριά και δύσκολα θ’ αντιστραφεί η κατάσταση. Λέμε…«μακάρι», το ρίχνουμε στις ευχές, στην τύχη. Έτσι όμως, δεν γίνεται δουλειά. 

Η σκυτάλη του, δεν έπεσε κάτω. Ήδη την παρέλαβαν η Μαρία (ήδη η  Λάρισα καμαρώνει έργο της, σε κόμβο) και η Αλεξία (Καναδάς) συνεπικουρούμενες απ΄τη μητέρα τους, Άννα.

Παρηγορούμαι από απόσπασμα που είδα τελευταία στο διαδίκτυο: Στη ζωή μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε. Χωρίς υπάρχοντα, λούσα, λεφτά. Εδώ δεν συντρέχει, πάλη τάξεων. Τον εκατομμυριούχο θα τον θάψουν δίπλα στον υπάλληλο που μάζευε σκουπίδια. Ένα μόνο θα πάρουμε μαζί μας. Την αγάπη που πήραμε, την αγάπη που δώσαμε. Βλέπεις η αγάπη είναι μέσα μας και κανείς δεν μπορεί να μας την πάρει. Ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε τα συμφέροντα, ούτε ο θάνατος!

Καλέ μου φίλε έφυγες νωρίς μα εκεί που είσαι, δεν «πλήττεις»  όπως ελλόγου μου. Πλήττω δημιουργικά… Πασχίζω για νάχη ζωή αυτή η ιστοσελίδα μ΄ένα έτερο φίλο. Οι εκκρεμότητες που μαζί πασχίζαμε να λιγοστέψουν, μειώνονται. Όλα καλά. Ααα έχουμε και δημοτικές εκλογές, το στοιχείο σου… Η «Κίρκη» αλλιώς, πάλι κοιτά να με ξελογιάσει. ΝΙΚΗ θα λέγεται, «Καλογιάννης» ή “κανένας” θα δείξει…

Adios amigos. Και τούτη την ώρα σε θρηνώ. Καλή αντάμωση.

* Πέτρος Ιωάννου, συνδιαχειριστής της enotikos.gr ,  απόμαχος της εκπαίδευσης.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *