Λάρισα 16/4/2022
γράφει: ο Πέτρος Ιωάννου*
Αυτό, διαβάζω στην «Εστία» και δεν είναι της πρωταπριλιάς το ψέμα. Είναι μια ἐνδιαφέρουσα ἔρευνα, για τη νέα γενιά, (Ἑλλάδα), που διενεργήθη ἀπ’ τό Eteron / Ἰνστιτοῦτο γιά τήν Ἔρευνα, τήν Κοινωνική Ἀλλαγή, σέ συνεργασία μέ τήν ἑταιρεία Aboutpeople.
«Τό πρῶτο σημαντικό εὕρημα ἔχει νά κάνει μέ τούς ποιούς ἐμπιστεύονται οἱ νέοι (16 – 25 ἐτῶν). Οἱ ἐπιστήμονες παρά τά πυρά πού δέχθηκαν λόγῳ πανδημίας, συγκεντρώνουν ποσοστό ἐμπιστοσύνης 61,8%. Η οἰκογένεια 49,4%, οἱ φίλοι 39,5%, ἡ ἐκπαίδευσις 33,6%, τά κοινωνικά δίκτυα 31,4%, τά ΜΜΕ 29%, οἱ πολιτικοί 6,8%, ἡ Ἐκκλησία 3,8%».
Φαίνεται πως κάτι δεν κάναμε σωστά εμείς σαν Θεολόγοι στα σχολειά, ως γονείς στα σπίτια και το ιερατείο σαν ηγεσία επίσης. Ίσως δεν είναι σωστά διατυπωμένες και οι ερωτήσεις. Πολιτική έκανε κι ο Καποδίστριας αλλά ήταν άλλη πολιτική! Καμιά σχέση με τα λόμπυ εξουσίας που λυμαίνονται ή προσφέρουν στον τόπο με πυξίδα την επανεκλογή των. Άλλο είναι η Εκκλησία, άλλο το ιερατείο. Άλλο οι επίορκοι κι άλλο οι τιμώντες την ιεροσύνη τους. Προσωπικά γεννήθηκα σε θρησκευτική μειονότητα, που μ΄έμαθε μάλλον να μισώ παρά ν΄αγαπώ. Εκτός εδώ και χρόνια, πάσης εκκλησιαστικής φράξιας (προβλέπεται), εκτός κομμάτων, θα βαθμολογούσα πολύ χαμηλά τους χρηματοδότες αυτού του αλαλουμ που ζούμε (ολιγάρχες), «τους εμπόρους των εθνών», τους χειριστές των «ελπίδων» των πολιτών (πολιτικοί), τις ηγεσίες της χριστιανοσύνης που πόρρω απέχουν, ‘κείνων των κατακομβών.
«Το 20% των νέων μετέχει σέ πολιτικές δράσεις, τό 9,5% σέ κάποιο κόμμα ἤ στη νεολαία του, τό 7,3% σέ συλλογικότητα γειτονιάς. Το 54,3% ἀπέχει ἀπ’ τα παραπάνω. Στήν ἐρώτηση, άν θά ψηφίσουν στίς ἑπόμενες ἐκλογές, το 84%, ἀπαντᾶ καταφατικῶς. Αὐτό, τρομάζει τά πολιτικά κόμματα γιατί, δύσκολα προσδιορίζεται η ἰδεολογία των.
Το 51,6% των νέων, είναι 5 με 10 ώρες ημερησίως σε ιστοσελίδες, κοινωνικά δίκτυα. Το 10,6% πάνω ἀπό 10 ὧρες, τό 36,7% λιγώτερο ἀπό 5 ὧρες. Τό 55% δηλώνει ὅτι ἐνδιαφέρεται «πολύ», «πάρα πολύ» νά παρακολουθεῖ τήν ἐπικαιρότητα. Τό 30,5% ἀρκετά. Κύριες πηγές ἐνημερώσεώς τους, τό διαδίκτυο. Οἱ νέοι ἐπιλέγουν κατά 85%, ἐνημερωτικές ἱστοσελίδες και μέσα κοινωνικῆς δικτυώσεως. Όμως αισθάνονται, ἐπιφυλακτικότητα γιά τήν ἀξιοπιστία των. «Βασιλιᾶς» τῶν κοινωνικῶν δικτύων ἀναδεικνύεται, τό Instagram. Μέσῳ αὐτοῦ τό 67,9% παρακολουθεῖ τά πολιτικά κόμματα καί τούς πολιτικούς. Τό 76,5%, δέν κάνει ἀναρτήσεις ἐπί πολιτικῶν ἤ κοινωνικῶν θεμάτων!
7 στούς 10 ἀπήντησαν ὅτι ἔχουν πέσει θῦμα ψευδών εἰδήσεων ἄν κι ἔχουν ἱκανότητα νά τις ἐντοπίζουν, καθώς διασταυρώνουν μιά εἴδηση πού διαβάζουν «πολύ συχνά» ἤ «ἀρκετές φορές» (89%).
Τό 60% δηλώνει ὅτι ἀνησυχεῖ πολύ γιά τήν κλιματική ἀλλαγή, τό 86,9% συμφωνεῖ μέ το ἑλληνικό #Metoo.
Το 59,8% διαφωνεῖ μέ τίς κινητοποιήσεις κατά τῶν ἐμβολίων, τό 20,8% «οὔτε συμφωνεῖ, οὔτε διαφωνεῖ, μ’ αυτά. Τό 48% δηλώνει ὅτι συμφωνεῖ μέ τήν ἵδρυση πανεπιστημιακῆς ἀστυνομίας, τό 31% «οὔτε συμφωνεί, οὔτε διαφωνεί». (Εστία 1/4/2022).
Παλιά θυμάστε τι νούμερα λάμβανε ο Χριστόδουλος, η προεδρία της δημοκρατίας, η Πυροσβεστική; Η 2η κατέστη πλέον διακοσμητική, η 3η θύμα, της ασυνάρτητης πολιτικής των πολιτικών (λειψανδρία, μετάθεση ή σύγχυση αρμοδιοτήτων, αύξηση εστιών φονικών πυρκαϊών, κ.ά.). Έτσι, απώλεσαν, την εμπιστοσύνη μας.
Η Κάπα Research έθεσε ερωτήματα το 2001, τα ίδια και το 2021. Συμπέρασμα; Το «πνεύμα» της Μεταπολίτευσης πνέει τα λοίσθια, με τους βασικούς πυλώνες του οικοδομήματος να τελούν υπό κατάρρευση.
«Το 2001 η Ελλάδα γινόταν αντιληπτή – τόσο απ’ την πλειονότητα των πολιτών της όσο και απ’ τους γειτονικούς λαούς – ως μια μικρή υπερδύναμη στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Η οικονομική κρίση του 2010 έφερε την απαξίωση της χώρας στο εξωτερικό και την απομάγευση της «ένδοξης» ελληνικής ταυτότητας στο εσωτερικό. Η εθνική μας αυτοπεποίθηση δέχθηκε πλήγμα: «Οι Έλληνες, είναι λαός μέτριος που δεν έχει κρατήσει σχεδόν τίποτε απ’ τον πολιτισμό του παρελθόντος» εκτιμά το 50% των ερωτωμένων σήμερα (9% το 2001), «η σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει κάτι σημαντικό να δώσει στην Ευρώπη, κάτι που δεν το έχει η Δύση» δηλώνει το 49% (11% το 2001). Το αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας παραμένει σήμερα ζωντανό (78%), (95% το 2001).
Στην 20ετία, σειρά ερευνών, αποκαλύπτει, παράλληλα με την οικονομική και κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς της Πολιτείας. Μεγαλύτερη πτώση εμπιστοσύνης καταγράφουν θεσμοί, στους οποίους στηρίχθηκε η Μεταπολίτευση: Εκκλησία (-46%), συνδικαλισμός (-32%), ΜΜΕ (-31%), βουλευτές (-25%), δήμαρχοι (-18%). Η τάση, ευνοεί την υπερσυγκέντρωση εξουσίας.
Η σύγκρουση για μια νέα Ελλάδα, διαφαίνεται. Ίσως βρίσκεται σε αναζήτηση, νέας πολιτικής ταυτότητας που ξεπερνά την παράδοση, τη Μεταπολίτευση, τον μοντερνισμό του ’90, στοιχεία με τα οποία πορεύτηκε έως την κρίση του 2010. Η παράταση της πανδημίας, η αβεβαιότητα για το μέλλον, η διάψευση εύκολων λύσεων, εντείνουν το αίτημα για σταθερότητα. Για πρώτη φορά, οι πολίτες κάνουν ένα βήμα πίσω κι αναγνωρίζουν συν-ευθύνη για τα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Αλλά, απογοητευμένοι απ’ την πολιτική τους εκπροσώπηση, εναποθέτουν την ελπίδα βελτίωσης της ζωής τους, στον εαυτό τους.
Το ζητούμενο της σταθερότητας, συνοδεύει το αίτημα, κοινωνικής δικαιοσύνης: «Να οικοδομήσουμε μια χώρα σύγχρονη, σταθερή, χωρίς μεγάλες ανισότητες». Αυτό, κατανοείται, ως προϊόν ρήξεων , συγκρούσεων για τις μεγάλες αλλαγές που απαιτούνται (63%) (45% το 2001). Η επιθετικότητα αυτή παρατηρείται και σε όσους προκρίνουν την κοινωνική δικαιοσύνη αλλά και στους εκσυγχρονιστές. Η αποσύνθεση της Μεταπολίτευσης εγκυμονεί νέες συγκρούσεις» (Ρουτζούνης Αλέξης/ Το Βήμα).
Εμέ άλλα με τρομάζουν. Οι νηοψίες σκαφών μας πλάι σε Ρωσικά (Αιγαίο), η εμπλοκή ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και η πείνα…
* Ο Πέτρος Ιωάννου είναι απόμαχος της εκπαίδευσης.
ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ