Είθισται από αρχαιοτάτων χρόνων η ισηγορία νάναι κομμάτι της δημοκρατίας. Πως γίνεται ιστοσελίδα νάχεις και μια αόρατη μηχανή, κατ’ επανάληψη να σου απαγορεύει να ανεβάσεις το άρθρο σου;
30/4/2025
γράφει: ο Πέτρος Ιωάννου*
Με αυτό το στίχο του Ρασούλη ξεκινά το σχόλιό του ο αθλητικός δημοσιογράφος Γιώργος Χελάκης στην εκπομπή του, για την ΑΕΚ μετά και το νέο της στραπάτσο. Το μυαλό μου όμως παρ’ ότι ενωσίτης απ’ τα 7 μου, από τα χρόνια της χούντας δεν πάει σ’ αυτή την ομάδα. Πάει στην Ελλάδα κι όχι μόνον. Πάει στην Ευρώπη στις ηπείρους και κυρίως στις ΗΠΑ στους πρώην, νυν και επόμενους ενοίκους του Λευκού Οίκου κι όχι μόνον. Tα λομπυς το ‘χουν παρακάνει αλλά και οι ψηφοφόροι δεν πάνε πίσω. Απ’ τον χειρότερο στον χειρότερο. Σπανίζουν οι ώριμες φωνές. Θυμάμαι όταν ήρθε στη Λάρισα ο Παναγ. Κουρουμπλής στο Πανεπιστημιακό, ως νέος υπουργός υγείας, τον χειροκροτούσαν άπαντες. Μόνον ένας συνδικαλιστής του είπε πρώτα να δούμε τα πεπραγμένα σου και μετά παλαμάκια.
Προφανώς οι υπουργοί διορίζονται. Μήπως οι υπόλοιποι εκλέγονται απ’ τη βάση; Δεν τους προκρίνουν οι μηχανισμοί των κομμάτων ή των “χορηγών” και κατόπιν πάμε στη σταυροδοσία για ξεκάρφωμα;
Ένας πορεύτηκε με το σταυρό στο χέρι, ο Καποδίστριας και τον φάγαν Αγγλογάλλοι και Μαυρομιχαλαίοι κι άλλοι… Οι επόμενοι κοίταξαν να μη δυσαρεστήσουν τις μεγ. Δυνάμεις και την τσέπη τους.
Πριν “πυροβολήσουμε” όμως ξενόδουλα κόμματα και ηγεσίες μήπως πρέπει να ειδούμε και τα του οίκου μας. Μεγαλώνουμε ανεξάρτητα παιδιά;
Παλαιότερα σε καιρούς πατριαρχίας έμπαινε ο γονιός στο σπίτι ή ο τρόμος; Η καλύτερη μερίδα στον παλαιάς κοπής άνδρα – πασά. Γεύμα στεγνό χωρίς πολλά πολλά. Αποξενωμένη κατάσταση. Αυτό το καταργήσαμε και δικαίως. Όμως απ’ το ένα άκρο φτάσαμε στο άλλο. Επίκεντρο πλέον είναι ο μπόμπιρας, ο μικρός πασάς, ίσως και η κορούλα. Και φάε …γιατί δεν τρως, να σου φτιάξω αυτό εκείνο το άλλο… Και επώνυμα ρουχαλάκια και γκατζετάκια και του πουλιού το γάλα. Όλα έτοιμα στο πιάτο!
Από τον δυνάστη πατέρα πήγαμε στη δυναστεία των μικρών, που πάντα θα θέλουν περισσότερα. Τα πάντα όλα, για να θυμηθούμε και τον προπονητή Αλέφαντο.
Με αυτές τις ανισορροπίες στο χώρο του σχολείου τί κλίμα θα υπάρχει; Οι καρδούλες των εκπαιδευτικών, όπως και η αφεντιά μου που ηταν επί 30 χρόνια στην εκπαίδευση το ξέρουν.
Πριν γράψουν οι φυλάδες μεγάλα λόγια για τη μεταπολίτευση τη δημοκρατία κ.ο.κ. ας γυρέψουμε αυτό το αγαθό στο πρώτο κύτταρο της κοινωνίας στην οικογένεια. Υπάρχει;
-Αλλού ναί, αλλού οχι… Εκεί στον οικείο χώρο του σπιτιού θεωρώ πως πρέπει να κερδίσουμε κι αυτή τη μάχη. Στα υψηλά κλιμάκια, στα ψηλά τα σκαλοπάτια είναι δύσκολο να φαντασθώ εφαρμογή δημοκρατίας, γιατί τα συμφέροντα είναι τόσα πολλά που επισκιάζουν τα πάντα.
Ακούω δημοκρατία και γελώ… Εδώ ένα άρθρο θες να γράψεις, κουράζεσαι με τένοντες ήδη βεβαρημένους στο όριο και σε μια σταλιά πληκτρολόγιο στο κινητό κι όταν πας να το ανεβάσεις στην ιστοσελίδα σου σου βγάζει κόκκινο! Αυτό μάγκες κι “αμαζόνες” μου ούτε λέγεται ούτε είναι δημοκρατία είναι καθαρή αλητεία .
Βλέπετε αναγκάζομαι να επιστρατεύσω ένα συγκεντρωτικό ηγέτη τον Κάστρο, δικτάτορα αριστερό στην ουσία για να αποδομήσω το δυτικό σύστημα που παριστάνει τη δημοκρατία…
Και επειδή τα παραπάνω μοιάζουν αφοριστικά, θα σας πω και μια σωτήρια εκδοχή αν η Ελλάδα, οι νεοέλληνες δηλαδή θέλουν να ζήσουν να επιβιώσουν εν μέσω συμπληγάδων διεθνών και ντόπιων συμφερόντων.
Με τη σημερινή εικόνα οι πιθανότητες είναι απειροελάχιστες. Αν όμως παρατηρήσει κι εφαρμόσει χαρακτηριστικά αθλητών, υπάρχει ελπίδα!
Οι αθλητές διαθέτουν: άμιλα, αντοχή, ενάργεια, κατάθεση ψυχής, πείσμα, διεκδίκηση του άθλου ακόμη κι αν φαντάζει αδύνατος, δύναμη, υπομονή, υπέρβαση εαυτού – αντιξοοτήτων, ηρεμία, ταπεινότητα, ένστικτο δικαιοσύνης (δηλ. Θέλουν να νικήσει ο καλύτερος), ισορροπία, ανατροφοδότηση της αυτοπεποίθησης, συγκίνηση, επαγγελματισμό, στοχοθεσία, ομαδικότητα, απλότητα, περηφάνια, διάκριση, κατανόηση, σκληρή προπόνηση – δουλειά, εντιμότητα (όχι όλοι) αγάπη γι’ αυτό που επέλεξαν κ.ο.κ.
Οι κοινωνίες ειδικά οι δυτικές κυρίως έχουν χαρακτηριστικά Νάρκισσου… Ακριβώς τα αντίθετα από όσα παραπάνω κατέθεσα. Ούτως εχόντων των πραγμάτων ένας αδίστακτος γείτονας, μόνος ή με δορυφόρες χώρες μπορεί να μας κάνει φοβερή ζημιά!
Στο σημείο αυτό θα διακόψω τη ροή της σκέψης μου και θα επανέλθω σύντομα, όχι Θεού θέλοντος αλλά του συστήματος επιτρέποντος.
*Ο Πέτρος Ιωάννου είναι διαχειριστής της ιστοσελίδας enotikos.gr
