Λάρισα 6/4/2018
γράφει: ο Πέτρος Ιωάννου*
- Μ΄αυτό το ακροτελεύτιο ανάγνωσμα του προφήτη Ιερεμία έκλεινε η εωθινή τελετή το βράδυ της Μ.Τετάρτης και στο μυαλό μου αναριπίζονται όλες οι μέρες. Μήπως με την είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα δεν άρχισε για το ιερατείο, τους γραμματείς και φαρισαίους η αντίστροφη μέτρηση; Το ίδιο βράδυ δεν θυμόμαστε τον πάγκαλο Ιωσήφ; Ποιός τον πρόδωσε;
Τα ίδια τα αδέρφια του και πέρα απ΄τη δικαίωση, τον θρίαμβο ένας ολόκληρος λαός μεγαλώνει στην σκλαβιά των Αιγυπτίων.
Τη Μ.Τρίτη μνείαν ποιούμεθα των 10 παρθένων.Οι 5 φρόνιμες, έξυπνες δηλαδή, μετείχαν στις χαρές του Νυμφίου ενά οι 5 μωρές όχι, αυτοπροδομένες απ΄την δική τους αμέλεια.
Την Μ.Τετάρτη θυμόμαστε τη πρωτοβουλία του Ιησού να νίψει τα πόδια των Μαθητών. Αυτό βλέπετε να γίνεται απ΄τους «ηγέτες» των κατά τόπους Εκκλησιών – διοικητές; Να μια ακόμη ετεροβαρής, ετεροχρονισμένη στο διηνεκές προδοσία.
Την Μ.Πέμπτη ξετυλίγεται η προδοσία απ΄τον Ιούδα οι προσχηματικές δίκες, τα βασανιστήρια, η άρνηση του Πέτρου,η υποκρισία του Πιλάτου κι η σταύρωση.
Την Μ.Παρασκευή η προδοσία των 10. Μόνο ο επιστήθιος μαθητής Ιωάννης, η Παναγιά και πλειάδα μαθητριών συμπάσχει κάτω απ΄τον σταυρό αψηφώντας τον φόβο των Ιουδαίων. Με θεατρικό τρόπο γίνεται η αποκαθήλωση με πρωταγωνιστές δύο απ΄τον ευρύ κύκλο μαθητών τον Νικόδημο και τον Ιωσήφ απ΄την Αριμαθαία, μ΄ αποκορύφωμα τα εγκώμια τo απόβραδο. Ο επιτάφιος θρήνος αρχίζει με «την ζωή εν τάφω» κι απ΄τον λυπητερό σκοπό ολοκληρώνεται με χαρμόσυνο τρόπο.
«Ώ γλυκύ μου έαρ που έδυ σου το κάλλος»; μονολογεί η Παναγιά για να στέρξει στην ιδέα της πελεκάνας: «ώσπερ πελεκάν την πλευράν σου τρωθείς Λόγε».
Όταν στη φωλιά τα πελεκανάκια από δείγμα φιδιού κινδυνεύουν άμεσα, τρυπά εκείνη με το ράμφος την κοιλιά της, εκείνα δε σπεύδουν να πιούν από δαύτο ως αντίδοτο .Πεθαίνει, θυσιάζεται εκείνη για να ζήσουν εκείνα.
Αγόγγιστα καρτερικά όπως και στην Γεθσημανή υπομένει νέους φρικτούς πόνους. Ψυθιρίζει απ΄τους ψαλμούς του Δαυίδ «Ελωϊ Ελωϊ ίνα τι εγκατέλειπες με» κι ολοκληρώνει το μαρτύριο με την φράση «Τετέλεσται» Μετά τη σταύρωση ο Χριστός στον άδη πατά το κράτος του θανάτου και δίνει εκ νέου ζωή με την τριήμερο έγερσή Του.
Παρά την ανάστασή του, ακόμη υπάρχει δυσπιστία κι όχι η δέουσα πίστη.
Όπως προχθές προσμένοντας τον οβελία δύο κάποιας ηλικίας πολίτες μοιράζαν το μαράζι και τον καυμό τους απ’ το Ευρώ και δώθε…Υπήρχε περίπτωση να μην χωθώ!
– Ωραία τα λέτε μα κόμματα που ΄ναι κατά του Ευρώ δεν τα επιλέγετε;
– Γιατί μας ρώτησαν ποτέ αν θέλουμε το Ευρώ; με ανταπάντησε ο ένας εκ των δύο. Μήπως έχουν κάποιο δίκαιο;
Ως πότε θα τρέχει η κοινή γνώμη πίσω από γηρασμένους και νέους εσχάτως «προικισμένους» τάχα ηγέτες που θυμίζουν θίασο και παιδική χαρά.
Γιατί να προδίδουμε και να προδιδόμαστε; Γιατί οι 2 άνδρες των ενόπλων δυνάμεων να αίρουν τις δικές μας αμαρτίες; Γιατί να γινόμαστε θύτες και θύματα εσαεί; Γιατί νάμαστε μονίμως εκτός νυμφώνως; Γιατί επιλέγουμε την ψευδαίσθηση αντί την αίσθηση;
Χρονιάρες μέρες είναι, παρακάμπτω τους δια Χριστόν σαλούς που από αγιότητα, εθελούσια κάναν τον τρελό, για να εισπράξουν την καταφρόνια και θα σας αποχαιρετήσω με μια πρόποση .Αφού πίνουμε και πίνουμε δεχθείτε και την ραδιοφωνική «πρόποση» του φίλου του Σταμάτη:
Την εποχή πού κυρίαρχη ιδεολογία στις ΗΠΑ ήταν το «αμερικάνικο όνειρο» και οι πολίτες λόγω καταναλωτισμού, είχαν αποκτήσει πλήθος πλαστών αναγκών, με αγαθά μάλλον περιττά, ορθώνεται μια ολιγάριθμη ομάδα συγγραφέων που αναθεωρούν τα δεδομένα! Η γενιά των Μπιτ (ρυθμός-χτύπος) με τους Τζάκ Κέρουακ, υποστήριξαν πως είναι κρίσιμο ο άνθρωπος να απαλλαγή μας από ιδέες πλούτου και αφθονίας.Μ΄ ένα άλλο τρόπο ζωής, μέσω της εθελούσιας φτώχειας θα μπορούσε κάποιος να κατακτήσει την ευτυχία.
«… Οι μόνοι που αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται για να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν, που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριώνται ή δεν λένε κοινότοπα πράγματα, αλλά που καίγονται, καίγονται, καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά…» γράφει ο Τζάκ Κέρουακ.
«Aς πιούμε στην υγειά των τρελών, των απροσάρμοστων, των επαναστατών, των ταραχοποιών.
Σε αυτούς που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, που δεν τιμούν τους κανόνες, που δεν σέβονται την τάξη…
Μπορεί να τους επαινέσεις, να διαφωνήσεις, να τους τσιτάρεις, να δυσπιστήσεις, να τους δοξάσεις ή να τους κακολογήσεις.
Αλλά δεν μπορείς να τους αγνοήσεις.
Γιατί αλλάζουν πράγματα.
Βρίσκουν, φαντάζονται, βοηθάνε, ερευνούν, φτιάχνουν, εμπνέουν.
Σπρώχνουν μπροστά τα πάντα.
Ίσως, πρέπει να είναι τρελλοί.
Πώς αλλιώς θα κοιτάξουν ένα άδειο καμβά και θα δουν έργο τέχνης;
Ή θα καθίσουν στη σιωπή και θ’ ακούσουν τραγούδι που δεν έχει γραφτεί;
Εκεί που κάποιοι βλέπουν τρελούς, εμείς βλέπουμε μεγαλοφυΐες.
Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ότι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο,
είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν».
Ανέκαθεν οι κοινωνίες αποτελούνται απ΄τους «καθώς πρέπει» (μεταξύ αυτών και οι σταυρωτές του Χριστού), κι από μας του «περιθωρίου».
Τη δε υστεραία, ξέρουμε καλά ποιούς θα τιμήσετε και πάλι δια της «εμπιστοσύνης» σας, με δεκάδες άλλοθι και δικαιολογίες …προφανώς τους σύγχρονους σταυρωτές μας!
Με μια λεπτομέρεια όμως ,σήμερα θρηνούν βουβά οι γονείς των 2 στελεχών του στρατού και υποφέρουν έγκλειστοι όντες εκείνοι, αύριο όμως θα υποφέρουμε εμείς…
… είπα και ελάλησα και αμαρτίαν ούκ έχω .
Χριστός ανέστη φίλες και φίλοι
* Ο Πέτρος Ιωάννου ήταν καθηγητής, υποψ. Βουλευτής τώρα δε ραδ. Παραγωγός
ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
