γράφει: ο Πέτρος Ιωάννου*
Στη ζωή δεν είναι όλα ροδοκόκκινα, ούτε όλα μαύρα. Στον καθένα μας ανήκουν επιλογές πότε επιτυχημένες και πότε λαθεμένες. Ο καθένας εξ ημών φροντίζει για τις πινελιές… του.
”Κακιούλες” έβγαλε η πρώην καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο, συγγραφέας Λένα Διβάνη, για το γάμο. Πλην όμως δεν είναι άλλο απ΄την δικιά της αλήθεια, το δικό της μοντέλο ζωής.
Κι έμαθα επίσης λέει στο bovary / 12|03|2018 στη ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ ότι ο γάμος δεν κάνει καλό στην υγεία, ούτε τα παιδιά. Εγώ, πέντε χρόνων ήξερα ότι δεν θα κάνω παιδιά ούτε θα παντρευτώ. Εβλεπα τον πατέρα μου που έπασχε με κάθε τι που κάναμε…
Στον Βόλο, ως αστική πόλη, μεγαλώσαμε ωραία. Δεν υπήρχε καμιά καταπίεση από το σπίτι. Η καταπίεση ήταν μόνον η αγωνία για την υγεία μας
«Οι έρωτες καθόρισαν τη ζωή μου. Αλλά με κανέναν δεν έκανα ούτε κάνω σχέδια οικονομικού τύπου. Φίλους έχω, από το συγγραφικό συνάφι λίγους και καλούς – τον Χωμενίδη και τον Μπαμπασάκη. Εχω και από το κινηματογραφικό.
Είναι μοναχική η δουλειά μου κι εγώ είμαι μοναχικός άνθρωπος -και ταυτόχρονα κοινωνικός. Εχω συζήσει, αλλά τώρα πια δεν θέλω. Ο καθένας σπίτι του. Να βλέπεις τον άλλον σαν ραντεβού. Επίσης δουλεύω σπίτι, οπότε δεν θέλω να το διαταράξω αυτό. Εχω πια την πολυτέλεια να λέω “αυτό θέλω”.
Και τελευταία στον Δημήτρη Γιαγτζόγλου, για την εκπομπή ”Δύο στις 10”:
«Για εμένα είναι για εμένα φυλακή και νομίζω ότι για όλους πια. Ο θεσμός ξεφτίζει και το 60% παίρνει διαζύγιο σύμφωνα με τα αρχεία του δικηγορικού συλλόγου. Δεν γίνονται πια γάμοι, γίνονται γαμοβαπτίσεις. Τώρα το παιδί έγινε το θέμα, ο γάμος είναι πολύ παλιακός. Όπως και η παραδοσιακή οικογένεια είναι πολύ παλιακή. Τώρα η οικογένεια μπορεί να είναι οι φίλοι σου, μπορεί δύο άντρες, δύο γυναίκες, μία γυναίκα και το παιδί της. Κάποτε ήταν μπαμπάς, μαμά, παιδί. Τελείωσε αυτό. Κάντε μας τη χάρη, προχωρά ο κόσμος»…
Υπερβολές, που θα τις βάλω για λίγο στη βάσανο της λογικής ή της βεβαιότητας που λέγεται πίστη.
A)Προχωρά ο κόσμος αλλά σαν το καράβι που σαλπάρει απ΄το λιμάνι με ούρειο άνεμο αλλά δεν ξέρει κατά που να τραβήξει. Είναι δυνατόν κοπέλι μέσα σε 5 χρόνια να είναι στρέιτ, λεσβία και απροσδιορίστου σεξουαλικού προσανατολισμού;
Β) ”Κέντρο το παιδί” ; Άλλη μια χρεοκοπημένη άποψη. Μου θυμίζει Γερμανίδα παλιά που αποζητούσε σύντροφο Έλληνα όχι παντοτεινό αλλά μέχρι να της χαρίσει παιδί… Φυσικά ο Έλληνας έγινε ”Λούις”… Πρώτος ο αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος όρισε επίκεντρο των σχέσεων το ζευγάρι. Από κείνη την αρμοστή σχέση των 2 θα κλέψουν και τα παιδιά. Αντίληψη που συμμερίζονται και σήμερα πολλοί ψυχολόγοι. Τα παιδιά είναι καρπός της αέναης αγάπης των γονιών. Δεν σκάψαμε και τα βρήκαμε στην άμμο…
Γ) Το ”προχωρά ο κόσμος” φέρνει στο μυαλό μου εικόνα κτιρίου. Ο μηχανικός προχωρά το έργο μπροστά αλλά οι όροφοι δεν είναι απεριόριστοι. Πορεύεται με κανόνες, δίνοντας μεγάλη σημασία στη θεμελίωση, ελέγχει τη στατικότητα και κάπου η οικοδομή τερματίζει, έχει ταβάνι! Στανταρ υπάρχουν και στη σχέση και στα πρόσωπα. Αλλιώς ας βρούμε, ας γυρέψουμε και νέους ατραπούς. Γάμος πολυπρόσωπος, μέχρι 4 ή 7 άτομα (αρχαίο μοντέλο), γάμος με κατοικίδιο, κοινόβια σεξουαλικής κοινοκτημοσύνης κ.ο.κ αλλά δεν νομίζετε πως πάει μακρυά ο πειρασμός, ”πειραματισμός” και η βαλίτσα… του ακόρεστου, ακαθόριστου και τυφλού πάθους;
Ο γάμος πράγματι είναι αρχαίος, γιατί είναι ισόκαιρος του κόσμου. Όμως αυτή η κοινωνική συνθήκη και ανάγκη, αυτός ο ιστορικός συμβιβασμός, αντέχει στο χρόνο. Οι κρίση που περνά ως θεσμός, οφείλεται περισσότερο στην αβεβαιότητα, ανασφάλεια, στα ελλατώματα των ”συμβαλομμένων” κι όχι στην υφή αυτού καθ΄αυτού του θεσμού που για τον μεγάλο εκφραστή της χριστιανοσύνης τον απ. Παύλο είναι μυστήριο και δη μέγα. Το μυστηριώδες δεν είναι απαραίτητα η ιερότητα, όσο το πως θα μπορέσουν να συμβιώσουν ένας λόγου χάρη απ΄την Πολυνησία με κάποια ας πούμε απ΄την Σκωτία…
”Σκοτεινή” υπόθεση αδέρφια ο γάμος; Όχι, απλά χρειάζεται δυνατούς παίχτες! Γιατί ο γάμος είναι δέσμευση! διαρκής και δεν φτάνουν οι αιώνιοι όρκοι… της τελετής.
Κάθε χρόνο στη Γ’ Λυκείου υπήρχε στα γραπτά η ερώτηση: ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα; Ο καθείς έγραφε την άποψή του. Αυτή που θυμάμαι είναι η προφορική απάντηση μιας κοπελιάς στο μάθημα. Μου έκανε εντύπωση: ”Σκοτώνει αυτόν που δεν υπάρχει για σκότωμα”…
Θα σας αποχαιρετήσω για σήμερα με κάποια συμβουλή όχι δική μου. Σε 6 μέρες θάμαι 63 γεμάτα και δόξα τω Θεώ γεμάτος και από εμπειρίες, χαρές, και δυσκολίες… Γιατί ερωτεύεσαι μεν το συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά μαζί ”παντρεύσαι” συνήθως και το σόι της συντρόφου. Είμαι 42 χρόνια με το ίδιο πρόσωπο και γιατί να μετανοιώσω για τις τότε επιλογές μου; Πέντε χάριτες συν ο τζούνιορ, ο βενιαμίν μας κάνουν έξι παιδιά και 7 προς το παρόν εγγόνια. Ζωή νάχουμε, νάχετε, νάχουν! Με τις διπλές σπουδές των, τα αμόρε τους, όλα καλά.
Και η ”συμβουλή” που δεν είναι συμβουλή αλλά ερώτημα, καταγεγραμμένο κι αυτό από κορασίδα άλλου σχολείου, σε εκδρομή στο Αλκαζάρ της Λάρισας:
– ”Κύριε ρίχνετε ξύλα στο τζάκι σας”;
Υπονοώντας τη σχέση με τη σύζυγο. Αυτό είναι το στοίχημα, το γαμότο… Υπάρχει άλλος τρόπος να μείνει άσβεστη η φωτιά, μέχρι να κλείσουν για πάντα τα βλέφαρα κι οι χτύποι της καρδιάς;
”Πετραδάκι πετραδάκι για τα σένα το ‘χτισα της αγάπης το τσαρδάκι”… αντηχούσαν παλιότερα οι στίχοι του Καρδάρα. Με πόση επιμέλεια χτίζουν τη Φωλιά τους τα πουλιά… Θέλει και λίγο υπομονή ντε… Φιλώ σας κοπέλια.
Καλό βόλι amigos.
* O Πέτρος Ιωάννου είναι απόμαχος εκπαιδευτικός και διαχειριστής της enotikos.gr
