12/10/2023
σημειώνει: ο Πέτρος Ιωάννου
Ανάξιες ηγεσίες, οικονομικοί πόλεμοι, υβριδικοί και οι άλλοι με τα κουμπούρια (ειδεχθούς βαρβαρότητας) μας πάνε ξανά πίσω, 70 χρόνια πίσω, όπου στα χωριά προγραμμάτιζαν ένα κοτόπουλο τη βδομάδα. Φτώχεια, αλλά και μεγαλείο που δεν έχουμε σήμερα.
A ξέχασα την αστυφιλία, αύριο μεθαύριο χωρίς ενδεχομένως τις δέουσες βιομηχανίες ίσως πούμε το ψωμί ψωμάκι και τον κόκκορα κοκκοράκι όπως στο Κονγκό. Εκεί, προτίμησαν ν’ αφήσουν τις καλύβες, τους οικισμούς τους, στην επαρχία, στη Ζούγκλα χάριν της πρωτεύουσας, όπου θα βρίσκαν δουλειά.
Εκεί διαπίστωσαν πως δουλειά έχει μόνο για λίγους, τους πέριξ του δικτάτορα, υγεία δεν έχει, πεθαίνεις, σχολεία ναι 60/70 στην τάξη στα δημοτικά και για λίγους οι ανώτερες σπουδές. Δεν έχει και το κοκκοράκι που είχαν κοντά στη Ζούγκλα. Κάπως έτσι πρέπει να είναι και σ’ άλλες Αφρικανικές, Λατινοαμερικανικές κι Ασιατικές χώρες.
Μετά βεβαιότητας σε χώρες που έζησα, Κονγκό, Αιθιοπία και Σουδάν (1997 -2008). Επισημαίνω σε καλές περιόδους, τώρα είναι απείρως χειρότερα, ειδικά στο Σουδάν που οι μάχες μεταξύ φατριών, επίδοξων τυράννων, γίνονται, τετράγωνο, τετράγωνο και τα πάντα καίγονται και γκρεμίζονται στην ίδια τη πρωτεύουσα, το Χαρτούμ.
Τη 10ετία που γεννήθηκα (1961) σε καιρούς μεταπολεμικούς, με δραχμή! και βιομηχανία, η ανάπτυξη κάλπαζε στο 8 – 9 %, σήμερα;
enotikos / Πέτρος Ιωάννου