Γράφει : η Ειρήνη Μουμούρη*
Σέβομαι νεκρούς και ζωντανούς και δεν θα βρίσω γραπτώς –προφορικώς όμως δεν έχω σταματήσει τα μπινελίκια. Θέλω να τα πω γιατί για τον καρκίνο μέχρι τώρα υπήρχε θλίψη παντού. Μετά τις «πνευματικές» μέρες η ντροπή δεν υπάρχει πουθενά! Γραμμένο για αυτούς, που δεν μπορούν να μιλήσουν κι εμείς ανάβουμε το καντήλι τους, γραμμένο για όλους όσους παλεύουν για να μείνουν το «Έσοδο» μας και ας τους λένε απάνθρωπα «Έξοδο».
Ο καθηγητής προσφωνείται πάντα ως κύριος καθηγητής. Κάποιοι άνθρωποι καταργούν ως αυτόχειρες την λέξη «κύριος» και την αξία τους με λίγες φράσεις: « Ένας καρκινοπαθής τελικού σταδίου δεν είναι υποχρεωτικό.. Δεν θα τα καταφέρει, δεν έχει καλή πρόγνωση, πρέπει κάποια στιγμή να τραβήξουμε μια γραμμή. Γιατί; Γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στα έξοδα, που χρειάζονται για την αντιμετώπιση ορισμένων ανθρώπων».
Ο καθηγητής μας έδειξε ξακάθαρα, πως πίσω από έναν τίτλο επιστήμονα, ορκισμένου στον Ιπποκράτη υπάρχει μόνο ενας κακόψυχος λογιστής. Αναντίρρητα, η πιο επικίνδυνη επιστήμη είναι η παλιανθρωπιά! Έχουμε πλεόνασμα σε λογιστές της υγείας. Έχουμε έλλειμμα σε επιστήμονες – λειτουργούς.
Όταν ο γιατρός σκέφτεται πρώτα σαν ταμείο, έπειτα σαν πολιτικός και καθόλου ως άνθρωπος πρέπει να του δώσεις ένα κουτί σπίρτα. Ένα κουτί σπίρτα για να κάψει τα περισπούδαστα πτυχία του, που η απανθρωπιά του, χαρτιά και μάλιστα επικίνδυνα τα καταντάει. Απόδειξη και η ανακήρυξή του σε πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής και Δεοντολογίας . Τίτλος στα αλήθεια τραγικής ειρωνίας!
Ένα παιδί σε ογκολογικό νοσοκομείο καταδικασμένο εξυπηρετεί την σχέση «Κόστους- Οφέλους», που επικαλείσαι; Όχι βέβαια! Για αυτό και τα παιδιά με καρκίνο πρέπει να υπολογιστούν σε τιμή κόστους! Να είμαστε λογιστικά σωστοί! Δεδομένου ότι προκαλεί μόνο ζημίες στην εταιρεία της Υγείας, πάνω στην οποία έχεις στεριώσει την καριέρα σου.
Δεν είναι τελικού σταδίου οι ασθενείς, είναι σε τελικό στάδιο σήψης οι μορφωμένοι- παραμορφωμένοι ψυχικά, που τους αντιμετωπίζουν σαν κρατικό έξοδο. Αυτόν, που λες κρατικό έξοδο ήταν για χρόνια κρατικό έσοδο. Είναι για πάντα έσοδο αγάπης για την οικογένειά του. Ο καρκινοπαθής γίνεται μεγάλο και παράνομο έσοδο για τις τσέπες γιατρών- εισπρακτόρων, που πάνω στον καρκίνο έχουν στήσει το πιο σκληρό μαγαζί. Σίγουρα θα έχεις ακούσει και για αυτό το «Όφελος».
Έρχεσαι εσύ να κάνεις διαλογή ανάμεσα σε ανθρώπους, που παλεύουν για να κερδίσουν και την μια ώρα ζωής. Ζητάς να τους σβήσεις μονοκονδυλιά, τραβώντας μια γραμμή, όπως μισάνθρωπα λες. Μετά παρεμβαίνει το κόμμα και από μικρός Θεός γίνεσαι φοβισμένο ανθρωποειδές καριέρας, που ζητάει μια κούφια συγγνώμη. Ο καρκίνος έχει δώσει μέσα σε κάθε σπίτι κι ένα μνήμα, μια πληγή, που δεν κλείνει ποτέ. Οι δικοί μας νεκροί και όσοι παλεύουν να μείνουν ζωντανοί δεν έχουν ανάγκη από την ψεύτικη και αναγκεμένη συγγνώμη σου, σκέτη προσβολή είναι.
Άλλωστε, η συγγνώμη σε αυτό τον τόπο έχει γίνει ένα συγχωροχάρτι άνευ προηγουμένου για νεκρούς και για ζωντανούς και δεν κοστίζει τίποτα. Ποια συνεπώς η ουσία της;
Ο αποκλεισμός σου από την βουλή δεν είναι τιμωρία. Σε κρύβουν μέχρι να ξεχαστείς, παραμένεις όμως απαραίτητος στο σύστημα τους. Στο μεταξύ είσαι γιατρός και καθηγητής συνεχίζεις να διδάσκεις νέα παιδιά. Αυτή είναι η ζημιά, που καθημερινά κάνεις γιατί τους δείχνεις ότι καλός γιατρός είναι ο ψυχρός γιατρός, ο λογιστής γιατρός.
Εμείς, που δουλεύουμε για χρόνια μέσα στα νοσοκομεία λέμε ένα ανέκδοτο «Ποια είναι η διαφορά του Θεού από τον γιατρό; Ο Θεός δεν πιστεύει ότι είναι γιατρός!». Ανέκδοτο αληθές, που απευθύνεται σε ιατρούς αλαζόνες και όχι σε αυτούς, που μένουν δίπλα στους ασθενείς τους, πιο πολλές ώρες από αυτές, που βλέπουν την μάνα και τον πατέρα τους.
Η παραίτηση του κάθε manager ασθενών είναι το ζητούμενο, δεν μας δίνει κανένα όφελος η παραμονή του σε νοσοκομείο ή πανεπιστήμιο. Πώς να διδάξει και πώς να θεραπεύσει ανάργυρα; Ο καθηγητής -λογιστής όλα αργυρώνητα τα σκέφτεται και τα υπολογίζει.
Υπολογίζει τα πάντα εκτός από την Μοίρα. Η Μοίρα επιστρέφει πάντα την κάθε Ύβρη, όποιου μικρού για Θεός πιστεύει ότι είναι!
Για αρχή εμείς οι συγγενείς των καρκινοπαθών επιστρέφουμε τα λόγια σου « Ένας εγωπαθής τελικού σταδίου δεν είναι υποχρεωτικό.. Δεν θα τα καταφέρει, δεν έχει καλή πρόγνωση, πρέπει κάποια στιγμή να τραβήξουμε μια γραμμή. Γιατί; Γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στα έξοδα, που χρειάζονται για την αντιμετώπιση ορισμένων υπανθρώπων».
Πάτησε πάνω στο καθημερινό χτικιό, δεν σεβάστηκε την Ελπίδα και την έβγαλε στο μέτρημα, δεν υπολόγισε ούτε τους νεκρούς μας, ούτε τους ζωντανούς, που παλεύουν. Να φύγει και να πάει ως «πνευματικός» να μονάσει. Αρκεί μόνο να μην σκεφθεί και εκεί να εκποιήσει και το μοναστήρι, μετρώντας τα οφέλη του Θεού! Όποιος έχει ζήσει δίπλα σε καρκινοπαθή τελικού σταδίου έμαθε τι θα πει Θεός , έμαθε ότι η Ζωή ξοδεύεται αγαπώντας και όχι μετρώντας χρήμα.
Εαν θες να μάθεις το μέτρημα καθηγητά – λογιστή μείνε δίπλα σε έναν καρκινοπαθή για να μετράς την κάθε ώρα και μέρα για ζωή κερδισμένη!
Υ.Γ. Γραμμένο για όλους αυτούς τους λογιστές-γιατρούς, που συμφωνούν με την τακτική της διαλογής, δυστυχώς είναι και άλλοι και δεν διστάζουν να μιλήσουν λίγο πριν την κάλπη. Υπερκομματικά αυτοί οι γιατροί νοσούν και προκαλούν τώρα, που επίσημα έχει ήδη ανακοινωθεί η ραγδαία αύξηση σε ογκολογικους ασθενείς.
Προκαλούν πάνω σε αυτή την “σύμπτωση”‘; Τίποτα δεν γίνεται τυχαία!
* Η Ειρήνη Μουμούρη, σπούδασε Νοσηλευτική, Φαρμακευτική και υπηρετεί στον Άγιο Ανδρέα Πατρών.
