1/4/2025
σημειώνει: ο Πέτρος Ιωάννου*
Παλιά υπήρχε το ερώτημα “Να ζεί κανείς ή να μη ζει” ; Αφού λοιπόν αυθόρμητα χωρίς να το απαντήσουμε ή να το πολυσκεφτούμε συνεχίζουμε να ζούμε με επιτυχίες και όχι, με ποιότητα και μη φτάνουμε και στην άλλη απόφαση.
Μαγκούφης στη ζωή ή με το ταίρι μας; Κι εδώ παίζει αν το πολυβασανίσαμε ή όχι το θέμα. Ενίοτε τα θεματάκια μας πάνε σαν το γοργό ποτάμι ή σαν το φορτωμένο γαϊδαράκο ή σαν ένα λειψό σε νερό ρυάκι που η μούχλα είναι περισσότερη και το νερό κελαρυστό δεν το λες.
Όταν με το καλό βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος, ο συνάνθρωπός μας, πάλι έρχονται δεύτερες σκέψεις: Να κάνουμε ή όχι παιδιά;
Δυστυχώς αυτές τις αβουλίες τις έχουν πολλοί και πολλές, περισσότερο και λιγότερο ώριμοι, σταρ ή καθημερινοί άνθρωποι . Συμπέρασμα; Η Ελλάδα όλο και θα μικραίνει. Θα αργοπεθαίνει όπως έλεγε ο Βέγγος. Το κράτος αν ήθελε κάτι, θα κινούσε σχολές γονέων, σύμβουλους οικογένειας, ψυχολόγους, οικονομική πολιτική, εκπαιδευτική πολιτική, κάτι άλλο από αυτό που ανεπιτυχώς κάνει ή δεν κάνει σήμερα.
Πολιτική βούληση δεν , προσωπικές υπερβάσεις δεν… άρα τί μένει; Το καταστροφικό μοντέρνο αερικό που μεγενθύνει την ήδη υπάρχουσα ανασφάλεια. Από το ένα άκρο της δίχως καριέρα ”υποτελούς” στον άνδρα γυναίκας πάμε στο άλλο άκρο της αποθέωσης του εγώ της καριερίστικης δίχως ταβάνι ανέλιξης. Όταν πολλοί ψάχνονται για το φύλο κι έχουμε 5-6 κατηγορίες φαντάζεστε το παραπάνω ζόρι που έχει η ευθύνη της μητρότητας ή του πατέρα. Στο μεταξύ ξεχνούν και δύο τινά: α) κατά πως λένε οι ειδικοί, στα 37 καταστρέφεται το 90% των προϋποθέσεων γονιμότητας και β) ανέβηκε μεν ο μέσος όρος ζωής μα δεν υπάρχουν βεβαιότητες για την επόμενη μέρα. Μετά την περίοδο του κορωνιού πιστεύω και βλέπω πως τα ξαφνικά αυξήθηκαν κατά πολύ. Ήμουν μικρός και γέρασα (64) με το σλόγκαν “ουδέν μονιμότερο του προσωρινού”. Δεν καταλαβαίνω αυτή την άρνηση. Αν σκέφτονταν και οι γονείς μας έτσι θα υπήρχαμε;
-Μπορούμε να βάλουμε φρένο στη ζωή;
-Με αυτά τα “περίτεχνα” θέλουμε να αποφύγουμε ευθύνες κι αρχίζουμε τις δικαιολογίες;
-Πώς καταφέρουμε και χτίζουμε σχέσεις, 🏡 🏠, καριέρες και δεν γουστάρουμε το επέκεινα στάδιο της ζωής, του ερχομού παιδιών και της ανατροφής των;
Ας μη λέμε πολλά τα παιδιά είναι καρπός αγάπης, λίγοι πολύ λίγοι είναι οι γονείς τέρατα.
Φίλες, φίλοι αν κρίνω από το δικό μου τρόπο σκέψης είμαι υπέρ των γρήγορων αποφάσεων. Σε πολλές περιπτώσεις δεν χρειάζεται καν να αποφασίσεις. Κυλούν τα πράγματα ”ημιαυτόματα” και εν τέλει έρχονται καλύτερα κι απ΄το αν το μελετούσες… Αυτό που έχουμε κατά νου να το κάνουμε κάποτε ας το κάνουμε τώρα. Θυμάμαι στο πέρας του γάμου να δηλώνω σε ευχή πως θέλω 4 παιδιά αλλά η ζωή έφερε πλείονα. Πέντε κόρες τα πρώτα κι ακολούθησε ο βενιαμιν. Πιστεύω στη ζωή που έχει αυθορμητισμό και λιγότερο ή καθόλου χρονοδιαγράμματα… Διαφορετικά δεν πειράζει, όλα επιλογές είναι κι όλα εδώ πληρώνονται.
Adios amigos
Καλό μας βράδυ
* Ο Πέτρος Ιωάννου, είναι διαχειριστής του enotikos.gr
