Γράφει: η Ειρήνη Μουμούρη
«Χρυσή κλωστή και βελονιά , ποιός θα δικάσει τον φονιά;» λέει το πολυτραγουδισμένο τραγούδι του Κορφιάτη Μιχάλη. Για χρόνια με την ίδια απορία ξημερώνει η ζωή μας. Ως κοινωνία τα καθημερινά εγκλήματα, που ζούμε είναι πια μόνο μεγάλα, με τα μικρά τελειώσαμε! Ποιός δικάζει τον φονιά της καρότσας; Ποιος δικάζει τον φονιά των συνόρων μας; Ποιός δικάζει τον φονιά του λαού μας; Ποιος δικάζει τον φονιά του σαπιοκάραβου;
Ποιόν δικαστή έχει αυτή η χώρα, που έχει γίνει η πιο εύκολη εταίρα της Μεσογείου; Εταίρα και όχι Ευρωπαίος εταίρος, όπως μας λένε περιπαιχτικά οι ιθύνοντες.
Επίσημος Δικαστής είναι αυτός που ως άρχοντας εκλέγεται: Απών εστί! Κάνει προεκλογικό αγώνα.
Επίσημος Δικαστής είναι αυτός που κρατικά διορίζεται: Απών εστί! Αφήνει ελεύθερους κατά απόδειξη παιδοβιαστές.
Επίσημος και ο μεγαλύτερος δικαστής είναι αυτός, που κουβαλάς, η συνείδηση σου: Απούσα εστί! Κοιτάζει την δουλειά της.
Τρείς ανώτατοι δικαστές απόντες για λόγους συμφέροντος, μικροπολιτικής, δουλικότητας και φόβου. Τί άλλο μένει να φοβάσαι; Τώρα που όλα ράβονται πάνω σου με χρυσή κλωστή. Όλα! Η παλιανθρωπιά , η παιδεραστία, η άλωση του τόπου σου, η ζωή σου η πεταμένη στην καρότσα.
Χρυσή κλωστή, ακριβή κλωστή, που πολλοί θέλουν να την κρατάνε. Χρυσή κλωστή, γερή κλωστή που με αυτή κάτω από την βελονιά σε πατάνε και κάθε μέρα πάνω στα κορμιά μας τρυπάνε. Κορμιά γέρικα και παιδικά, όλα στο τρύπημα, όλα για τα λεφτά και εμείς να χαμογελάμε συγκαταβατικά και να παραμένουμε φιλήσυχοι πολίτες! Ώρες, ώρες έχουμε και καμία ευαισθησία για τα κοινά. Με προσοχή όμως μην μας πούνε και ρατσιστές, να αποδεχτούμε θέλουν ότι το πένθος είναι εθνικό. Στα αλήθεια το πένθος για την Πύλο είναι πανανθρώπινο.
Το εθνικό πένθος ταιριάζει μόνο στην Ελλάδα. Ένα πένθος, που στο μορολόϊ του έχουν μπει το Μάτι και τα Τέμπη, η παιδεία και τα κακοποιημένα παιδιά, τα νοσοκομεία και όσοι δεν προλαβαίνουν να φθάσουν εκεί.
Εθνικό πένθος! Η μόνη σωστή κουβέντα, που ακούστηκε από πολιτικό εδώ και χρόνια! Είμαστε σε εθνική ντροπή για χρόνια γιατί αυτός ο τόπος σαν φαντάρος βιάζεται κυριολεκτικά στα φυλάκια και στα περάσματά του, πάνω στα σύνορά του από τους φαντάρους του γείτονα, από τους εμπόρους των λαών.
Εθνικό πένθος, άτιμο νόμισμα με δυο όψεις! Εθνικό πένθος για την κατάντια της χώρας μας σε νεκροταφείο προσφύγων, ανθρώπων βασανισμένων απάνθρωπα στον τόπο τους κυνηγημένων. Εθνικό πένθος όμως και για την καταδίκη του τόπου μας σε παραμόρφωση ιδεών και αξιών, από τον ξένο, που έρχεται στην αρχή ως ικέτης και έπειτα επειδή «έτσι έχει μάθει» κατά την συνήγορο του, σακατεύει ανεξέλεγκτα κορίτσια σαν την Μυρτώ.
Εθνικό πένθος γιατί κανένας δεν δικάζει τον φονιά!
Εθνικό πένθος γιατί το πιο γερό καράβι του Αιγαίου, γέμισε σαπίσματα στην σκέψη, στη γλώσσα, στην παιδεία, στο φιλότιμο. Σκούριασε το θάρρος και η τόλμη του.
Εθνικό πένθος, για τα κλειστά μας μάτια!
Εθνικό πένθος γιατί αυτός ο λαός έχει βάλει στα αμπάρια του τα παιδιά του, πληρώνοντας με κάθε τρόπο τον δουλέμπορο.
Κάθε γενναία ψυχή, είναι το μόνο σωσίβιο παντός καιρού. Ψυχή να δέσεις πάνω σου και πάνω στο παιδί σου. Οι φονιάδες τριγυρνούν ελεύθεροι, μόνο με ψυχή βαθιά δεν θα μας πνίξουν στα ανοιχτά.
* Η Ειρήνη Μουμούρη σπούδασε Νοσηλευτική και Φαρμακευτική και εργάζεται στον Άγιο Ανδρέα Πατρών.