3/10/2020
Γράφει: ο Πέτρος Ιωάννου*
Θα θυμούνται οι παλιότεροι αναγνώστες (2016) πως δεν άρχισα την αρθρογραφία με πρόθεμα «Γραμματείς και Φαρισαίοι» αλλά: «Σε πιστεύω, μ΄ ακούς!» επιχειρηματολογώντας ανάλογα. Όμως γρήγορα διαπίστωσα τη μετάλλαξή μας, σ΄ όλες τις βαθμίδες της πυραμίδας, εξ ου και η αλλαγή στάσης, τίτλου. Σ΄ άλλες εποχές οι ‘Έλληνες έστυβαν πέτρες. Με την πίστη τους μετακινούσαν βουνά, σήμερα;
Προκριματικά, Γιουρόπα Λινγκ και η προηγούμενη στο σκορ Βόλφσμπουργκ (Λύκοι) χάνει την πρόκριση από 2 «κεραυνούς» παιχτών της ΑΕΚ. … 1η βολίδα από Αντρέ Σιμόες. Συμπαίκτες πέφτουν πάνω του, και αναρωτιούνται: «Έχεις καταλάβει τι γκολ έβαλες»;
- Η απάντησή του … αποστομωτική! «Έκλεισα τα μάτια και είπα θα τους… τελειώσω»! «…απ΄τα αποδυτήρια πιστεύαμε, πως θα γυρίσουμε το παιχνίδι και τα καταφέραμε».
Η 2η, στο τελευταίο λεπτό απ΄τον Ανσαριφάντ. «Ναι, απ΄ το ζέσταμα πίστεψα στο γκολ. Είχα ετοιμαστεί, αλλά όλη η ομάδα ήταν φαινόμενο»
Τι είναι τελικά η πίστη; Μπορεί κάποιος να αποδώσει ετυμολογικά, αυτό το βαθύ συναίσθημα που ζει ο καθένας ξεχωριστά;
« Ἔστιν δὲ πίστις, ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων» έγραψε προς Εβραίους, ο απόστολος Παύλος, δηλαδή η πραγμάτωση όσων ονειρευτήκαμε και η αδίστακτη, ακλόνητη πεποίθηση – βεβαιότητα για πράγματα που δεν βλέπουμε! Συμπυκνωμένος λόγος, πλήρης!
«Πίστη θα πει κάποιος πως είναι η πεποίθηση μας, για την αλήθεια που βιώνουμε. Άλλος, εννοεί τη βεβαιότητα ενός ανθρώπου για έναν ισχυρισμό του ή τη δυνατότητα της βιωματικής του πραγματικότητας, που τον έκανε να πιστέψει σε κάτι». (Ν. Παπαδάκου).
‘Όταν, κάποιες πεποιθήσεις είναι κοινές σε μία ομάδα, σε μία κοινωνία, απογειώνεται και η δράση τους!
Φαίνεται καλά, στη θρησκεία, στην ηθική, στην πολιτική ιδεολογία, σε θεσμούς, οργανώσεις, ακόμα και σε …ποδοσφαιρικές ομάδες! Η μετοχή στις επιτυχίες ή αποτυχίες της ομάδας, απογειώνει ή ισοπεδώνει τον ατομικό – ομαδικό εγωισμό.
Δεν είναι απαραίτητα αλληλένδετες. Ο φίλαθλος της ΑΕΛ δεν είναι λιγότερο Χριστιανός ή πιστός στη γυναίκα του. Ένας φίλαθλος της ΑΕΚ, δεν είναι λιγότερο πιστός λ.χ. της αριστερής ντιρεκτίβας. Μπορεί όμως να ΄ναι και τυφλή υποταγή στις ορέξεις ενός αρχηγού αίρεσης ή κόμματος, σε ένα πολιτικό μανιφέστο – έκτρωμα (Χίτλερ) που «συγκίνησε» ένα ολόκληρο λαό, οδηγώντας τον ως την άβυσσο. Γιατί; Διότι αυτός ο λαός πήρε διαζύγιο απ΄τη λογική, την αγάπη και υπηρέτησε το μίσος. «Καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, αγάπην δε ουκ έχω γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον».
«Κάγκελα, κάγκελα παντού και τα μυαλά στα κάγκελα, του αοράτου εχθρού, … όλο το έθνος προσκυνά, σώβρακα και φανέλες» κατά Τζίμι Πανούση, γυρεύοντας το θαύμα (θέαμα) ή για να ξεσκίσουν αντιπάλους;
«Η πίστη, παραδοσιακά ένωνε. Η πίστη των νέγρων για ισότητα, απέφερε καρπούς. Η ιστορική πορεία για τα πολιτικά δικαιώματα (Ουάσιγκτον, 28/8/1963) συσπείρωσε 250.000 διαδηλωτές. «Έχω ένα όνειρο» διακήρυξε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ».
Η πίστη δεν απογείωσε τη χιλιόχρονη «βυζαντινή» αυτοκρατορία και δεν εκδίωξε την Τουρκιά μετά από 4 αιώνες κατοχή;
Αντίποδας της πίστης, η διαίρεση. Παλιά συνταγή, το διαίρει και βασίλευε. Με τα σπόρια της αμφισβήτησης, της αμφιβολίας, της διχόνοιας, πέσαν έθνη, παλάτια και αυτοκρατορίες. Όταν η πίστη πάει περίπατο, δεν υπάρχουν : αρραγείς, ισχυροί και υπολογίσιμοι αλλά έρμαιοι στις ορέξεις του αντιπάλου….Σας θυμίζει λίγο, Τουρκία – Ελλάδα;
«Σήμερα που πιστεύει ο ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΣ, αδέλφια; Τυπικά: «εις έναν Θεό Πατέρα Παντοκράτορα…». Ουσία, ούτε στον ίδιο του εαυτό! Κάθε βράδυ στο μαξιλάρι του αναδύονται αυτά που του φυτεύουν στο μυαλό. Και τι σκέφτεται;
- Το πρόστιμο της αστυνομίας, αν δεν φορέσει μάσκα, δηλώσεις Ερντογάν πως θα του κάνει πόλεμο, τον ΕΝΦΙΑ που ήρθε, τη δουλειά που δεν έχει ή δεν αμείβεται επαρκώς, αν είναι επικίνδυνοι οι μετανάστες, αν θα ΄χουμε καλύτερους εξοπλισμούς απ΄ την γείτονα, αν θα μάθουμε από τον Αυτιά, τα αναδρομικά των συντάξεων…. και πάει λέγοντας. Ξυπνάει ο σημερινός Έλληνας μονολογώντας: που πήγαν τα χρόνια….».
Χειρότερος ιός δεν είναι ο «κορωνιός». Είναι η αγωνία, ο τρόμος, η θλίψη στα βλέμματα, το χαμηλωμένο κεφάλι. Χειρότερη απειλή δεν είναι η Τουρκία. Είναι η έλλειψη κοινωνικής συνοχής, ο πανικός, η μεταφορά ευθυνών, ο ωχαδερφισμός. Όσο φοβόμαστε εμείς την Τουρκία, άλλα τόσο φοβούνται κι εκείνοι εμάς» (Ν. Παπαδάκου).
Δεν είναι κακό νάμαστε εμπειροπόλεμος λαός. Βλέπε Ισδραήλ. Η Τουρκία όχι τόσο, παρά το Κουρδικό, γιατί πάντα βρίσκει κατσαπλιάδες μισθοφόρους προς εξαγωγή της «Ισλαμικής επανάστασης», δηλαδή της αφαίμαξης πλούτου.
«Πάντως, η κίνηση της Αθήνας να μπει σε διάλογο με την Τουρκία που αρπάζει κυριαρχικά δικαιώματα (Ελλάδα), εισβάλοντας ήδη στην Κυπριακή ΑΟΖ, είναι ακατανόητη. Αντί η Αθήνα να δημιουργήσει ένα ενιαίο Ευρωπαϊκό μέτωπο κατά της Τουρκίας, ζητά αποκλιμάκωση. Αχρήστευσε την ευνοϊκότερη συγκυρία δεκαετιών για επιβολή κυρώσεων στην απομονωμένη Τουρκία, δίνοντας διέξοδο στον Ερντογάν κι ανάσες, στην εύθραυστη τουρκική οικονομία, αντί να αξιοποιήσει το πλεονέκτημα που οι ένοπλες δυνάμεις της Ελλάδας έδωσαν με την στάση τους στην πολιτική ηγεσία.
Η κατάληξη αναπόφευκτη. Θα εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα στο ισλαμοφασιστικό καθεστώς της Άγκυρας; θα υποχρεωθεί σε αναδίπλωση, αφού στο μεσοδιάστημα η Τουρκία θα έχει θέσει διεκδικήσεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων;» ( Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ)
«Μας πήρε ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ και μας ΣΗΚΩΣΕ. Και έχει πολλούς υπηρέτες που ασελγούν στην ίδια μας τη ζωή, στην οικογένεια, στην καθημερινότητα. Να είστε βέβαιοι….Ζουν ανάμεσά μας και τους γνωρίζουμε άπαντες. Αλλά μονίμως έχουμε μάθει να ζούμε με….βαρβάρους. Και τι θα κάνουμε δίχως αυτούς;» (Ν.Παπαδάκου)
Καλό βόλι αμίγκος
* Ο Πέτρος Ιωάννου είναι απόμαχος της εκπαίδευσης
ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΛΑΡΙΣΑΣ
