14/8/2025
σημειώνει: η Μαρία Ευθυμίου*
Οι περίοδοι που έκοψαν κυριολεκτικά το κλαδί πάνω στο οποίο ως κοινωνία καθόμασταν, ήταν κατά τη γνώμη μου:
- Τα έτη 1830-1833, κατά τα οποία εκτροχιάστηκε η αντιπολίτευση εναντίον του Καποδίστρια, με αποτέλεσμα τη δολοφονία του το 1831 και τον βαρύτερο και καταστροφικότερο εμφύλιο που η χώρα είχε μέχρι τότε ζήσει.
Η αντιπολίτευση κατά του Καποδίστρια έφτασε σε τέτοιο σημείο, ώστε, τον Ιούλιο του 1831, ο Υδραίος ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης και εμβληματικός ναύαρχός της Ανδρέας Μιαούλης θεώρησε σκόπιμο, προκειμένου να βλαφθεί η κυβέρνηση και ο Καποδίστριας, να μεταβεί στον Πόρο και να ανατινάξει τον εκεί ναυλοχούντα ελληνικό στόλο – ανάμεσα στα πλοία του οποίου περιλαμβάνονταν η νέας τεχνολογίας φρεγάτα Ελλάς και οι κορβέτες Ύδρα και Σπέτσες, κάποια εκ των οποίων είχαν πρόσφατα αποκτηθεί, με τεράστια κρατική δαπάνη, από ναυπηγεία του εξωτερικού… Ο δε εμφύλιος που ακολούθησε έφερε δημοσιονομική και δημογραφική καταστροφή, ακυρώνοντας ό,τι είχε πρόσφατα κερδηθεί με πολύ κόπο και αίμα, ούτως ώστε η χώρα χρειάστηκε να ξεκινήσει, μετά από αυτό, ξανά από το μηδέν.
- Τα έτη 1913-1922, που ξεκινούν με τη δολοφονία του Γεωργίου Α΄ και λήγουν με τη Μικρασιατική Καταστροφή. Η δολοφονία του Γεωργίου στέρησε τη χώρα από έναν σώφρονα και νουνεχή ανώτατο άρχοντα ακριβώς τη στιγμή της μεγάλης νίκης της στους Βαλκανικούς Πολέμους. Ως αποτέλεσμα αυτού, ο Εθνικός Διχασμός μεταξύ Ελευθερίου Βενιζέλου και βασιλέως Κωνσταντίνου – που ξεκίνησε το 1915 σε σχέση με τη συμμετοχή μας ή μη στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στο πλευρό τίνος- πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις δηλητηριάζοντας τη ζωή του τόπου επί δεκαετίες. Η πίεση των πραγμάτων οδήγησε, εν μέσω πολέμου, τον Βενιζέλο στην απόφαση για εκλογές το 1920. Οι μοιραίες αυτές εκλογές και η εκλογική ήττα του Βενιζέλου έστρωσαν το έδαφος για τα γεγονότα του 1922 και το τέλος του μικρασιατικού και του ποντιακού Ελληνισμού. Για τη μεγαλύτερη. δηλαδή, καταστροφή που γνώρισε ο Ελληνισμός στους αιώνες που πέρασαν.
- Τα έτη 1943-1949, η περίοδος του πιο καταστροφικού εμφυλίου του Νέου Ελληνισμού. Σαν αρχαία ελληνική τραγωδία, τούτο το κακό ξεκίνησε μέσα στο φωτεινό κλίμα της σπουδαίας Εθνικής Αντίστασης κατά των Γερμανών. Ιταλών και Βουλγάρων κατακτητών. Τα Δεκεμβριανά του 1944 και η απόφαση του ΚΚΕ για αποχή στις εκλογές του 1946 ήταν μοιραίες στιγμές που έστρεψαν τα πράγματα προς τον ανοικτό, καταιγιστικό εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος και έληξε το καλοκαίρι του 1949 με ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος και νίκη του Εθνικού Στρατού.
Η Ελλάδα, λόγω των εξελίξεων αυτών, έγινε η μόνη χώρα της Ευρώπης που είχε συντεταγμένο εμφύλιο μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς και τόσο βαρύ κύκλο συγκρούσεων καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940. Και τούτο γιατί οι Έλληνες πολέμη σαν νικηφόρα κατά των εισβαλόντων Ιταλών το 1940. συγκρούστηκαν με τους Γερμανούς και ηττήθηκαν το 1941, ανέπτυξαν μια θαρραλέα Εθνική Αντίσταση, από τις εντονότερες και αποτελεσματικότερες της Ευρώπης, μεταξύ των ετών 1942-1944. Και, στη συνέχεια, μπήκαν αυτοκτονικά σε αδυσώπητο εμφύλιο πόλεμο που έληξε με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, εκατοντάδες ρημαγμένα χωριά και πόλεις, χιλιάδες εξόριστους και φυλακισμένους, εκατοντάδες εκτελεσμένους, δεκάδες χιλιάδες πολιτικούς πρόσφυγες – ηττημένους κομμουνιστές που βρήκαν καταφύγιο σε χώρες του τότε «σοσιαλιστικού στρατοπέδου».
Ένας Αρμαγεδδών με ελληνική υπογραφή, παραφορά και αφροσύνη.
* Η Μαρία Ευθυμίου είναι Ιστορικός
