11/8/2025
γράφει: ο Πέτρος Ιωάννου*
Έχω γράψει κατ’ επανάληψιν πως η ψυχολογία μου είναι υπέρ του αδυνάτου κι απόδειξη ικανή είναι οτι ποτέ δεν επέλεξα κυβέρνηση και “τρανά” κόμματα. Στα 7/8 μικρά κόμματα που στήριξα είχα κι εμπλοκή προσωπική. Ήθελα πολύ να κάνω ζημιά στα “μεγάλα” κόμματα… Στήριξα και βρέθηκα κοντά επί μήνες στην πολιτική άνοιξη…
Άνοιξη βέβαια ο τόπος δεν γνώρισε, ο Σαμαράς γύρισε και πάλι στον τόπο του εγκλήματος και δη ως πρωθυπουργός. Αυτό είναι και η κορυφή του σημερινού δράματος.
Καλείται να συνοδεύσει τόσο πρόωρα ένα βλαστάρι του στην τελευταία κατοικία. Η τραγική ειρωνία δεν είναι η θητεία του καρδιολόγου πατέρα του Σαμαρά στον Ευαγγελισμό αλλά η θητεία του ίδιου στου Μαξίμου.
Το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι νάσαι πρωθυπουργός, να χειρίζεσαι κονδύλια, να εξαρτώνται από σένα υπουργοί, υφυπουργοί, γραμματείς και Φαρισαίοι, νοσοκομεία και ιατρικά συστήματα και το κάθε Σισμανόγλειο και Ευαγγελισμός να μην είναι σε θέση να σώσουν ένα μετρίου κινδύνου περιστατικό σε 11 σχεδόν ώρες… Την ίδια την κόρη σου.
Για νάμαστε δίκαιοι, θα σημειώσουμε και 2 / 3 παραμέτρους: α)ενδεχομένως ο τομέας υγεία νάχει περαιτέρω πτώση απ’ το ’14 και μετά. β) το συμβάν έτυχε σε “νεκρή περίοδο”. Οι πρώτης γραμμής γιατροί φεύγουν και αναλαμβάνουν οι μικρότερης εμπειρίας και γ) Είθισται εν Ελλάδι να ανησυχούμε λιγότερο να μικραίνουμε τον κίνδυνο … Να υποτιμούμε οποιοδήποτε πρόβλημα.
Σε κάθε περίπτωση μοντέλα σωστής εκπαίδευσης και υγείας υπάρχουν σε χώρες προηγμένες πολλά. Δεν μένει παρά βούληση πολιτική, αντιγραφή και χρηματοδότηση παναθεμά μας…
Συμπέρασμα. Το πρόβλημα είναι μόνον πολιτικό. Εκ των πραγμάτων οι νεοέλληνες πρέπει να εννοήσουν οτι το ισχύον σύστημα δε βγάζει πουθενά. Πάσχει εκ θεμελίων και θέλει γκρέμισμα κι οχι μπαλώματα… Σήμερα χάνονται άλλοι, αύριο έρχεται και η δική μας σειρά.
Το δράμα Σαμαρά τυπικά κλείνει σήμερα. Ουσία όμως ποτέ… Το βίαιο αυτό χτύπημα θα αποτελέσει τροχοπέδη ή θρυαλλίδα πολιτικών εξελίξεων και αποφάσεων του ιδίου;
* Ο Πέτρος Ιωάννου είναι διαχειριστής της ιστοσελίδας
——————————-
…κι ο επίλογος
Ο συγκινητικός επικήδειος του γονιού:
Η πιο δύσκολη στιγμή είναι να αποχαιρετάς κάποιον που λάτρεψες τόσο πολύ. Η πιο αφύσικη στιγμή είναι να αποχαιρετάς κάποιον που είναι το ίδιο σου το παιδί. Όμως δεν την αποχαιρετούμε σήμερα τη Λένα μας, ούτε η Γεωργία, ούτε ο Κώστας, ούτε η γιαγιά της, ούτε εγώ. Μαζί της θα’ μαστε συνέχεια. Δίπλα στο φως το δικό της. Δίπλα στο χαμόγελο το δικό της. Δίπλα στην ταπεινοφροσύνη τη δικιά της που – όταν έπρεπε – γινόταν και αρχοντιά ελληνική.
Δίπλα στα τόσο λαμπερά, τα γαλάζια τα μάτια τα δικά της, ένα κομμάτι λάμψης από Ελλάδα και αγάπη που μοίραζε απλόχερα. Δίπλα στην καλοσύνη τη δικιά της, που χάριζε ηρεμία, φροντίδα και κουράγιο. Δίπλα στο «σ’ αγαπώ» το δικό της. Δίπλα στο «να προσέχεις μπαμπά» το δικό της. Δίπλα σε αυτήν τη σιωπηλή αλλά πανάκριβη, αυθεντικά αγνή και απροσποίητη ακτινοβολία αγάπης που σου προσέφερνε, χωρίς αντάλλαγμα.
Τι να πει ένας πατέρας που χάνει το παιδί του; Τι να πει μία μάνα που δε θα ξανα-αγκαλιάσει το σπλάχνο της; Τι να πει ένας αδελφός που χάνει το άλλο του μισό, όταν η ψυχή του χάνει τον πιο πιστό της σύντροφο; Τι να πω σαν πατέρας, για αυτήν την πνοή αγάπης που γέμιζε τη ζωή μας, για αυτή τη μυστική αύρα καλοσύνης της Λένας, που συγκίνησε με το χαμό της τόσο πολλούς, που τόσο πολύ ευγνωμονούμε; Πίστευε πολύ η Λένα στο καλό και στο Θεό. Έλαμπε όταν έδινε. Γι’ αυτό και εγώ ευχαριστώ τον Θεό που μας έδωσε αυτό το δώρο, έστω για 34 χρόνια μόνο… Καλό ταξίδι Λενάκο μου!»
