“Η κυρία Ειρήνη ζει στην Κίναρο, νησίδα ανατολικά της Αμοργού.
Γιατί ζει μόνη της σε έναν βράχο στο Αιγαίο;
Διότι έζησε μια ζωή με πυκνή πλέξη, από αυτές που έζησαν όλοι όσοι γεννήθηκαν πριν τα μισά του προηγούμενου αιώνα. Φτώχεια, ξενιτιά, αγροτιά, μια ζωή σκληρή. Πιο σκληρή και από τα βράχια της Κινάρου.
Στα γεμιστά με κολοκύθια κι αμπελόφυλλα και κρέας, θα βάλει Καρολίνα, γιατί το νυχάκι δεν το πολυχωνεύει. Όταν χρειάστηκε, έφτιαξε με τα χέρια της ένα λάκκο για να πίνουν τα ζώα νερό.
Ισοφαρίζει τη μοναξιά με πεντανόστιμες απολαύσεις. Βάζει λιγάκι κύμινο στην κατσικομακαρονάδα της. Μας δείχνει πως θες λίγα για να χορτάσεις, λίγα για να νοστιμευτείς. Της αρκεί που αναπνέει τον αέρα της Κινάρου, που οργώνει τα βράχια της.
Η Κίναρος είναι Ελλάδα πάλλουσα.
Διαθέτει ένα θεόσδοτο χαμόγελο, μα αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχει ζήσει πίκρες.
Μοιάζει με τη γιαγιά μου. Και με τη δική σου γιαγιά μοιάζει.Γιατί στο στήθος της χτυπά η καρδιά του Αιγαίου. Γιατί είναι νησί. Μια γυναίκα – νησί.
“#v_aterlo #όσο_υπάρχουν_Άνθρωποι
