24/9/2024
γράφει: ο Αλέξανδρος Νάρης*
Με μια εμετική αθέλητη παραδοχή, η μαντάμ Σουσού της αριστεράς δεν έδειξε απλώς τον προσωπικό της χαρακτήρα, ούτε μόνο το γενικότερο αριστερό ήθος. Έδωσε την ευκαιρία να φανεί η νέα κοινωνική πραγματικότητα και μαζί μ’ αυτό, μια νέα ελπίδα που πλέον δεν έχει καμία σχέση με την αριστερίλα που σκέπαζε της προηγούμενες γενιές.
Αυτή η γενιά και η ελπίδα που κουβαλάει, δεν χρειάστηκε να ξεπεράσει κανένα τραύμα της κρίσης, κανένα γκρέμισμα ονείρων, προοπτικών και πατρικών σχεδιασμών, κι ο λόγος είναι απλός: Γεννήθηκε και μεγάλωσε σ’ έναν κόσμο όπου όλα αυτά ήταν στον μυαλό των μεγάλων – όχι στο δικό της.
Είναι σκληρή γενιά. Ποτέ πριν τα ΕΠΑΛ δεν είχαν τόσο κόσμο, ποτέ πριν οι τεχνικές σχολές δεν αποτελούσαν συνειδητή επιλογή τόσο πολλών υποψηφίων. Η στροφή έχει γίνει κι αυτό που φέρνει δεν είναι η γλυκανάλατη θέα των σελέμπριτις, αλλά σκληρά χέρια και δυνατά βλέμματα, με τον Άντριου Τέιτ να αποθεώνεται μέχρι να αφεθεί στην άκρη, η σκληράδα της τραπ να πηγαίνει μαζί με τον ρομαντισμό του Παπακωνσταντίνου και μια κυνικότητα που βρίσκεται πολύ μακριά από την παραίτηση των προηγούμενων. Μιλάω για τις ηλικίες 10 έως 20 ετών, οι οποίες θα μας εκπλήξουν τα επόμενα χρόνια.
Η νέα γενιά ψηφίζει Δεξιά. Όχι την δεξιά των παππούδων, αλλά ο,τι εκφράζει αυτό που ονομάζουμε αντιwoke. Είναι εκπληκτικό, αλλά η αντίδραση στις εξαλλοσύνες του woke, δεν έρχεται από εκεί που λογικά θα περίμενε κανείς, από τους 50+ δηλαδή, αλλά κυρίως από νέους και νέες των 15-25!!! Λεππέν, VOX, Φάρρατζ, Μελόνι, AfD, σαρώνουν σ’ αυτές τις ηλικίες, εκεί που κάποτε υπήρχε μόνο αριστερά κι αναρχομπάχαλοι που θεωρούσαν την δουλειά σκλαβιά και την αριστεία αίσχος. Μιλάμε για παιδιά που δεν φοβούνται την εργασία και που έκπληκτοι θ’ ανακαλύψουμε τα επόμενα χρόνια πως ΔΕΝ θα μένουν με τους γονείς και πως θα κάνουν οικογένεια σε μικρότερες ηλικίες. Αυτό που σήμερα είναι ανεπαίσθητο, αύριο θα είναι εμφανές. Το μεγάλο στοίχημα είναι αυτή τη μεγάλη ευκαιρία που δίνει η ιστορία στην χώρα μας, να μην την πετάξουμε πάλι στα σκουπίδια.
Και το λέω αυτό γιατί υπάρχει καθεστώς woke, για το οποίο αυτή η γενιά είναι εφιάλτης και θα κάνει ό,τι μπορεί για να την τσακίσει. Συκοφαντώντας, βρίζοντας και ταυτίζοντας τους νέους με σκοτεινές ιδεολογίες, είτε θα προσπαθήσει να τους κάνει να τις ασπαστούν, καθιστώντας τους μετά εύκολους στόχους, είτε θα τους κάνει να απηυδήσουν και να πάψουν να ασχολούνται, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στα σχέδιά τους. Χρέος μας είναι να μην το επιτρέψουμε υπερασπίζοντας αυτό το κάστρο που αναδύθηκε μέσα από τα ερείπια της κρίσης και μετατρέποντάς το από οχυρό σε ορμητήριο.
* Ο Αλέξανδρος Νάρης είναι αξιωματικός ε.α., πρώην Δημοτικός Σύμβουλος και συγγραφέας
