Γράφει: ο Κώστας Τάταρης*
Το “Σύστημα” διατηρείται χάρη σ’ ένα ιδιότυπο “κοινωνικό συμβόλαιο” των “από πάνω” με τους “από κάτω”. Ένα “συμβόλαιο”, αμοιβαίας διαφθοράς, εξαχρείωσης και παρακμής.
Το “όλοι μαζί τα φάγαμε” του προσφάτως εκλιπόντος Πάγκαλου (δεν θα χαρακτηρίσω, αυτό το κάνω με τους ζωντανούς και μόνο), οπωσδήποτε ήταν προσβλητικό, διότι δεν τα φάγαμε ΟΛΟΙ μαζί, αλλά , για να ακριβολογήσουμε, “τα φάγανε πολλοί μαζί”, αν τοποθετούνταν έτσι ο μακαρίτης, θα είχε δίκιο, και θα επρόκειτο για μια αληθινή ομολογία αμοιβαίας ενοχής.
Ναι, τα φάγανε πολλοί μαζί ( “από πάνω” και “από κάτω”, ουδείς “αθώος του αίματος”, μόνο και μόνο επειδή εντάσσεται στον “λαό”, σε εισαγωγικά, γιατί ο ΛΑΟΣ είναι ποιοτικό αποτέλεσμα, όχι ποσοτικό άθροισμα επί μέρους “μικροσυμφερόντων”), βέβαια σημασία έχει (πόσα ακριβώς “φάγανε”. Ο “από πάνω” ένα εκατομμύριο ευρώ (ας πούμε), ο “από κάτω” ένα ευρώ (ας πούμε), δεν είναι το ίδιο ποσοτικά, είναι όμως το ίδιο ποιοτικά. Η διαφθορά είναι ίδια. Αυτός που έφαγε ένα ευρώ (με ό,τι μεταφράζεται, μια “θεσούλα” στο δημόσιο, μια “μετάθεση” του κανακάρη στρατιώτη γιου από τον Έβρο στα…ενδότερα κλπ), προφανώς, βολεύτηκε με αυτό, διότι δεν μπορούσε να φάει περισσότερα. (Αν μπορούσε θα έτρωγε, αλλά άλλο η “κορυφή” άλλο η “βάση”, πως να το κάνουμε…)
Ναι, άλλο η “κορυφή άλλο η “βάση” της “πυραμίδας”, ακόμη και αν είναι (όλη η πυραμίδα ή περίπου όλη, τουλάχιστον αυτή που “φαίνεται”) φτιαγμένη από το ίδιο σαθρό υλικό. Διότι “τα μεταξωτά βρακιά θέλουν τους ανάλογους κ@λους”. Οι υπόλοιποι κ@λοι ας βολευτούν με ό,τι βρακιά βρουν. Πάντως θα βρουν και θα βολευτούν (εν τέλει, αυτό έχει – πρακτική- σημασία).
Όλη η “χρυσή περίοδος” της “Μεταπολίτευσης”, των χρημάτων που ξοδεύαμε χωρίς να έχουμε, του “ΚΛΙΚ” και “Nitro” που “μάς ξεβλάχεψε”, και βρήκε την αποθέωσή του στον “σημιτικό εκσυγχρονισμό”, σε τέτοιου τύπου “κοινωνικό συμβόλαιο” θεμελιώθηκε. Η ψήφος ως συναλλαγή. Η “παράταξη” ως συνήθεια και δικαιολογία. Η επιβίωση με κάθε τίμημα. Τι σημασία έχει αν αφελληνίζεται η παραγωγή; Αν δεν συνδέεται το Πανεπιστήμιο και το Τ.Ε.Ι με την τοπική παραγωγή; Αν η “Τοπική Αυτοδιοίκηση” δεν είναι παρά ο ιμάντας μεταφοράς εξουσιαστικών επιλογών του “Κέντρου” στην “Περιφέρεια” ; Αν ο “Καλλικράτης” αλώνει τα τελευταία οχυρά του Κοινοτισμού; Αν η “αριστοκρατία” του θεάματος αντικαθιστά την Αριστοκρατία του Πνεύματος; Αν ο τουρισμός είναι η “βαριά βιομηχανία” μας (βαθύτατα προσβλητικό για μια αξιοπρεπή χώρα), αν αντικαθίσταται (αργά στην αρχή, ραγδαία στη συνέχεια) ο πληθυσμός ; Καμία. Άλλα επιτάσσει το “κοινωνικό συμβόλαιο”, άλλες είναι οι προτεραιότητές μου.
Και τώρα που η “Μεταπολίτευση” είναι άταφο πτώμα, μπορούμε επιτέλους, όσοι δεν βλέπουμε το είδωλό μας στον καθρέπτη της, να δούμε το τέρας να χαμογελάει και να μετρήσουμε τα δόντια του. Μπορούμε πια να δούμε τι σημαίνει το “κλείσιμο του κύκλου”. Είναι η πλήρης λουμπενοποίηση “κορυφής” και “βάσης” (μέρους της βάσης για να είμαι ακριβοδίκαιος). Ναι, τα πάντα είναι “λούμπεν”. Επειδή ισχύει, βλέπουμε φαινόμενα “πρωτοφανή”, όχι απλώς παρακμής, όχι οργανισμού που βαίνει προς θάνατον, αλλά τη σήψη της αποσύνθεσης. Παράλληλα με την “πολιτική ορθότητα”, τον “δικαιωματισμό”, τον απροκάλυπτο ατομισμό του “επί μέρους”, τα “162 φύλα”, το δικαίωμα του Μήτσου να κυκλοφορεί με ψηλοτάκουνα, βλέπουμε (ως αποτέλεσμα των παραπάνω “αυτονόητων”) το “μπούλινγκ” στα σχολεία σε διαστάσεις απερίγραπτες (απερίγραπτες όσο ίσχυε η “Μεταπολίτευση”, αναμενόμενες τώρα που τελείωσε), ανήλικους να μαχαιρώνουν συνομιλήκους τους για ένα κινητό, “ιερέα” να στέλνει “βίντεο” σε δωδεκάχρονο της ενορίας του, “θείους” να βιάζουν ανιψιούς και ανιψιές, μια εφημερίδα να ξεφυλλίσουμε , ένα “δελτίο ειδήσεων” να δούμε, είναι τα “καθημερινά συμβάντα”.
Ναι, το τέρας μάς χαμογελάει, ας μετρήσουμε τα δόντια του, όσοι δεν το βλέπουμε στον καθρέπτη, όσοι δεν το φοβόμαστε. Είναι η πλήρης λουμπενοποίηση “κορυφής” και μέρους της “βάσης”. Η “πυραμίδα” δεν αποτελείται απλά από σαθρό υλικό, η “πυραμίδα” είναι άθροισμα περιττωμάτων. Λούμπεν, όχι απλά μεταπρατική, η “ιθύνουσα” τάξη, λούμπεν η “διανόηση”, λούμπεν το “προλεταριάτο” (που τόσο πολύ σιχαινόταν ο Μαρξ και τόσο πολύ εκθειάζουν η “μεταμοντέρνα αριστερά” και οι “αντιεξουσιαστές”, γι’ αυτό και ο όρος “πολιτισμικός μαρξισμός” δείχνει τη διανοητική νωθρότητα των “εθνικοσυντηρητικών”), λούμπεν οι “επαναστάτες” των Εξαρχείων. Είναι ο μεταπολιτευτικός ύστερος “τόπος” όπου το δωσιλογικό Κολωνάκι και τα “αυτόνομα” Εξάρχεια όχι μόνο συναντιούνται αλλά και αλληλοσυμπληρώνονται. Οι “μαμάδες βορείων προαστείων” γεννούν ( όχι μόνο μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά) τους χαϊδεμένους τσόγλανους των Εξαρχείων. Η ψευδοελίτ έχει υπαρξιακή ανάγκη το “προοδευτικό πρόσημο” ακόμα και το “επαναστατικό”. Η ψευδοελίτ χαϊδεύει τα “άσωτα τέκνα της” αλλά τέκνα της. Και πόσο όμορφα αλληλοσυμπληρώνονται ! Ο “λούμπεν με τη γραβάτα” βγάζει στο σφυρί το σπιτάκι του εθνοπληβείου. Ο “λούμπεν με την κουκούλα” καίει το αυτοκινητάκι του εθνοπληβείου, που ακόμα δεν πλήρωσε τις δόσεις του, με το οποίο πάει στη δουλειά του, γιατί αν δεν το έχει και πάει με το λεωφορείο, κινδυνεύει ξημερώματα να ληστευτεί ή να βιαστεί, όπως η καθαρίστρια ,πριν από καιρό, από τον (αλλοδαπό, εν προκειμένω, αλλά και ημεδαπό , δεν το αποκλείω), “λούμπεν”, που “είχε ανάγκη από σεξ”, όπως “δικαιολογήθηκε” στην ανάκριση).
Ανάμεσα στους “λούμπεν με γραβάτα” και “λούμπεν με κουκούλα” συνωθούνται οι “εθνοπληβείοι” ( όρος που είδα στο “Ένζυμο”, από τα ελάχιστα περιοδικά που έχουν κάτι ενδιαφέρον και ουσιαστικό να πουν), τα καθαρά πρόσωπα, που δεν βλέπουν τη ψήφο ως συναλλαγή, που δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν και τίποτα να χάσουν, που διατηρούν τις καταβολές της μεσαίας τάξης ή του προλεταριάτου χωρίς όμως τις αυταπάτες τους, που η Πατρίδα ως “πραγματικότης απτή, αλλ’ άθικτος” είναι το μόνο που τους έχει απομείνει, που είναι τα ρυτιδωμένα από την αγωνία και όχι από την αμαρτία πρόσωπα, που είναι εκείνοι που κάνουν εμετό με την πολιτική ορθότητα, οι εργάτες που δεν έχουν ως “προτεραιότητα” τα 162 φύλα, οι κάποτε μεσοαστοί και μικροαστοί, που τώρα είναι “αθέατοι”, το “πρεκαριάτο” που αρνείται να λουμπενοποιηθεί, είναι εκείνοι που συγκροτούν το υπό διαμόρφωση νέο κοινωνικό υποκείμενο, που αναζητούν το νέο πολιτικό υποκείμενο και την ηγεσία (πολιτική και μεταπολιτική, πνευματική που τους δικαιώνει και τους ολοκληρώνει) , είναι εκείνοι που δεν αρκούνται με τη “Νέα Μεταπολίτευση”, αλλά αναζητούν τη Νέα Πολιτεία, είναι εκείνοι που αναζητούν ιεραρχία, γιατί η Αλληλεγγύη με την Ιεραρχία ολοκληρώνεται, είναι ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΕΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝΕ ΣΕΛΙΔΑ απέναντι στους “γραβατοφορεμένους απατεώνες της ημέρας και τα λούμπεν τρωκτικά της νύκτας”.
* Ο Κώστας Τάταρης στα νυν ”πέτρινα χρόνια”, άφησε τη Θέμιδα κι οδεύει προς άλλες ατραπούς.
